Redactie Persoonlijke verhalen 7 jul 2021, 17:08

Leestijd: 2 minuten

Moeder Simone: “Soms verwijt ik hem stilletjes dat hij niet ‘gewoon’ is”

Vol idealen en met het hoofd in de wolken beginnen ouders aan de opvoeding van hun kind. Dat wordt later namelijk liever, socialer, slimmer en succesvoller dan wie dan ook. Helaas komen die hooggespannen verwachtingen lang niet altijd uit. Deze moeder vertelt openhartig over haar (heimelijke) teleurstelling. Haar zoon heeft ADHD.

Mijn zoon heeft ADHD. En dat vind ik lastig

Simone Vermeulen ging er eigenlijk gewoon van uit dat haar toekomstige kinderen makkelijk, leuk en intelligent zouden zijn. Maar haar tweede kind bleek ADHD te hebben.

‘Ik had vroeger geen ideeën over hoe mijn kinderen moesten zijn. Maar toen de eerste geboren was, bleek ik toch allerlei ideaalplaatjes te hebben. Ze moesten actief zijn, snel van begrip, lekker in hun vel zitten, er leuk uitzien, humor hebben en een goede band met ons. Mijn oudste dochter (12) en mijn jongste zoon (5) voldoen aardig aan dat beeld, al hebben ze natuurlijk ook eigenschappen die ik wat minder vind.

Totaal ander kind

Mijn middelste zoon Jonathan (9) daarentegen was vanaf zijn geboorte een totaal ander kind. Superonhandig, zeer veeleisend, onbeheerst en in alles traag. Hij fietste pas toen hij 6 was en ’s nachts is hij nog steeds niet zindelijk. Maar het ergste was dat ik hem totaal niet begreep. Hij was zó anders dan ik. Het was mijn kind, maar ik voelde hem absoluut niet aan.

In groep 2 trok de juf aan de bel. Op school maakte hij zijn werkjes nooit af. Hij eiste extreem veel aandacht en had vaak ruzie met klasgenootjes. Na een lange lijdensweg met ontelbare tests en deskundigen werd uiteindelijk door de kinderpsychiater de diagnose gesteld: mijn zoon heeft ADHD.

Al weet ik nu waar Jonathans gedrag vandaan komt, makkelijker is het daardoor niet geworden. Af en toe betrap ik me erop dat ik hem stilletjes verwijt dat hij niet ‘gewoon’ is. Waarom moet ik alles honderd keer zeggen en gebeuren de dingen dan nog niet zoals ik ze wil? Waarom gaat niets vanzelfsprekend? Waarom kost hij mij zoveel meer energie dan de andere twee?

Nog steeds niet geaccepteerd

Ik doe mijn best, maar ik weet dat ik zijn handicap nog steeds niet geaccepteerd heb. Elke dag hoop ik dat het over is. En elke dag weer blijkt het tegendeel.’

Lees ook:

Moeder Regien: ‘Toen Mats geboren werd, voelde ik een steek van teleurstelling.‘