Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 20 mrt 2025, 11:02

Leestijd: 3 minuten

De zoon (16) van Sandra plast tijdens stressvolle periodes in bed: ‘Krijg het niet onder controle’ 

De stress van Sandra’s zoon slaat op zijn blaas. Tijdens stressvolle periodes plast hij steevast in bed. “We hebben echt alles geprobeerd.”

“Je zou denken dat het iets is wat bij peuters hoort. Zo’n fase waar je samen doorheen ploetert met matrasbeschermers, stickers als beloning en veel geduld. Maar bij ons is het anders. Mijn zoon is zestien en nog steeds is bedplassen iets waar we mee dealen. Niet elke nacht, gelukkig. Maar altijd als de spanning oploopt, weet ik: het is weer zover.

Medisch doolhof

Het begon al op de basisschool. Toetsweken, schoolreisjes, spannende dingen: elke keer kwam het terug. We hebben echt alles geprobeerd. Van kinderarts tot fysiotherapeut en van plaswekkers tot ontspanningsoefeningen. We zijn door een heel medisch doolhof gegaan, maar de conclusie is eigenlijk steeds hetzelfde: het zit ‘m in de stress. Zodra hij onder druk staat, lijkt zijn lichaam het gewoon te begeven en plast hij weer in bed.

Nergens logeren 

Nu hij zestien is, doet het me bijna nog meer pijn. Want hij schaamt zich kapot. Hij is zo’n leuke, lieve jongen, maar hij durft nergens meer te logeren. Zelfs bij zijn beste vriend verzint hij smoesjes om niet te hoeven blijven slapen. En ik snap dat. De angst dat het gebeurt, de stress daarover, het houdt zichzelf in stand.

Handen in het haar 

Het breekt mijn moederhart. Want ik wil hem zo graag helpen, maar ik weet gewoon niet meer hoe. We praten er veel over, ik probeer hem steeds te laten voelen dat het niks is om je voor te schamen. Maar zeg dat maar eens tegen een puber die zich sowieso al onzeker voelt over van alles. En dan komt er nog bij dat ik zelf soms ook gewoon met mijn handen in het haar zit. Je wilt als ouder alles fixen voor je kind. Dat is je instinct. Maar dit krijg ik gewoon niet opgelost.

Spanning uit lijf krijgen 

Toch blijven we proberen. Ik leg geen druk op hem, want dat helpt al helemaal niet, maar ik wil ook niet dat hij zich erbij neerlegt. We zoeken samen naar manieren om met stress om te gaan. Mindfulness, ademhalingsoefeningen en we wandelen samen ook veel om zijn hoofd leeg te maken. Alles om die spanning uit zijn lijf te krijgen. Ik heb wel geleerd om het niet groter te maken dan het is. Het definieert hem niet. Hij is slim, grappig, sociaal en zo ontzettend lief. Dit is een klein deel van hem, geen stempel op wie hij is. Dat probeer ik hem ook steeds te laten voelen. Want hij is véél meer dan een jongen die soms in zijn bed plast.

Hoop voor de toekomst

Ik blijf hopen dat hij zich op een dag veilig genoeg voelt in zijn eigen lijf. Dat hij stress en spanning beter leert loslaten. En dat hij ooit, zonder angst, zijn logeertas inpakt en gewoon met zijn vrienden meegaat. Tot die tijd zorg ik voor waterdichte hoeslakens in zijn bed, een luisterend oor en een dikke knuffel. Want die helpen soms het allerbeste.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Sharon: ‘Onze zoon bleef meer dan 8 jaar bedplassen, dit is wat ons hielp’