Redactie Mentale gezondheid 8 nov 2020, 07:07

Leestijd: 4 minuten

Moeder: ‘Mijn zoon heeft zichzelf niet in de hand tijdens zijn woedeaanvallen’

Kinderen met ADHD en ODD kunnen agressief gedrag vertonen, zeker wanneer de gedragsstoornis niet erkend is of het kind overprikkeld is. Hoe ga je hier als ouder mee om? Deze moeder deelt haar verhaal over haar zoon die regelmatig agressief is.

“Persoonlijk vond ik het nogal wat, toen ik zo’n 2,5 jaar geleden ‘ja’ antwoordde op de vraag van de orthopedagoog of er sprake van geweld was bij ons thuis. Geweld associeerde ik toch heel erg met foute films, Amerikaanse talkshows en zeer ontwrichte gezinnen.

Groter dan hemzelf

Toch zaten wij op dat moment met een kind dat dermate met zichzelf in de knoop zat, dat hij regelmatig om zich heen begon te slaan. Of degene die hem op dat moment tergde, naar de keel vloog. Tijdens zo’n woedeaanval was hij enorm sterk en had hij zichzelf niet meer in de hand; het was simpelweg groter dan hemzelf.

Politie bellen

Ik heb een keer uitgezocht wie ik zou moeten bellen als ik alleen thuis met hem zou zijn en hij zo boos zou worden; het was 112. Dat voelt heftig, dat je als moeder de politie moet bellen vanwege het gedrag van je (toen) achtjarige zoon. Maar het is belangrijk je eigen grenzen te erkennen, zeker wanneer er nog andere kinderen in het spel zijn. Het was ook niet dat ik bang voor hem was, maar ik wist wel dat ik hem tijdens een woedeaanval fysiek niet aan zou kunnen.

Was de woedeaanval voorbij, dan was het alsof er niets gebeurd was. Hij was vooral weer ‘terug bij ons’, moe en hongerig, want al die boosheid kost ook heel veel energie. Soms leidde het tot hilarische situaties, zoals die keer dat hij niet meer uit zijn kamer kon. In zijn woede had hij de deur met zijn steigerhouten hoogslaper gebarricadeerd. “Schuif hem dan weer terug,” zeiden wij vanaf de gang. “Dat lukt niet,” antwoordde hij, “want nu ben ik niet meer boos.”

Kwetsen tolereer ik niet

Binnen dit alles is er één ding dat ik absoluut niet tolereer en dat is heel bewust iets kapot maken om een ander te kwetsen. Ook dat hebben wij in de periode, dat het heel slecht ging met onze oudste, meegemaakt. Ik zeg je, het breekt je hart als je je eigen kind ogenschijnlijk gevoelloos en doelbewust zo bezig ziet. Is dit het dan? Is dit dan wie hij is? Nee, nee en nog eens nee. Mijn kind houdt van mij en wil mij geen pijn doen. Wat mijn kind wel wil, is mij zijn eigen pijn laten voelen, zijn eigen wanhoop en onmacht. Dat is in ieder geval wat ik denk, omdat ik weet hoe hij ook kan zijn en mijn geloof in zijn lieve en empathische kant rotsvast is.

De energie moet eruit

Inmiddels zitten we in rustiger vaarwater, maar de fysieke woede-uitbarstingen zijn er nog wel bij onze oudste. Het begint met frustratie en eindigt als een ‘cry for help’. Als ouders hebben wij de indruk dat hij het fysieke onderdeel van de uitbarsting ook echt nodig heeft. Al die energie die in hem zit, moet er op een gegeven moment gewoon uit.

Uitbarsten moet soms gewoon

Dan kun je zeggen, ga een stuk rennen of koop een boksbal. En ja, die meer positieve invulling hebben we ook geprobeerd, de ene keer met meer succes dan de andere. Zo heeft hij in het verleden menigmaal in de papiercontainer gesprongen en heb ik oude tijdschriften en spijkerbroeken met hem kapot gescheurd. Dergelijke activiteiten waren voornamelijk succesvol, omdat ze verrassend waren en daarmee zijn negatieve boosheid-spiraal doorbraken.

Dat werkt helaas niet altijd. Soms moet de vulkaan gewoon uitbarsten en gelukkig zoekt hij dan inmiddels een eigen plek op in huis. Daar wordt vervolgens, onder luid geschreeuw, het een en ander met grof geweld tegen de grond gesmeten. Het is eigenlijk heel ‘oer’ en ik geloof echt dat het oplucht. Wij laten hem dan ook zijn gang gaan, tenzij het kabaal de spuigaten uitloopt. Ook ‘oer’ heeft zijn grenzen in de Vinex.

Praten met elkaar

Wanneer het kabaal afneemt of een repeterend karakter krijgt, weten we dat hij openstaat voor contact. Dan gaan we de dialoog aan, ook om uit te leggen wat we niet oké vinden aan zijn gedrag. Soms komen we te vroeg en druipen we weer af en soms werkt het tussen vader en zoon beter dan tussen moeder en zoon of andersom. Waar het om gaat is dat we weer contact maken en dat wat er gebeurd is met elkaar uitspreken.”

Lees ook:

Agressie bij kinderen: hoe ga je om met ‘korte lontjes’?