Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 13 apr 2025, 09:04

Leestijd: 7 minuten

Mariken (44): ‘Ik leen stiekem geld van mijn tiener’

Financiële zorgen hebben is nooit fijn, maar er je kinderen in meetrekken? Nooit! Dat dacht Mariken (44) eerst ook, maar wat een eenmalige ‘lening’ moest zijn, is nu veranderd in een echte schuld. Een tientje hier, vijftien euro daar. Geld voor de boodschappen, of om nét die ene rekening te betalen. “Ik praatte het voor mezelf goed.”

“Ik ben er absoluut niet trots op. Het is ook nooit mijn bedoeling geweest om het zo ver te laten komen, echt niet. Maar als je eenmaal die drempel over bent gegaan, wordt het helaas steeds makkelijker. Ik leen geld van mijn puberdochter. Zo, het is eruit. En geloof me: als het niet nodig was, had ik het ook nooit gedaan.

Baan kwijt

Het begon een paar maanden geleden. Mijn man en ik hebben drie kinderen; de oudste is 16, de tweede 13 en de jongste 10. Financieel gezien hebben we het eigenlijk altijd best goed gehad. Mijn man heeft een baan waarmee hij goed verdient en ik had altijd een fijne baan. Had, ja. Helaas ben ik iets langer dan een half jaar geleden plotseling mijn baan kwijtgeraakt.

Ik werkte al tien jaar als communicatiemedewerker bij hetzelfde bedrijf. Aan het begin werkte ik vijf dagen in de week en vanaf dat de kinderen er waren, werkte ik drie dagen. Tot er een reorganisatie kwam, waardoor mijn functie niet meer ‘nodig’ was, om het maar even hard te zeggen. Ik zag het echt niet aankomen, ik had het er altijd naar mijn zin en ik was goed in mijn werk. Maar ja, hier kon ik dus niks aan doen, het was ook niet persoonlijk werd mij verteld. Alleen sta je daarna wel met lege handen.

Solliciteren viel tegen

Ik was aan het begin nog wel optimistisch, probeerde er de positieve kanten van in te zien. Misschien is het wel fijn om eens iets anders te doen? Of kan ik een baan zoeken waar ik nog wat meer verdien? Ik ging solliciteren, met het idee dat ik snel weer wat anders zou vinden. Nou… dat viel even tegen. Aan het begin was ik misschien nog best wel kritisch, maar op een gegeven moment solliciteerde ik op van alles.

Waar we aan het begin nog best een groot buffer hadden, werd dat met de maand ook steeds kleiner. Drie tieners in huis die veel eten, regelmatig nieuwe kleding en schoolspullen nodig hebben en ook hun sport en hobby’s hebben; dat tikt allemaal wel aan. Hoe kleiner onze buffer werd, hoe meer mijn stress groeide.

Op je uitgaven letten

Nou moet ik wel zeggen dat ik nooit eerder in een situatie heb gezeten dat ik erg op mijn uitgaven moest letten. Het is niet zo dat ik een enorme spender ben, maar ik houd wel van een leuk kleinigheidje of nieuw kledingstuk op zijn tijd. Het feit dat ik dus minder te besteden had, vond ik lastig. Ik wilde er de kinderen niet mee belasten, dus gingen de uitgaven voor hen wel gewoon door.

Mijn oudste dochter spaart al een paar jaar goed van haar bijbaantjes en zakgeld. Hartstikke goed natuurlijk dat ze zo goed met geld omgaat, ik ben daar ook trots op. Toen ik een keer op haar kamer was om de was op te ruimen, viel mijn oog op haar spaarpotje. Nee, dat kan ik niet doen, dacht ik. Ik stopte het idee meteen weg.

Niks extra’s

Ik ging weer naar beneden, maar het bleef die dag in mijn hoofd zitten. Ik had het er die maand echt moeite mee dat ik al voor de derde maand op rij gewoon niks extra’s kon uitgeven. Mijn man heeft daar geen last van, die koopt één keer in de twee jaar nieuwe kleding en houdt gewoon van makkelijk en simpel eten. Hij heeft niet veel materiële behoeftes en de ‘gewone’ dingen zijn al goed genoeg voor hem.

Ik kreeg de spaarpot van mijn dochter niet uit mijn hoofd. Ik had zoveel zin in weer eens iets lekkers bij de koffie, gewoon een reep chocola of iets lekker zoets. Ik dacht, als ik nu vijf euro pak en het later gewoon weer erin terugstop, dan merkt ze het niet eens. Ik ging de volgende dag haar kamer opnieuw binnen en pakte vijf euro uit het potje. Ik kocht er wat lekkers van en even kon ik weer genieten zoals vanouds.

Schuldgevoel

Daarna kwam het schuldgevoel. Ik dacht: wat heb ik gedaan? Vind ik iets lekkers bij de koffie nu echt belangrijker dan de toekomst van mijn dochter? Nee, ik besloot het nooit meer te doen. Dat ging een paar weken goed, tot ik opnieuw dat knagende gevoel voelde. Ik moest al heel lang een nieuwe winterjas hebben, maar daar hadden we gewoon geen geld voor. Maar ik kon niet langer met die oude rondlopen.

Opnieuw besloot ik om geld te lenen van mijn dochter. Ik pakte deze keer vijftien euro, daarmee kon ik het net bij elkaar krijgen. Ik kocht een nieuwe winterjas en vertelde mijn man dat ik wat had bezuinigd op de boodschappen, omdat er veel acties waren. Hij checkt nooit wat ik precies uitgeef, dus hij geloofde het meteen.

Rekening van de tandarts

Die eerste vijf euro van mijn dochter had ik weer teruggelegd zodra het kon. Ik wilde natuurlijk niet dat zij iets zou merken. Toen kwam het volgende probleem weer aanwaaien. Ik kreeg een rekening van de tandarts van één van de kinderen, dat niet wordt vergoed door de verzekering. Ik voelde paniek opkomen toen ik merkte dat dat een grote extra uitgave is. Tot ik weer aan die spaarpot dacht.

En opnieuw haalde ik er wat uit. Deze keer twinitg euro. Ik vertelde mezelf dat het niet erg is, omdat dit een onverwachte uitgave is en ik hier niks aan kon doen. En ook deze zou ik uiteraard gewoon terugbetalen. Zo praatte ik het goed voor mezelf en werd de drempel om voor dit soort dingen, dus een rekening of de boodschappen die gewoon moeten gebeuren, geld te lenen steeds kleiner.

‘Je mag wel geld lenen, mam’

Ik noem het lenen, omdat het altijd mijn intentie is geweest om het geld weer terug te geven. Alleen werd de stapel steeds groter en de drempel steeds kleiner. Totdat mijn dochter een keer naar beneden kwam en hoorde dat ik in een discussie zat met mijn man over het geldtekort. Toen zei ze: ‘Mam, je mag best eens wat van mij lenen, hoor.’

Ik voelde de grond onder mijn voeten verdwijnen. Opeens besefte ik me wat ik al die tijd aan het doen was. De schaamte was bijna van mijn gezicht te lezen. Vanaf dat moment heb ik het nooit meer gedaan en solliciteerde ik voor een baan als vakkenvuller. Ik kreeg de baan en hoewel dit het allerlaatste is wat ik wilde, is dit mijn beste beslissing van de afgelopen tijd. Ik ga mijn dochter tot op de laatste cent terugbetalen en zorg ervoor dat we er weer bovenop komen. En ik? Ik ga nooit meer geld ‘lenen’.”

Opgebiecht… Ik ben met mijn man getrouwd om zijn geld