Laura Saija Opvoeden 17 jan 2023, 13:11

Leestijd: 3 minuten

Janine (52): ‘Mijn 26-jarige zoon wil het huis niet uit’

Janine heeft twee volwassen zonen, maar weet niet hoe het lege nest syndroom voelt. Haar jongste zoon woont namelijk op 26-jarige leeftijd nog thuis. ‘Ik vind dat onze taak erop zit en dat we lang genoeg voor Jurre gezorgd hebben’, vertelt ze aan J/M Ouders.

“Ten eerste wil ik kwijt dat ik gezegend ben met twee zonen. Siem en Jurre kwamen vrij snel achter elkaar toen ik begin twintig was. Het was perfect, ik was een jonge, fitte moeder en kon genieten van mijn gezin.

Het huis uit

De jeugd verliep soepel, de jongens hadden vrienden en deden het goed op school. Na de middelbare school ging Siem studeren. Jurre had meer moeite met een richting kiezen en besloot daarom om een tussenjaar te nemen.

In zijn tussenjaar vrat hij vrij weinig uit. Ik adviseerde hem om de tijd te nemen om te gaan reizen of beroepskeuzetesten te doen. Voor reizen had hij geen geld en op open dagen van opleidingen vond hij niets leuk.

Geen werk

Een bijbaantje behouden vond hij al lastig. Eerst had hij een parttime baantje als bezorger bij een pizzeria, waar hij vrij snel werd ontslagen omdat hij vaak te laat kwam. Daarna had hij een bijbaantje als medewerker bij de avondwinkel, maar ook dat hield hij niet vol omdat hij zich op het laatste moment ziek meldde als een vriend met hem wilde afspreken.

Zonder inkomen is het natuurlijk moeilijk om op kamers te gaan, maar dat maakte Jurre niets uit. Hij vond het prima om thuis te blijven wonen. Ik vond het op dat moment nog niet erg, hij was nog jong. Na zijn tussenjaar had hij nog geen richting gekozen. Inmiddels zat zijn broer Siem al bijna in het laatste jaar van zijn studie.

Keuze maken

Zijn broer Siem woonde op kamers in een andere stad en kwam af en toe thuis met mooie verhalen over het studentenleven. Ik vroeg of hij Jurre niet een beetje op sleeptouw kon nemen, maar Jurre had geen interesse.

Na zijn tweede tussenjaar vond ik dat Jurre maar eens een studie moest gaan kiezen of een baan moest zoeken. Hij koos voor de mbo-opleiding voor sociaal pedagogisch werk. Hij deed dit alleen omdat hij van mij iets moest doen, want het interesseerde hem niets.

Niet serieus

Intussen ging Jurre wel veel op stap en kreeg hij een vriendinnetje. Hij was inmiddels begin twintig en ik dacht dat het nu wel op gang zou komen en dat hij snel het huis uit zou gaan. Helaas was dit niet het geval.

Zijn vriendin was een aantal jaar jonger en woonde ook nog bij haar ouders. Beide vonden ze het prima zo. Twee jaar later ging Jurre nog steeds veel op stap met vrienden. Aan de ene kant was ik blij dat hij een leuk sociaal leven had en gelukkig was, maar aan de andere kant wilde ik graag dat hij serieus werd.

Rechten

Zijn relatie en opleiding liepen op niets uit en daar zat mijn zoon nog steeds elke avond bij ons aan de eettafel, op onze bank en in zijn eigen slaapkamer in ons huis. Als ik voorzichtig vroeg of hij niet iets voor zichzelf wilde zoeken en het huis uit wilde, antwoordde hij dat alles te duur was.

Daarnaast vond hij dat hij het recht had om bij ons thuis te blijven wonen, wij hadden hem immers op de wereld gezet. ‘Moest hij de rest van zijn leven werken omdat wij ervoor hadden gekozen om kinderen te nemen?’, vroeg hij zich hardop af.

Genoeg gezorgd

De afgelopen twee jaar heeft hij weer een aantal baantjes gehad, maar het grootste gedeelte van de tijd is hij werkloos en spreekt hij met vrienden af. Ik hou van hem en wil hem echt niet wegsturen, maar verlang wel naar privacy voor mijn man en mij. Ik vind dat onze taak erop zit en dat we lang genoeg voor Jurre gezorgd hebben. Ik zie alleen niet voor me dat hij binnenkort de deur uit gaat.”

Sven (44): ‘Mijn zoon kan absoluut niet op zichzelf gaan wonen’