Valéry de Voijs Persoonlijke verhalen 7 okt 2022, 15:14

Leestijd: 3 minuten

Petra (49): ‘Het tweede insulineshot werd mijn zoon bijna fataal’

Rob* (50) en Petra* (49) kregen onlangs de schrik van hun leven toen ze hun kind op bed aantroffen. Of het ooit goed komt, is nog maar de vraag. Beide ouders sluiten niet uit dat depressieve gevoelens en suïcidale gedachten mee hebben gespeeld. Uit belang voor dit onderwerp delen zij dan ook graag (anoniem) hun verhaal.

“Mijn twee kinderen verschillen enorm van elkaar. Mijn zoon is altijd gedisciplineerd geweest, kan goed leren, en is gemakkelijk in de omgang. Met zijn knappe koppie trok hij vroeger al veel meisjes aan. Die stonden dan in een groepje zenuwachtig voor de deur om te vragen of Mark buiten mocht komen spelen. Dat was een groot contrast met mijn dochter. Elise was namelijk de rebel van de familie. Spijbelen, pesten, problemen met leraren en tijdens haar puberteit was ze vaker stoned dan nuchter.

Zijn schreeuw zal ik nooit meer uit mijn geheugen gewist krijgen

Uiteindelijk zijn mijn kinderen prima terecht gekomen. Mark (24) woont op kamers en studeert geneeskunde, en Elise (19) heeft met veel pijn en moeite haar Havo diploma gehaald en is daarna als au pair naar het buitenland gegaan. Inmiddels is ze terug in Nederland en woont ze eventjes weer bij ons tot ze weet wat ze verder met haar toekomst wil.

Best gezellig dat het gezin weer bij elkaar is. Tenminste, dat zou je denken. Toch heeft een ernstige gebeurtenis ons leven op de kop gezet. Elise heeft namelijk diabetes type 1, waardoor zij insuline moet spuiten. Nu ze weer thuis is komen wonen, had ze haar medicatie netjes opgeborgen op haar kamer.

Onlangs kwam Mark een weekendje naar huis. Overdag nog een bezoekje aan oma en opa, ’s avonds uit eten met het gezin en daarna zijn zowel Elise als Mark op stap gegaan. Mijn man en ik wenste ze nog een fijne avond. Ik riep ze nog na dat ze fiets goed op slot moesten doen, zwaaide ze uit, en ben toen naar bed gegaan.

Bel verdomme 112. Nu!

De volgende dag werd ik wakker door mijn man. Zijn schreeuw zal ik nooit meer uit mijn geheugen gewist krijgen. Vanuit de slaapkamer van Elise vloekte mijn man het hele huis bij elkaar en riep dat ik 112 moest bellen. Ik werd gek, en rende natuurlijk meteen naar hem toe. In de deuropening zei mijn man dat ik niet naar binnen mocht. “Bel verdomme 112. Nu!” was zijn enige respons.

Het was mijn zoon. Hij had een dubbele dosis insuline van zijn zus gepakt en is in coma geraakt. Uiteindelijk heeft hij twaalf dagen in coma gelegen, en is uiteindelijk met hersenbeschadiging wakker geworden. Hij heeft epileptische aanvallen, slaapt veel en wordt door artsen onderzocht. Ik heb duizenden vragen, maar wil hem daar nu niet mee lastig vallen. Ik ben blij dat hij het heeft overleefd, we concentreren ons op zijn herstel en we go from there. 

Zo zie je maar; je kunt alles hebben. Een groot sociaal netwerk, een aantrekkelijk uiterlijk, een goed stel hersenen… maar wat heb je eraan als je schijnbaar niet gelukkig bent? Het enige wat ik de hele tijd denk ik: waarom heb ik niets gemerkt? Waarom is mij dit ontgaan?!”

 Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem: chat via 113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113.

*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. De echt namen zijn bekend bij de redactie.

https://www.jmouders.nl/diabetes-en-kinderen-altijd-zorgen/