Sofie Obbens Mentale gezondheid 2 okt 2024, 13:04

Leestijd: 4 minuten

Selma’s zoon (16) is eenzaam: ‘Hij zit de hele dag te gamen op zijn kamer’

Bijna een op de drie jongeren voelt zich weleens eenzaam. In De Week tegen Eenzaamheid besteden wij aandacht aan het verhaal van Selma. Haar zoon Brian is eenzaam en zit de hele dag te gamen op zijn kamer.

“Brian is altijd al een bedachtzaam en een kind met veel zorgen geweest. Hij dacht altijd goed na voordat hij iets deed of zei. Hij zette ook veel vraagtekens bij grote kwesties, zo maakt hij zich op zijn vijfde al zorgen over oorlogen. Hij kon er dan niet van slapen en mijn man en ik moesten dan echt op hem inpraten dat er in ons land nu echt geen reden is om bang te zijn voor oorlog.

Andere wereld

Vriendjes had hij niet veel. Hij kon zich urenlang vermaken met Lego. Hij maakte complete dorpen en ging volledig op in een andere wereld. Soms vond ik het weleens lijken alsof hij toen al aan de realiteit wilde ontsnappen.

Toen Brian 11 jaar was, verhuisden wij voor het werk van mijn man naar een dorp in Frankrijk. We wisten dat dit twee kanten op kon gaan voor Brian: een nieuwe start met nieuwe vriendjes of juist weer een plek waar hij niet kon aarden. We deden er alles aan om Brian op de emigratie voor te bereiden en om er een geslaagd avontuur van te maken. Hij volgde een taalcursus, hij mocht kiezen bij welk sportclubje hij wilde en ik reed stad en land af voor allerlei game-evenementen waar hij graag naartoe wilde. Ook legden wij contact met andere Nederlandse gezinnen in de buurt. Helaas mocht dit niet baten, Brian toonde weinig interesse in nieuwe contacten en voelde zich al snel alleen.

Al maakte Brian de taal zich snel eigen, hij voelde zich anders dan zijn leeftijdsgenoten. Hij had andere gebruiken, een andere kledingstijl, een andere moedertaal en ook zijn social media was nog in het Nederlands. Hij was erg onzeker en ondernam geen actie om af te spreken met klasgenoten. Steeds vaker zei hij dat hij heimwee had naar Nederland. Hij miste onze familie, de taal en zijn oude, vertrouwde huis.

Terug naar Nederland

We hebben talloze gesprekken met Brian gehad over hoe hij een leven kon opbouwen in Frankrijk en over zijn verwachtingen als we terug zouden gaan. We benadrukten dat teruggaan niet zaligmakend zou zijn. Hij zou weer opnieuw zijn draai moeten vinden en vrienden moeten maken. Brian was zich hiervan bewust, maar bleef erbij dat hij terugwilde naar zijn oude omgeving. Na drie jaar besloten we om terug te gaan, mijn man regelde met zijn werkgever om het project vroegtijdig af te breken. Achteraf denk ik dat Brian het leven in Nederland romantiseerde, hij was indertijd immers vaak alleen.

Nog steeds eenzaam

Inmiddels zijn we twee jaar terug. Brian voelt zich nog altijd eenzaam. Ook in Nederland kan hij weinig aansluiting vinden bij zijn leeftijdsgenoten, omdat hij drie jaar in een ander land heeft gewoond. Hij heeft het gevoel dat hij veel gemist heeft, zoals de mode en de ontwikkelingen op social media van bijvoorbeeld influencers. Ook hier voelt hij zich weer anders. Hij is het liefste alleen en zit dagen op zijn kamer te gamen. Alsof hij vlucht naar een andere wereld.

Contact met andere eenzame jongeren

Ik ben altijd in gesprek gebleven met Brian en gelukkig staat hij daar ook voor open. Dat doe ik door weg te blijven van adviezen geven, maar juist een luisterend oor te bieden. Ik zie dat praten hem oplucht. Gelukkig erkent hij tegenwoordig dat hij eenzaam is en hij ziet inmiddels zelfs in dat hij hulp nodig heeft. Hij kwam laatst zelf met een stichting speciaal voor eenzame jongeren die hun sociale leven een boost willen geven. Binnenkort heeft hij daar een intakegesprek. Ik ben trots op hem dat hij deze stap zet, het is niet niks voor hem om iets nieuws te proberen en zichzelf te moeten presenteren. Ik gun het hem van harte dat hij op deze manier nieuwe mensen leert kennen. Al houdt hij er maar een vriend aan over, daar zal hij al enorm van opknappen.”

Lees hier welke oplossing Koos (11) heeft bedacht tegen eenzaamheid op school.

Dit doet het gebrek aan aandacht in jeugdzorg met kinderen: ‘Ik voelde me eenzaam en niet belangrijk genoeg’