Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 7 mei 2022, 14:58

Leestijd: 3 minuten

Nadia: ‘Ze belde me ‘s nachts, of ik mijn dochter van schoolkamp wilde halen’

Het zomerkamp aan het einde van de basisschool is voor veel kinderen het hoogtepunt. De meesten kijken er erg naar uit om drie dagen bij hun ouders weg te zijn, maar sommige kinderen zijn er gewoon nog niet aan toe. Zo ook de dochter van Nadia, al kwamen ze daar pas achter toen het bijna middernacht was…

Nadia (39): “Het schoolkamp waar onze dochter en de rest van haar klas zo reikhalzend naar uitkeek, kwam steeds dichterbij. Ze had de grootste praatjes over wat ze allemaal (stiekem) gingen doen. En haar lijstje met alles wat ze mee zou nemen lag al weken klaar. Met z’n allen gingen ze slapen in een grote boerderij en daar werden elke dag activiteiten georganiseerd. Zo gingen ze fietsen in de buurt en spellen doen rondom de boerderij. Jongens en meisjes sliepen apart en meerdere ouders gingen mee als begeleiding.

Wij niet, want dat kon echt niet volgens onze dochter. Dat andere ouders mee gingen vond ze hartstikke leuk, maar haar eigen ouders, dat was een no go. Prima, vonden wij. Zo’n kamp betekent ook voor de ouders weer een stukje loslaten. Ik vond het wel lastig dat ze drie dagen ging logeren op een plek die ik niet kende en met zo veel mensen. Maar ze had er zo’n zin in en was zo enthousiast, dat dat gevoel wel naar de achtergrond verdween.

Ik kreeg mijn huilende dochter aan de lijn

De dag voordat ze op schoolkamp zou gaan was aangebroken en haar tas werd gepakt. Ze vertelde dat ze het toch ook wel een beetje spannend vond. Haar meester had de klas namelijk nu pas verteld dat ze geen mobieltjes bij zich mochten hebben. En, zo vertelde ze, dan zou ze mij niet even kunnen spreken. Ik vroeg dit later aan haar leerkracht en die zei dat ze altijd even naar de leiding kon stappen om te vragen of ze even naar huis mocht bellen. Dat stelde haar wel gerust, maar ik weet ook dat het best een stap is om dat te doen voor een tienjarige die zich niet wil laten kennen. Gelukkig ging er ook een moeder van een vriendinnetje mee, dus daarmee spraken we af dat mijn dochter altijd naar haar toe kon komen wanneer er wat was.

Dus daar ging ze de volgende dag, bepakt met haar tas vol kleding en spullen van haar lijstje. Een tikje zenuwachtig, maar vooral ook heel enthousiast. Ze zwaaide me uit tot ze uit het zicht verdween en toen kon het genieten voor haar beginnen, dacht ik. Gedurende de dag kreeg ik wat appjes van de moeder van haar vriendin dat ze veilig aangekomen waren, dat het goed ging en dat ze het naar hun zin hadden. Tot het een uur of elf ‘s avonds was en ik gebeld werd.

Ik werd gebeld: of ik mijn dochter van schoolkamp wilde halen

Ik wilde net naar bed gaan, toen ik werd gebeld door de meester van mijn dochter. Huilend kreeg ik haar aan de telefoon: ze wilde naar huis. Hoewel ze echt wel vaker ergens gelogeerd had, had ze zo’n heimwee gekregen dat ze niet kon slapen en naar huis wilde. Ik wist even niet zo goed wat ik ermee moest en sprak nog even met haar leerkracht. Kennelijk was ze al de hele avond wat stiller en teruggetrokken geweest, maar durfde of wilde ze niet toegeven dat ze heimwee had. Mijn dochter kwam nog even aan de telefoon en we spraken af dat ze lekker ging liggen in bed en dat ik nog even met haar zou kletsen aan de telefoon. Toen werd ze gelukkig snel rustiger.

Ik probeerde ook te gaan slapen, maar wel met een bezorgd gevoel. Een half uurtje later werd ik weer gebeld: of ik mijn dochter van kamp wilde halen. Ik trok een joggingsbroek en dikke trui aan, pakte mijn jas en sleutels en kwam drie kwartier later bij de boerderij aan. Een zielig hoopje dochter vloog in m’n armen. De rest van het ‘zomerkamp’ heeft ze thuis op de bank doorgebracht.”

Moet mijn kind mee op schoolkamp?