Redactie Ouders 12 jun 2019, 10:54

Leestijd: 3 minuten

Waarom het oké is als je geen Vaderdag viert

Als ik naar mezelf kijk, speelt Vaderdag eigenlijk geen rol in mijn leven. Ik zou het zo vergeten als ik niet de speciale Vaderdag acties en -reclames voorbij zou zien komen. Waar ik er bij Moederdag altijd mijn best voor doe om mijn moeder in de watten te leggen en haar een bos bloemen of een geurkaars te geven, besteed ik hier niet dezelfde aandacht aan bij Vaderdag.

Ik ben zo gewend dat deze zondag praktisch een ‘non-issue’ is. Maar dat heeft even geduurd. Er zijn zat momenten geweest waarop ik als klein kind een Vaderdag cadeautje moest knutselen in de klas, maar op die leeftijd niet kon uitleggen dat ik liever ‘mama’ op wilde schrijven. Mijn verhaal vertel ik dan ook om ieder kind – jong of oud(er) 😉 -, die deze zondag liever aan zich voorbij laat gaan, een hart onder de riem te steken.

Voor mij speelt mijn vader niet een specifieke rol in mijn leven. Mijn ouders gingen namelijk al scheiden in mijn kindertijd. Na een paar jaar kwam er ook geen belletje meer op mijn verjaardag. Het voelt nu, al die tientallen jaren later, vooral als een dynamiek waarbij ik het contact zou moeten onderhouden, gewoon omdat dat zo hoort als kind. Het voelt als een band die van één kant komt; mijn kant. Waarbij ik de rol van ouder op mij neem. Ik kies ervoor om dat niet te doen.

LEES OOK: Alleenstaande moeder heeft dé oplossing voor papadag op school

Schuldgevoel

Natuurlijk klinkt dit nu allemaal heel hard. En ergens voel ik ook een schuldgevoel dat er (op dit moment) geen band bestaat tussen ons. Maar waar als ik kind altijd een hoopvolle verwachting had, begrijp ik nu ook dat het beter is om voor mezelf te kiezen. Daarbij accepteer ik ook dat niet iedereen die keuze altijd zal begrijpen. Er is tijdens mijn kindertijd veel teleurstelling aan vooraf gegaan, en waar je je ook niet langer laat bespelen als je partner voortdurend niet de liefde geeft die je nodig hebt, kan dit ook zeker zo gelden bij ouders.

Veel van mijn vrienden zijn inmiddels een (of beiden) ouders verloren. Ik krijg dan ook vaak te horen dat ik juist het contact moet onderhouden, dat ik dankbaar moet zijn dat hij er nog is. Vanuit hun perspectief begrijp ik dat volkomen. Dan voel ik me ook schuldig. Maar het grote verschil met mijn situatie, is dat zij wel hun vader als echt vaderfiguur gekend hebben. Dat geldt voor mij niet.

Ik ga Vaderdag niet vieren

Ik vier dus ook dit jaar geen Vaderdag. In ieder geval niet op de ‘traditionele’ manier zoals er verwacht wordt. Misschien ga ik nog even langs mijn moeder, geef ik haar een extra stevige knuffel en een dikke zoen. Ze heeft mij als alleenstaande moeder nooit het gevoel geven dat ik ook maar iets te kort kom.

LEES OOK: Onderzoek: kinderen van single moeders ‘doen’ het even goed als kids met twee ouders

Als jij (of je kind) in ongeveer hetzelfde schuitje zit als ik, accepteer die gevoelens dan. Maak er een gewone relaxte zondag van zoals je doorgaans ook zou doen. Het is tenslotte al moeilijk genoeg om het een plekje te geven dat dit de situatie is zoals hij is. Het hele Vaderdag geruis kan juist een herinnering zijn aan hetgeen wat er ontbreekt. En dat kan en mag pijn doen. Accepteer ook dat het voor een kind geen makkelijke beslissing is om zichzelf voortaan niet bloot te stellen aan teleurstelling of pijnlijke emoties. Je wilt van nature immers de goedkeuring en liefde van je beide ouders ontvangen.

Een ding staat voor mij in ieder geval vast: als ik denk aan een vader, dan denk ik aan mijn moeder. Bedankt Mam!