Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 29 mrt 2023, 13:04

Leestijd: 6 minuten

Désirée (32) is zeemansvrouw: ‘Soms heb ik het gevoel dat ik er alleen voor sta’

Niet elk gezin zou het aankunnen, maar het gezin van Désirée weet inmiddels niet beter: ze zijn een zeemansgezin. Dat ze het gewend zijn, wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is. “Het is soms best eenzaam om zeemansvrouw te zijn.”

“Mijn man Roy (33) en ik zijn al sinds ons tiende samen, sinds groep zes van de basisschool. Hij vaart al zijn hele werkende leven, dus we zijn er samen ingegroeid. We weten niet beter dan dat dit ons leven is. Bij het bedrijf waar hij hiervoor voer, waren de tijden heel onregelmatig. We wisten nooit hoelang hij weg was, de ene keer was dat drie weken en de andere keer drie maanden. Dat was heel zwaar. Nu is dat gelukkig anders, hij is steeds vijf weken aan boord en dan weer vijf weken thuis. Honderd procent vastigheid is er nooit, maar we weten nu beter waar we aan toe zijn. Het blijft passen en meten, elke dag weer. Maar dat hoort nou eenmaal bij een zeemansgezin zijn.

Het past bij ons

Omdat wij al zo lang samen zijn, was het voor ons geen moeilijke keuze dat Roy na zijn studie de zeevaart in ging. Je moet elkaar vertrouwen en veel alleen kunnen zijn. Hij is een echte zeeman, van een walbaan van negen tot vijf zou hij ongelukkig worden, dus ik sta er honderd procent achter. Mijn grootste droom was altijd om moeder te worden, sinds mijn tiende wist ik dat Roy de vader van mijn kinderen werd. Heel cliché, haha, maar ik wist gewoon dat het ging werken tussen ons, ook als hij vaak van huis zou zijn.

Als Roy vijf weken weggaat, breng ik hem altijd met onze twee dochters Marley (6) en Nomi (4) naar Schiphol. Vroeger bracht ik hem tot aan de gate, maar het voelde zo beladen als je in je eentje huilend terug naar de auto liep. Daarom hebben we besloten dat ik hem afzet bij de kiss-and-ride. Marley en Nomi zijn nog te jong om te beseffen wat er aan de hand is en wanneer ik op de terugweg soms met tranen in mijn ogen zit, willen zij alweer een filmpje op hun tablet kijken. Na ongeveer drie weken merk je wel dat ze hun vader beginnen te missen, dan vragen ze wanneer papa weer thuiskomt.

Het mooiste van varen is dan ook het thuiskomen. Het moment dat Roy door de deuren naar buiten komt op Schiphol en de meiden op hem afrennen, dat blijft het allermooiste om te zien. Helaas is Marley nu leerplichtig, dus moet het uitkomen met de tijden dat hij landt op Schiphol.

Ze begrijpen het nog niet

Op het schip waar Roy werkt mogen geen kinderen aan boord, dit is vanwege veiligheidsredenen. Ik ben wel aan boord geweest, waardoor je het leven aan boord beter begrijpt en ook voor je kan zien. Ik vind het daarom heel erg jammer dat Marley en Nomi dit niet in het echt kunnen zien.

De meiden weten natuurlijk dat papa op een boot werkt en ze zeggen als ze een boot zien varen: ‘Kijk, daar werkt papa.’ Of bij een vliegtuig: ‘Daar zit papa in.’ Ze zien hem natuurlijk altijd als laatste op Schiphol. Ze begrijpen nog niet dat hij over de hele wereld werkt, dat hij met het vliegtuig naar het desbetreffende land vliegt waar het schip ligt en daar pas per helikopter aan boord gaat.

Belangrijke gebeurtenissen missen

Hoewel we aan dit leven gewend zijn, is het soms wel pittig om vijf weken alleen te zijn met onze kinderen. Roy mist vrijwel alle schoolvakanties en deze zijn best intens in je eentje. Door zijn schema mist hij ook regelmatig belangrijke gebeurtenissen. Vorige week mocht Nomi trakteren op de peuterspeelzaal, ze werd namelijk 4 jaar en mocht ze beginnen op de basisschool. Dat vind ik lastig, want dat zijn momenten die je samen wil meemaken en waar je over wil napraten. Dit doen we dan wel telefonisch, maar dat is toch anders.

Hierin heb ik weleens het gevoel dat ik er alleen voor sta en we langs elkaar heen leven, want Roy werkt vaak precies de tegenovergestelde tijden van ons ritme. Toch belt hij op zulke dagen vaak een keertje extra met ze, op die manier blijft hij toch altijd betrokken.

Ik merk aan mezelf dat ik de periodes dat Roy aan boord is wil compenseren door veel leuke dingen met Marley en Nomi te doen. Dat doe ik niet eens bewust, maar onbewust denk je toch dat ze dat nodig hebben. Terwijl ik eigenlijk niet merk dat het werk van Roy invloed op ze heeft.

Tijd voor mezelf

Nomi is dus net begonnen op de basisschool en dat vind ik stiekem best fijn. Dan krijg ik ook wat meer tijd voor mezelf, want het is niet altijd even makkelijk om alles in je eentje te doen. We hebben er samen bewust voor gekozen dat ik huismoeder ben, omdat de meiden hun vader al de helft van het jaar moeten missen. Daarom wilde ik zelf de opvoeding doen en ze niet ook nog naar een opvang brengen. Alleen sta ik hierdoor wel altijd aan, ik kan niet zeggen dat ze het maar even aan papa moeten vragen of dat papa hen even moet helpen.

Ondanks dat Roy veel van huis is, denk ik dat hij in de weken dat hij thuis is Marley en Nomi meer ziet dan andere vaders die van negen tot vijf werken. Als hij thuis is, is hij er ook echt voor ons. Hij heeft dan alle tijd voor de meiden, terwijl andere vaders misschien hun kind alleen bij het avondeten zien of ’s avonds alleen nog een kus geven voor het slapengaan.

Nu wilde Nomi de eerste drie jaar niet veel van hem weten. Hij mocht haar bijvoorbeeld niet naar bed brengen, waardoor ik alles moest doen. Dit doorzetten had in mijn ogen ook geen zin, want na vijf weken begin je dan weer opnieuw. Gelukkig zag ze na drie jaar in dat papa eigenlijk superlief is en kan ze ook niet meer zonder hem.

Twee keer verjaardag vieren

Dit zijn momenten die voor Roy natuurlijk ook heel moeilijk zijn. Waar hij de meiden soms heel erg mist, ben ik ze soms juist heel erg zat, haha. Marley en Nomi zijn in februari en maart jarig, dus elk jaar mist hij sowieso één van de twee verjaardagen. Daar zijn we dan ook wel weer heel erg makkelijk in. Als hij bijvoorbeeld Nomi’s verjaardag in maart mist, vieren we dit gewoon met z’n allen in april. Op de dag zelf vieren we het klein, maar dat vinden de meiden totaal niet erg, want zo vieren ze hun verjaardag gewoon twee keer. Zo proberen we de meeste situaties gewoon een positieve draai te geven. Ik stuur ook heel veel foto’s en filmpjes en we bellen elke dag, zo zorgen we ervoor hij op die manier toch altijd bij ons is.”

Guido (40) kiest voor zijn carrière: ‘Ik zie mijn gezin één keer per jaar’