Valéry de Voijs Persoonlijke verhalen 18 dec 2022, 15:11

Leestijd: 3 minuten

Thomas (44): ‘Ik moet in mijn eentje de kar trekken’

Iedere relatie kent zijn ups and downs, maar bij Thomas (44) is de relatie de laatste jaren wel heel érg uit balans. Hij heeft dan ook het gevoel dat hij er compleet alleen voor staat.

“Mijn vrouw en ik kennen elkaar al heel lang. Zij woonde namelijk vroeger bij mij in de buurt. Toch speelden we nooit samen; ik was immers ontzettend bang voor haar grote broers. Uiteindelijk heb ik tijdens onze tienerjaren de moed gevonden om haar mee uit te vragen en al snel kregen we een relatie.

Alcohol, drugs en afterparties

We gingen allebei in Amsterdam studeren, waar we de collegezalen nooit van binnen zagen. Samen met onze gemeenschappelijke vrienden maakten we er een potje van. We stonden iedere avond dronken in een andere kroeg, en moesten daarna de hele dag uitbrakken. Na een tijdje verruilde we de alcohol voor drugs en werden de feestjes en afterparties extremer. Kortom: we hadden de tijd van ons leven, en dachten niet na over verantwoordelijkheden.

Vraag me niet hoe, maar we hebben uiteindelijk allemaal onze diploma’s behaald. De meeste van mijn vrienden gingen aan de slag op de Zuidas, maar mijn vriendin en ik verhuisde terug naar Brabant. We kochten mijn ouderlijk huis en kregen al snel drie kinderen. Alles leek heel mooi, maar in werkelijkheid leefden wij in de hel.

Na de laatste bevalling kreeg mijn vrouw een postnatale depressie. Ze verzorgde zichzelf niet meer en begon met drinken. Ze ging parttime werken met het achterliggende idee om meer tijd te hebben voor haar herstel. Toch kwam ze vaak niet opdagen bij haar psycholoog en was ze wekelijks hartstikke dronken.

Blowen in het bijzijn van de kinderen

Iedere vrijdagavond werd ik gebeld door haar vriendinnen en moest ik haar weer ergens gaan oppikken. Dan was ze te dronken om nog te kunnen lopen en spuugde ze de hele auto onder. Ook dronk ze vaak in het bijzijn van de kinderen en ze begon met blowen. Wanneer ik vanuit mijn werk naar huis reed was ik constant bang wat ik zou aantreffen. Het was telkens een grote puinhoop, de kinderen zaten dan met een boterham voor de televisie, terwijl zij half slapend op de bank hing.

Lange tijd heb ik tegen niemand iets gezegd. Ik schaamde me voor onze situatie en wilde niet dat iemand erachter zou komen. Maar mijn collega’s merkten dat er iets gaande was. Ik kwam vaak vermoeid naar kantoor en reageerde geïrriteerd zonder reden. Tijdens één vergadering werd ik zó boos dat mijn leidinggevende er niet meer om heen kon. Ik heb alles eerlijk verteld en toen ik de woorden hardop uitsprak wist ik dat we hulp moesten zoeken.

Herstellen in Zwitserland

Inmiddels heb ik de ouders van mijn vrouw ingeschakeld en zijn we tot een grote beslissing gekomen. Mijn vrouw verblijft de aankomende drie maanden bij haar ouders in Zwitserland. Mijn schoonouders wonen afgezonderd in de bergen. We dachten dat het haar goed zou doen om uit haar vertrouwde omgeving te zijn.

Ze is nu bijna twee maanden van huis en volgens haar ouders gaat het beter met haar. Over vijf weken zal ze naar huis komen. Ik hoop dat het beter zal gaan wanneer zij er weer is, want hoe gemeen het ook klinkt; ik ben stiekem best blij nu ze even weg is. Er hangt veel meer rust in huis, en ook de kinderen lijken beter te slapen. Ik heb ook eindelijk het gevoel dat ik aan mezelf kan denken en mijn eigen leven weer kan leiden.”

“De rol van vaders in opvoeding is belangrijk”