Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 13:01

Leestijd: 3 minuten

Yvette’s zoon (15) was verslaafd aan pijnstillers: ‘Ik wist niet wat ik hoorde’

De zoon van Yvette was verslaafd aan pijnstillers. Tijdens het opruimen van zijn kamer vond ze een groot aantal lege pillenstrips. “Hij had geen idee wat voor gevolgen dat zou hebben”, vertelt ze.

“Het begon allemaal met een simpele blessure. Mijn zoon Tom was 15 en had zijn been verstuikt tijdens het voetballen. De dokter schreef een paar pijnstillers voor, en ik dacht: ‘Prima, hij heeft ze even nodig om de pijn te verlichten.’ Maar wat ik niet wist, was dat dit het begin was van iets veel groters.

Kamer schoonmaken

Op een dag kwam ik de kamer van Tom binnen om de boel even lekker schoon te maken. Dat had ik al veel te lang niet gedaan en dat was te zien én te ruiken. Toen ik tijdens het opruimen de ondersta lade van zijn bureau opendeed, zag ik daar minimaal twintig lege pillenstrips. Dat waren er veel meer dan dat kleine doosje met pijnstillers die hij van de dokter had gekregen. Wat was hier aan de hand? 

Anders dan anders 

Bij het zien van al die pillenstrips voelde het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik merkte de laatste tijd al dat hij anders dan anders deed. Hij was eerder altijd vrolijk, maar de laatste tijd was dat niet meer het geval. Hij was chagrijnig en trok zich terug. Altijd als ik vroeg hoe het ging, zei hij ‘goed, mam’, maar ik voelde aan alles dat het niet goed was. Ik dacht dat het bij de puberteit hoorde, maar er was dus blijkbaar iets anders aan de had. 

Pijnstillers delen 

Toen ik met hem ging praten, kwam het eruit: hij had de pijnstillers niet alleen voor zijn blessure gebruikt. Na die eerste paar pillen ontdekte hij dat ze hem niet alleen fysiek pijn verlichtten, maar ook zijn geest kalmeerden. Het werd een manier om te ontsnappen aan de druk en de onzekerheid die hij voelde door zijn schoolleven en de veranderingen die de puberteit met zich meebracht. Maar hij was niet de enige die pijnstillers gebruikte. Een aantal van zijn vrienden gebruikten ook pijnstillers en onderling deelden ze die met elkaar. Ik wist niet wat ik hoorde. Het was ‘normaal’ geworden, en hij had geen idee wat voor gevolgen dat zou hebben.

Hulp inschakelen

Ik voelde me zo machteloos. Ik vroeg me direct af: had ik iets kunnen doen? Had ik het eerder moeten zien? Ik besloot direct om hulp in te schakelen. Ook besloot ik de ouders van zijn vrienden in te lichten. Ook zij moesten weten wat er allemaal aan de hand was. Stuk voor stuk schrokken ze zich rot. Gelukkig gingen zij, net zoals wij, direct hulp zoeken.

Weer grip op zijn leven

De afgelopen maanden waren niet makkelijk, maar door veel gesprekken en hulp van professionals, begon hij weer grip te krijgen op zijn leven. Het was een zware weg, maar ik ben trots op hem. Hij heeft zoveel doorstaan en hij is sterker dan ooit. Als er één ding is wat ik heb geleerd, is het dit: praat met je kinderen, ga verder dan de oppervlakkige ‘hoe gaat het?’ Want soms is het antwoord ‘goed’ helemaal niet de waarheid.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

De zoon van Karin is aan het afkicken van zijn gameverslaving: ‘Hij zat soms wel 21 uur per dag te gamen’