Erik Jonk Vrije Tijd 21 dec 2024, 10:06

Leestijd: 4 minuten

Waarom Mees Kees altijd een groot succes blijft: de filmleraar is eigenlijk een beetje als K3

De één zal zeggen: alweer een Mees Kees-film? De ander, ouders natuurlijk, zijn dolblij om er in de kerstvakantie lekker opuit te kunnen gaan. Natuurlijk is Mees Kees over die leuke, wat gekkige stagiair op een basisschool, niet voor iedereen weggelegd. Maar kinderen en misschien stiekem hun vaders en moeders ook wel, genieten er telkens volop én massaal van. Hoe komt dat toch? Waarom is het zo’n ijzersterk merk?

We hebben het nu over Mees Kees Op Eigen Benen, die vanaf zondag – opmerkelijke dag voor een nieuwe film, donderdag is gangbaar – in de bioscoop te zien is. Wie niet zo van de film is, kan met de kinderen in kerstvakantie natuurlijk ook ‘winterse lekkernijen‘ gaan maken.

Het verhaal van de nieuwe Mees Kees

Eerst maar even het verhaal: Mees Kees moet in film nummer zes van zijn moeder verhuizen en op eigen benen gaan staan. Terwijl directeur Dreus op school druk bezig is met het organiseren van een toch wel tikkeltje ouderwetse vossenjacht, werkt Mees Kees met zijn klas aan een robotproject. Hoewel Mees Kees dol is op technologie, zweert Dreus bij traditie en dus de vossenjacht. Wanneer die nadert, dreigt alles in duigen te vallen. Dreus verliest langzaam de controle, maar de jonge leraar – eh stagiair – en zijn leerlingen besluiten om samen alles op alles te zetten om de dag te redden. En nee, beste lezers, we verraden natuurlijk niét of dat lukt.

Sterk merk Mees Kees

De kracht van Mees Kees is op meerdere manieren uit te leggen. De eerste: het is een beetje als K3. Er zijn altijd weer nieuwe kinderen die van Mees Kees kunnen genieten. Dat maakt het echt niet uit of de meester wordt gespeeld door Leendert de Ridder (we interviewden hem kort geleden nog), zoals nu het geval is, of door bijvoorbeeld voorganger Willem Voogd. Dacht je dat jongere kids anno 2024 enig idee hebben wie Karen Damen, Kristel Verbeke en Kathleen Aerts zijn? Of Josje Huisman?

Al zouden ze dat wel weten: K3 bestaat voor hen uit Hanne Verbruggen, Marthe De Pillecyn en Julia Boschman. Wat dat betreft kan K3 en dus ook onze filmheld Kees eeuwig doorgaan. Zolang er animo voor is – en dat is er – gaan de avonturen lekker door.

Andere sterke punten

Goeie types in de klas

De klas die les krijgt van Kees, bestaat steevast uit een paar goeie filmtypes. Zo hebben we in de nieuwste titel een wijsneuzig joch met een grote mond (en wat overtollige kilo’s) die het opvallendste meisje uit de groep telkens ‘wil beuken’. Laatstgenoemde slimmerik overdrijft op een heerlijke manier zo’n beetje alles: „Op mijn vorige school was iemand zo boos, dat ie was ontploft.” Ook hebben we te maken met een typische nerd, in dit geval een rekenwonder.

Dreus!

Iedereen is vervangbaar stelden we eerder, maar of dat ook met Sanne Wallis de Vries als schoolhoofd Dreus het geval is, is nog even de vraag. Dreus mag echter nóóit verdwijnen, wat ook geldt voor haar ‘bloempotkapsel overtreffende trap’. Twee quotes zijn standaard: „Huphup” en „ik hoor jullie helemaal op de gang!” Hoe erg dit mens ook is, de hele bios krijgt uiteindelijk toch ook een beetje met haar te doen. En dat al twaalf jaar lang.

Herkenbaarheid troef

Herkenbaarheid werkt in films goed en al helemaal met de kracht van herhaling. Het zou raar zijn als Mees Kees opeens geen lelijke, lullige spencer over zijn overhemd meer draagt. Of dat ene Marie-Louise niet eeuwig met haar hond langs de school wandelt, de vonk tussen haar en de meester overslaat, maar dat een relatie altijd wat in het midden blijft hangen. Bij een volgende film is Marie-Louise (nu Chloé Leenheer, ooit Hannah Hoekstra) op zeker weer een volslagen onbekende met een hond.

Leerzaam / goede ideeën

Je steekt van Mees Kees nog eens wat op. Niet alle kinderen zullen weten wat een vossenjacht is (in de film weet twintiger Kees het niet eens). Ze leren in ieder geval dat het een spel is waarbij verklede types moeten worden opgespoord om stempels te bemachtigen. Ze zullen het gelijk aan hun eigen leraar gaan vragen om dit ook te doen. Sowieso brengen de films goede ideeën voort. De creativeit met de robots in de klas is zo hoog, dat we ons zomaar kunnen voorstellen dat ‘echte leraren’ met dit idee de komende tijd aan de haal gaan. De beste: als een kind zich duidelijk niet goed voelt speelt Kees een wedstrijdje ‘wie het ‘t ergst heeft’. Onthouden maar…

Noot: de verslaggever geeft toe af en toe best te hebben gelachen. Hoogtepunt: Sanne Wallis de Vries die als Dreus prachtig egoïstisch schreeuwt: „Ooooh, wat is dit erg voor mij!”

Nicolette van Dam over tweede Juf Braaksel-film: ‘Ik vond het heel spannend toen Carry Slee de set bezocht’