Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 26 apr 2024, 13:02

Leestijd: 3 minuten

De zoon van Karin is aan het afkicken van zijn gameverslaving: ‘Hij zat soms wel 21 uur per dag te gamen’ 

Lars (16), de zoon van Karin, is aan het afkicken van zijn gameverslaving. Hij sliep nog maar drie of vier uur op een dag. “Toen ik voor de zoveelste keer zijn doorgelopen ogen zag, was dat voor mij de druppel.”

“Mijn zoon hield altijd al van gamen. Op zijn negende verjaardag kreeg hij een Playstation van ons en vanaf dat moment was hij een gamer. Of hij nu aan het racen was of een spel speelde met een heel online team, hij vond het heerlijk om te doen. Het ging goed en hij kon het gamen goed doseren, tot hij veertien was.

Online vrienden

Rond die leeftijd merkte ik dat hij steeds vaker aan het gamen was. Hij kreeg steeds minder vrienden in het echte leven en had voornamelijk alleen nog online vrienden. Samen speelden ze veel spellen. Dat was de eerste keer dat ik aan mijn man vroeg of het gamegedrag van onze zoon wel normaal was. Hij zei telkens dat ik hem maar gewoon moest laten, hij was totaal niet negatief. Zo lang hij nog happy was en nog gewoon goed zijn best deed op school, was het oké.

Ziek melden van school

Na een tijdje merkte ik dat Lars zich steeds vaker niet lekker voelde. Ik meldde hem dan ziek van school en ging zelf aan het werk. Na een aantal keer merkte ik, dat hij helemaal niet ziek was, maar gewoon wilde gamen. Vanaf dat moment besloot ik om hem beter in de gaten te houden. 

Sneaky gamen

Lars deed het heel sneaky en geleidelijk. In de nacht, wanneer mijn man en ik sliepen, ging hij het gamen. Hij zette dan zijn koptelefoon op, zodat wij niets hoorden. Op een nacht moest ik nodig plassen, dat was rond vier uur, en toen hoorde ik nog de toetsen van zijn controller gaan. Ik stormde naar binnen en zei dat hij echt moest gaan slapen. Hij moest gewoon de volgende ochtend naar school! 

Afpakken

Meerdere keren hebben we zijn Playstation en spellen afgepakt en in de kluis in ons huis gestopt. Hij zocht altijd een weg om alsnog te gamen. Dan ging hij gewoon naar een klasgenoot. Wat we ook deden, het lukte hem toch wel. Mijn man en ik besloten om het een beetje los te laten, want we werden niet goed van al het controleren. 

Gameverslaving

Op het eind zat hij soms wel 21 uur per dag te gamen. Hij ging steeds minder naar school en in het weekend sliep hij soms helemaal niet meer. Toen ik voor de zoveelste keer zijn doorgelopen ogen zag, was dat voor mij de druppel. We moesten hulp inschakelen en snel ook. Zo besloten we om naar de huisarts te gaan en hij vertelde ons wat we al dachten, onze zoon had een gameverslaving. 

Afkickkliniek

Inmiddels zit onze Lars in een afkickkliniek. Niet voor drugsgebruikers of alcoholisten, nee… Voor jonge jongens die net zoals Lars last hebben van een gameverslaving. Het is niet makkelijk, maar we komen er wel. Beetje bij beetje wordt hij rustiger en zien we vooruitgang. En die Playstation? Die komt er nooit meer in, want hij zal hier altijd gevoelig voor blijven en dit willen we nooit meer.” 

Lara (36): ‘Gamen is wat mijn zoon van acht het liefste doet, hij lijkt wel verslaafd’