Valéry de Voijs Persoonlijke verhalen 29 jan 2023, 15:05

Leestijd: 3 minuten

Sten (40): ‘Mijn dochter had de liedjes voor de begrafenis al uitgekozen’

Het is waarschijnlijk de nachtmerrie van iedere ouder: je kind verliezen. De angst dat er iets met je kinderen gebeurt is heel angstaanjagend. Die angst werd bijna werkelijkheid voor Sten (40) als zijn dochter besluit om een einde aan haar leven te maken.

“Mijn dochter was erg depressief. Zolang we konden herinneren werd ze gepest op school, en ook op de atletiekbaan leek ze telkens buiten de groep te vallen. Op het moment dat we verhuisde, en ze een goede vriendin kreeg, leek het even beter met haar te gaan. Toch was er altijd een bepaalde somberheid in haar, en leek ze nooit helemaal ergens van te kunnen genieten.

Mijn vaderhart brak in duizend stukjes

Het was natuurlijk zielig voor haar, maar soms werden haar moeder en ik er ook moedeloos en geïrriteerd door. We voelden ons heel onmachtig, en wisten ook niet meer wat we voor haar konden doen. We hebben gesprekken gehad met leraren, zijn zelfs van school veranderd, en we zijn in contact gekomen met een kinderpsycholoog. Ook heeft ze kunsttherapie gehad, en heeft ze iedere hobby of sport wel uitgeprobeerd.

Omdat wij maar geen contact met haar kregen, heeft mijn vrouw in haar dagboek gekeken. Dat voelde natuurlijk heel dubbel. We wilden haar privacy niet schenden, maar we waren bang dat we onze dochter zouden kwijtraken. We hadden namelijk geen idee wat er in allemaal in haar koppie omging. Ik heb met tranen in mijn ogen een deel uit haar dagboek gelezen. Ze schreef letterlijk dat ze dood wilde, en ze had de liedjes voor de begrafenis al uitgekozen. Mijn vaderhart brak toen in duizend stukjes.

We zijn toen met mijn dochter in gesprek gegaan, en hebben dit ook met de psycholoog besproken. Toch was het nog steeds heel moeilijk om tot mijn dochter door te dringen. Des te meer wij haar duidelijk wilde maken hoe belangrijk ze voor ons was, en hoe graag we haar wilden helpen; des te meer zij zich afsloot van ons. Ze voelde zich al rot genoeg dat ze depressief was, en door onze gesprekken voelde ze zich nog extra schuldig dat ze dit ons aan deed.

Een vreemde voorbijganger redde haar leven

Op een dinsdagmiddag was ik alleen thuis. Mijn vrouw was naar haar werk, en mijn dochter was op school. Tenminste, dat dacht ik. Ik schrok me namelijk rot toen de voordeur ging en er een vreemde oude man samen met mijn huilende dochter voor de deur stond. Eenmaal binnen vertelde de man hoe hij mijn dochter een uur daarvoor had aangetroffen. Op het viaduct zo’n drie kilometer van ons huis. Ze had daar aan de rand gestaan, en ze had heel wazig voor haar uitgekeken. Ze had haar fiets netjes afgesloten, en haar jas op de bagagedrager vastgemaakt. Daar had ze gestaan met haar EarPods in; klaar om te springen en een einde te maken aan haar leven.

De man vertelde dat hij haar vastgepakt, en haar over zijn eigen ervaring had verteld. Ook hij had namelijk in zijn tienerjaren ooit op een brug gestaan, en ook hij was toentertijd door een vreemde voorbijganger tegen gehouden. Volgens de man brak mijn dochter in huilen toen hij haar vertelde dat ze zich niet eenzaam hoefde te voelen.

Vanaf die dag heeft mijn dochter heel veel gehuild. Gek genoeg waren wij er heel blij mee; eindelijk kwamen er emoties los. Ook zijn we deze man eeuwig dankbaar. Waar wij jarenlang faalden om tot haar door te dringen, is deze vreemde man in vijf minuten gelukt. Normaal ben ik best nuchter, maar ik geloof echt dat het lot bepaalde dat net deze man op die dinsdagmiddag over het viaduct fietste.

We zijn in contact gebleven met de man, en mijn dochter spreekt regelmatig met hem af. Wat ze precies bespreken, weet ik niet. Maar wat ik wel weet, is dat het beter gaat met mijn dochter. Ze heeft nog een lange weg te gaan, maar de drang om een einde te maken aan haar leven lijkt in ieder geval weg te zijn.”

Help je hulp nodig? Bel 113 Zelfmoord Preventie (normaal tarief) of 0800-0113 (gratis) of start een chatgesprek.

Moeder Inge: ‘Mijn kind was depressief. Het was de hel voor ons gezin’