Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 10 apr 2025, 11:04

Leestijd: 5 minuten

Silke (27): ‘Ik durf niet te lang alleen te zijn met mijn baby’

Als je ouders bent geworden, gaan de eerste maanden vaak gepaard met veel emoties. Ook angst hoort daarbij; alles is nog nieuw en daar kan je best onzeker door worden. Dit ervaart Silke ook. Bij haar is het zelfs zo dat ze niet te lang alleen durft te zijn met haar baby. “Ik ben altijd blij als mijn man thuiskomt uit zijn werk.”

“Onze dochter is nu 7 maanden. Mijn man en ik zijn zo gelukkig met haar. Zwanger worden was niet vanzelfsprekend, dus toen het na lang proberen eindelijk lukte, waren we zo dankbaar. Eindelijk kwam onze kinderwens uit. De zwangerschap verliep gelukkig goed, met hier en daar wat kwaaltjes, maar niks wat ik niet kon handelen. Toen ik haar na de bevalling in mijn armen kreeg, kon ik mijn geluk niet op.

Epileptische aanvallen

De eerste paar maanden ging het hartstikke goed, los van de slapeloze nachten en de darmkrampjes. Dat hoort er allemaal bij en namen we ook voor lief. Tot ze rond de vijf maanden opeens wegtrekkingen kreeg, epileptische aanvallen bleek later. De eerste keer was ik alleen met haar thuis. Ze zat bij mij op schoot en opeens trok ze weg. Het leek alsof ze in slaap viel, maar ik voelde aan alles dat het niet klopte.

Ik belde de huisarts en daarna werden we doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar kreeg ze een scan en bleek ze inderdaad epilepsie te hebben. Vanaf toen heeft ze medicatie gekregen en sindsdien gaat het gelukkig redelijk goed. Ik was wel heel blij dat de huisarts het direct serieus nam, omdat je ook weleens hoort dat ze je eerst een paar keer naar huis sturen. Dus ik vond het fijn dat er gelijk wat aan te doen was.

Alert blijven

Toch bleef ik enorm alert. Als mijn dochter maar even iets afwijkends deed, was ik gelijk scherp. Ik was haar constant in de gaten aan het houden. Net toen ik wat meer zelfvertrouwen had gekregen, kreeg ze opnieuw weer aanvallen, maar deze keer op een wat andere manier. Ze was dan voornamelijk aan het staren. Ook hier was ik alleen thuis toen het de eerste keer gebeurde.

Laatst was ik ook alleen thuis met mijn dochter, toen ze opeens flink moest overgeven na haar flesje. Ze spuugde drie keer achter elkaar en was daarna zo bleek en slapjes. Zo herkende ik haar totaal niet. Ook toen had ik de huisarts gebeld. Gelukkig bleek het achteraf allemaal mee te vallen, maar zo’n eerste keer is altijd even spannend.

Onzeker

Ik vond deze momenten lastig, omdat ik alleen was en zelf moest nadenken én handelen. Je moet gelijk inschatten of het iets ernstigs is; of je actie moet ondernemen of het even moet aankijken. Je kan het niet overleggen op dat moment. Ik merkte daardoor dat ik wat onzekerder werd als ik wat langer alleen met haar was. Als mijn man bijvoorbeeld na zijn werk nog een uitje had en later dan normaal thuiskwam.

Ik wil mijn dochter zo graag beschermen tegen alles, maar door dit soort dingen besef ik mij goed dat je niet altijd alles in de hand hebt. En dat maakt me soms een een beetje angstig. Zo ben ik altijd blij als mijn man thuiskomt uit zijn werk. Hij werkt vier dagen en ik ben drie dagen in de week alleen met onze dochter thuis. Dat je dan dingen kan overleggen mocht er iets zijn, vind ik een fijn idee.

Een nacht alleen

Kijk, die dagen dat mijn man aan het werk is, gaan prima. Het is heus niet zo dat ik dan de uren aftel tot hij er weer is. Maar als hij wat langer weg is, dan merk ik dat ik het best spannend vind. Ik ben dan bang dat er iets gebeurt en ik niet weet wat ik moet doen. Ik ben nog nooit een nacht alleen met haar geweest, maar eerlijk? Dat zou ik ook niet durven.

Binnenkort heeft mijn man een feest van een goede vriend, maar dat is op twee uur rijden van ons vandaan. Dat feest begint pas ‘s avonds en hij heeft afgesproken dat hij daar kan blijven slapen. Dat vind ik ook helemaal prima en ik snap dat het fijner is voor hem, maar ik ga die nacht bij mijn ouders slapen.

Ik vind het eng

Los van het feit dat ik dat stiekem ook hartstikke gezellig vind en mijn ouders het alleen maar leuk vinden dat wij komen logeren, is de grootste reden gewoon dat ik het eng vind om een nacht alleen te zijn met haar. Als het echt zou moeten, als mijn ouders weg waren bijvoorbeeld, dan zou ik het heus wel doen. Maar toch vind ik het een fijner idee om niet helemaal alleen te zijn.

Maar dit deed mij ook wel beseffen dat dit een groter probleem gaat worden als ik hier niks mee doe. Ik heb daarom besloten om binnekort een EHBO-cursus voor kinderen te volgen. Dat geeft mij een rustgevend gevoel; dat je weet wat je in bepaalde situaties kan doen. Hopelijk durf ik over een tijdje dan gewoon langere tijd alleen te zijn met mijn dochter.”

Angst bij kinderen, hoe ga je daar mee om? Psycholoog Wendy de Pree geeft advies