Laurien Bleeker Nieuws 26 nov 2022, 10:04

Leestijd: 3 minuten

Probleemgezinnen uit Verloren Kinderen maken veel los: ‘Het is hartverscheurend’

Documaker Sahar Meradji maakte een vierdelige serie over probleemgezinnen: Verloren Kinderen. Anders dan de naam doet vermoeden, vindt redacteur Laurien eerder de moeders, dan de kinderen verloren lijken. Soms in tranen en vaak met enig ongemak keek ze naar de documentaire.

“Nogal onwetend startte ik het eerste deel van de serie op. Al na een paar minuten werd ik meegezogen in de problematiek binnen de drie gezinnen. Termen als autismespectrumstoornis, hoogbegaafdheid, psychische problemen en ADHD vlogen voorbij. Een moeder die haar dochter tien weken moet missen, zodat onderzocht kan worden hoe het jonge meisje het beste geholpen kan worden.

Het verdriet dat tot uiting komt wanneer ze haar achter moet laten. De moeder met drie hoogbegaafde kinderen die radeloos is, omdat de Raad van de Kinderbescherming haar niet de hulp kan bieden waar ze zo naar smacht. En de moeder van vier die zelf al vanaf haar geboorte met verschillende instanties en veel problemen te maken heeft. Het is hartverscheurend.

Deze moeders smachten om hulp

De moeders zijn wanhopig, verdrietig, moedeloos, in paniek, radeloos, overspannen, gespannen, moe, angstig, boos, gefrustreerd en bang. Maar bovenal standvastig en bereid om alles opzij te schuiven voor hun kinderen. Ze zijn lief, zacht en zorgzaam naar de kinderen toe. Meelevend, geduldig en trots. De liefde voor hun kinderen straalt er, ondanks alle problematiek, zo vanaf dat ik niet anders kan dan vol bewondering naar deze vrouwen kijken. En toch ook met enig ongemak.

Ja, er zijn problemen. Ja, er moet hulp komen. Of andere hulp dan wat nu geboden wordt. Ja, ze leggen de lat te hoog voor zichzelf, als je het mij vraagt. Maar wat zijn deze moeders ongelofelijk sterk en wat zijn hun harten groot. Ik heb medelijden met ze, al vraag ik me meteen af of ze het erg zouden vinden als ze dat zouden lezen. Want medelijden, daar hebben ze niets aan. Ze vragen, schreeuwen om hulp. Ze smachten om hulp. Soms krijgen ze dat en soms ook niet. Er wordt met deze docu een kant van de maatschappij belicht die, denk ik, niet veel mensen kennen.

In tranen keek ik naar de radeloze moeder die niet meer wist waar ze het zoeken moest. Naar de moeder die zo enorm bang is om de zorg over haar kinderen te verliezen. En naar de moeder die het gevoel heeft dat iedereen haar tegenwerkt. Dit zijn moeders die verlangen naar iemand die met ze meedenkt, even mee kijkt en inspringt waar nodig. Iemand die even een arm om ze heen slaat en ze vertelt dat ze het goed doen.

Probleemgezinnen en instanties

Maar zo werkt het niet. Er zijn wetten en regels en instanties. En die liggen vaker niet dan wel op een lijn met wat deze moeders willen. Of nodig hebben. Het is pijnlijk om naar te kijken. Ongemakkelijk ook. Je wil zelf binnenlopen bij zo’n gezin en beginnen met opruimen. Of een knuffel uitdelen. Je wilt een luisterend oor bieden. Een oplossing aandragen. Een tip geven. Maar dat kan niet. Deze zogenoemde probleemgezinnen moeten met behulp van de bestaande instanties hun situatie onder controle krijgen. En ik hoop met heel mijn hart dat dit ze lukt. Want dit, dit gun je geen enkel kind en geen enkele ouder.”

Verloren Kinderen is terug te kijken op NPO Start.

Berg kritiek op Anastasie uit Opvoeden doe je zo: ‘Wat is dit voor een middeleeuwse opvoeding’