Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 3 feb 2022, 13:33

Leestijd: 6 minuten

Julie’s zoontje (5) is nu een meisje: ‘De officiële diagnose genderdysforie kan nog niet gesteld worden’

Veel jonge kinderen gaan een fase door waarin ze alles van het andere geslacht ook erg interessant vinden. Sommige jongens verkleden zich dan als prinses of willen nagellak op, net als mama. Sommige meisjes willen hun haren kort, net als papa. Maar soms weet je dat dit geen fase is. Zo ook Julie (36) die vertelt over haar vijfjarige zoontje dat nu als meisje door het leven gaat.

Als ik later een baard krijg, word ik heel verdrietig

Julie: “Ik weet nog precies wanneer dit begon, namelijk in de zomervakantie van vorig jaar. Mijn oudste zoontje was toen vijf jaar en trok zijn zomerjasje uit en begon deze als rok te dragen. Ik liet het gaan, want wat maakt het uit? Ook droeg hij graag clipjes in zijn mooie krullende lange haren, het liefst met een vlinder erop. Mijn man Thomas en ik vonden dit prima, we vinden het belangrijk dat onze kinderen (we hebben nog een jongetje van 3 en een meisje van 1) zijn wie ze zijn.

Jimmi was al even bezig met logopedie waardoor hij steeds beter ging praten. Hij kon zich namelijk niet altijd even duidelijk maken nog. Op een gegeven moment waren we met z’n drieën thuis: Jimmi, Thomas en ik. We zaten aan tafel te kletsen en toen zei Jimmi: ‘ik ben een meisje’. Waarop een van ons zei: ‘je bent toch een jongen?’ ‘Nee’, zei hij, ik ben een meisje. ‘Wat betekent dat dan?’, vroeg ik. Waarop hij zei dat hij ook jurken aan wilde.

Wij legden uit dat jongens ook best jurken aan kunnen trekken, of een Elsa jurk als hij zich wilde verkleden en doen alsof hij een meisje was. Maar toen we doorvroegen, viel het kwartje. Jimmi maakte namelijk de opmerking: ‘als ik later een baard krijg zoals jij papa, dan word ik daar heel verdrietig van. Willen jullie me dan meenemen naar de kapper?’ Mijn hart brak op dat moment en dat was ook het moment dat ik zag dat dit niet zomaar een fase was. Hij dacht namelijk al veel verder, dat hij later een man zou worden en dat niet fijn zou vinden. Dit was serieus, hier moesten we iets mee.

Ja, achteraf gezien gaf ze ons wel vaker hints

En ja, achteraf gezien zijn er wel meerdere situaties geweest waarin ze aangaf een meisje te zijn. Ze wilde lang haar bijvoorbeeld, maar als ik dan een foto van een jongen met lang haar liet zien en erbij vertelde dat ook jongens lang haar kunnen hebben, dan was ze niet tevreden met dat antwoord. Ze wil lang haar omdat ze een meisje is. En er was een moment dat zich voordeed tijdens onze vakantie in Spanje: ze wilde absoluut niet staand plassen. Ik dacht toen nog ‘doe niet zo gek, je kan toch gewoon staand plassen’, maar eigenlijk gaf ze op dat moment al aan geen jongen te zijn.

Op school droeg ze altijd de Elsa-jurk uit de verkleedkist

Na het gesprek hebben we haar even gelaten en hebben mijn man en ik samen een gesprek gehad over hoe we hiermee om moesten gaan, zouden we erin mee gaan, moesten we op zoek naar professionele hulp? We besloten dit stapje voor stapje te doen en het eerste wat ik deed was haar meenemen naar onze favoriete kledingwinkel. Ze mocht daar zelf een outfit uitzoeken en koos een jurk. Dit was een heel speciaal moment en ik zag aan haar hoe blij ze was.

Het duurde nog even voordat ze de jurk aan durfde te doen, maar het idee dat ‘ie in de kast hing, gaf haar al rust. Op een dag vroeg ze of ze de jurk aan mocht naar school. Ze vroeg of de andere kinderen zouden gaan lachen. Natuurlijk gaf ik de juf een seintje van tevoren en die pakte het heel goed op. Ook de kinderen uit haar klas zeiden er niks van, want wat bleek: op school droeg ze ook altijd de Elsa-jurk die ze daar in de verkleedkist had gevonden.

Geboren als jongen, maar nu een meisje

Na het gesprek dat we thuis hadden, hebben we contact gezocht met de huisarts, die ons doorverwees naar de genderpoli van jeugd-GGZ. Omdat Jimmi nog zo jong is kan de officiële diagnose genderdysforie nog niet gesteld worden. Ze wordt daarom in deze fase nog niet gevolgd, wel heeft ze een paar speltherapiesessies gehad die gericht waren op weerbaarheid. Ook werd daarin duidelijk gemaakt dat Jimmi goed moet onthouden dat ze is geboren als jongen en dat ze dus altijd weer terug kan naar het ‘jongen zijn’.

Ze kan dit zelf ook goed zeggen, ze zegt dan ‘ik ben geboren als jongen en nu ben ik een meisje’. Wij als ouders hebben wel begeleiding in het proces en dat is best heftig. Het gaat namelijk helemaal terug naar je eigen opvoeding, wat je zelf hebt meegemaakt in het leven, hoe je omgaat met bepaalde situaties en waarom je op een bepaalde manier reageert. Het voelt voor ons een beetje als relatietherapie.

Die therapie is ook fijn, want je komt voor kleine en grote beslissingen te staan in dit proces. We laten alles over aan Jimmi en stellen zelf niks voor. Zo kwam ze met een nieuwe naam, maar daar zijn we niet in mee gegaan. Wel zijn we haar langzamerhand ‘ze’ en ‘haar’ gaan noemen, maar ook daarin vergissen we ons nog regelmatig. Laatst begonnen haar zwemlessen, ook dan sta je voor een keuze, want ze wilde als meisje naar zwemles. Maar in meisjesbroekjes zie je bij een jongetje alles zitten. We kozen daarom voor een roze wijde shorts en een bikinitop. Daar was ze tevreden mee en wij ook.

Het doet me verdriet als ze zegt dat ze later moeder wil worden, ik weet dat ze nooit een kindje kan dragen

Jimmi is qua uiterlijk helemaal een meisje nu. Anderen hebben niet eens door dat ze biologisch gezien een jongen is. In de speeltuin kijken mensen wel eens raar op als ik haar roep, omdat Jimmi niet per se vaak voorkomt als meisjesnaam. Familie en vrienden reageerden allemaal heel fijn.

Het voelt voor ons alsof het zo moest gaan, want Jimmi is in deze korte tijd veranderd van een gefrustreerd, boos en verdrietig kind, naar lief en zacht en knuffelig. Dat brengt veel rust in ons gezin. Natuurlijk zijn we ook verdrietig, het is toch een soort rouwproces, omdat je ook iets loslaat. Het idee van hoe je gezin eruit ziet, moet je loslaten.

Ook zijn we verdrietig over wat er nog gaat komen als dit zich echt doorzet: dat wordt een lang en moeilijk proces met hormonen en misschien wel operaties. Als Jimmi zegt dat ze later moeder wil worden, doet dat me ook verdriet. Ze zal natuurlijk nooit een kindje kunnen dragen. Maar we bekijken het stap voor stap en doen alles in overleg met de genderpoli, mijn man en natuurlijk met Jimmi zelf.”

Columniste Brenda: ‘Ik zag dat de jurk fantastisch stond, maar ik vond het zó moeilijk’