Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 10 feb 2025, 13:02

Leestijd: 3 minuten

Walter (39): ‘Sinds mijn zoon bij mijn schoonouders woont, gaat het veel beter met hem’

De zoon van Walter, Mick, is als puber een behoorlijke lastpak. Gelukkig zijn daar zijn schoonouders om Mick te helpen. “Hij is een puber in de overtreffende trap.”

“Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar: mijn zoon woont bij zijn opa en oma, mijn schoonouders. En het is de beste beslissing die we ooit hebben genomen.

Het ging thuis niet meer

Onze zoon Mick is een geweldige jongen, maar eerlijk? Ook een behoorlijke lastpak. Hij is een puber in de overtreffende trap: grote mond, woede-uitbarstingen, regels aan zijn laars lappen. Mijn vrouw en ik deden ons best, maar hoe harder wij probeerden hem op het rechte pad te houden, hoe meer hij zich verzette. Thuis werd de sfeer steeds grimmiger. Discussies liepen uit op geschreeuw, deuren sloegen dicht, en de spanning in huis was om te snijden. Op een gegeven moment zaten we er helemaal doorheen. We konden niet meer. En Mick ook niet.

Een onverwachte oplossing

Toen kwamen mijn schoonouders met een voorstel dat we zelf nooit hadden durven bedenken: ‘Laat Mick een tijdje bij ons wonen.’ Ze zagen hoe zwaar het thuis ging en dachten dat wat afstand goed zou doen. Niet alleen voor Mick, maar ook voor ons. Eerst vond ik het een gek idee. Je stuurt je kind toch niet zomaar weg? Maar na een paar weken waarin het alleen maar erger werd, besloten we het toch te proberen.

Rust en een frisse start

En wat bleek? Het werkte. Bij zijn opa en oma kwam Mick ineens tot rust. Geen constante strijd meer met ons, geen ouders die hem op zijn huid zaten. Alleen twee liefdevolle grootouders met eindeloos geduld en duidelijkheid. Ze hadden hun eigen regels en verwachtten respect, maar zonder de explosieve dynamiek die wij thuis hadden opgebouwd. En Mick? Die bloeide op.

Verademing

Ook voor mijn vrouw en mij was het een verademing. We hoefden niet meer constant op eieren te lopen, konden weer normaal met elkaar praten zonder dat het alleen over Mick ging. We misten hem, natuurlijk, maar we merkten ook dat we eindelijk weer een beetje ademruimte kregen.

Een betere band dan ooit

Nu, een paar maanden later, zien we Mick nog steeds vaak, maar de spanning is weg. Als hij bij ons is, hebben we échte gesprekken in plaats van ruzies. Hij is rustiger, lijkt volwassener. En wij? We hebben geleerd dat loslaten soms de beste manier is om dichtbij te blijven. Soms voelt het nog steeds gek dat ons kind niet thuis woont. Maar als ik zie hoe goed het met hem gaat, en met ons, weet ik dat dit de juiste keuze was.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Had ik maar nooit… ‘Ruzie gemaakt met de schoonouders van mijn zoon’