Janneke Juffermans Persoonlijke verhalen 1 sep 2021, 20:27

Leestijd: 4 minuten

Sanne: ‘Mijn kind is een pietlut en ik word er gek van’

“Begrijp me goed, ik hou echt van mijn dochter. Maar tegelijkertijd word ik vaak ook helemaal gek van haar. Ze is nu 11 jaar en ik vraag me af hoe het tussen ons zal gaan als zij in de puberteit komt. Sorry dat ik het zeg, maar ze is zo’n enorme pietlut!

Ik word gek het mierengen*k van mijn dochter

Ik heb drie kinderen, mijn dochter is de middelste. Ik kan van alle drie enorm genieten. Maar net als iedere andere ouder heb ik bij elk kind weleens de behoefte om het achter het behang te plakken. Dus ook over mijn twee andere kinderen maak ik me soms boos.

Doorgaan

Het verschil met mijn dochter is alleen: de andere twee blijven niet doorgaan. Als ik met hen een gesprek voer over wat dan ook, reageren ze op wat ik zeg door te zeggen wat ze ervan vinden of door een antwoord te geven.

Mijn dochter komt voortdurend met nieuwe vragen en kritische opmerkingen, waardoor je een onderwerp nooit kunt afronden. Ze kan zo lang doorgaan dat ik soms ga twijfelen aan mezelf.

Elk detail

Ze is bijna 11, dus misschien heeft het ermee te maken dat ze bijna in de puberteit komt. Ze bevraagt me over elk klein detail. Waarom ik vandaag alwéér een spijkerbroek aan heb. Waarom ik de gordijnen in haar slaapkamer ‘s ochtends opendoe, want ze ‘wil rustig wakker worden’. Of, als ik dat niet doe, waarom ik de gordijnen dicht laat, want ‘dan ga ik me misschien verslapen’.

Dat ze niet van tomaten in het eten houdt, maar wel van rauwe tomaat. Dat we nu wéér dezelfde koekjes hebben als vorige week. Dat de saus niet over de pasta mag, maar ernaast moet. Dat ze bepaald ondergoed of bepaalde sokken niet wil dragen, omdat de naden niet fijn zitten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Nooit klaar

Ze is echt een pietlut. Alles moet zo gaan zoals zij het in haar hoofd heeft. En wee je gebeente als ik erover in discussie ga op het moment dat ze moeilijk doet over iets wat in mijn ogen pietluttig is. Dan zegt ze boos: ‘Jij wilt zeker weer dat ik alles precies zo doe zoals jij het wilt?’

Bovendien, een discussie met haar is nooit klaar. Want stel, ik doe ‘s ochtends de gordijnen open terwijl ze nog slaapt. Dan zegt ze tegen mij dat ze dat niet wil. En dan zeg ik dat daglicht helpt om met meer energie wakker te worden. Dan zal zij iets zeggen als: ‘O, dus je vindt dat ik niet genoeg energie heb ‘s ochtends?’ En zo gáát het maar door. Zeggen dat je wel klaar bent met een discussie helpt ook niet echt, want dan zegt ze gefrustreerd dat je haar niet serieus neemt.

Heel bewust

Ik realiseer me dat het klinkt alsof ze een verwend prinsesje is, maar het gekke is: dat is ze níet. Ze is namelijk ook heel tevreden met eenvoudige dingen, heeft een vrolijke uitstraling, kan zich goed vermaken en heeft een hoop vriendinnetjes.

Het lastige is vooral dat ze heel goed weet wat ze wil, over welk onderwerp het ook gaat. Ik denk dat ze vooral heel gevoelig is, hooggevoelig misschien wel. Ook is ze een perfectionist en is ze zich overmatig bewust van zichzelf en haar eigen gedachten.

Een hoogsensitief kind is méér dan een ‘teer zieltje’

Bewijzen

Zolang ik dat voor ogen houd, kan ik alles plaatsen wat ze zegt en er goed op reageren. Maar soms wil ik gewoon simpele communicatie en word ik helemaal gek van de manier waarop ze kan doen.

Maar belangrijker nog: het lijkt me voor haarzelf ook zo vermoeiend om zo in elkaar te zitten. De radertjes in haar hoofd staan nooit stil. Het is net alsof ze zich altijd en overal wil bewijzen. Ik heb al een paar keer geprobeerd om hierover te praten met haar, maar dat valt niet goed. Dan heeft ze het gevoel dat ik kritiek op haar heb en dat loopt bij ons al snel uit op een discussie vol haarkloverij en welles-nietes.

Coach

Ook vraag ik me soms af hoe het moet als ze later als volwassene een plek in de maatschappij inneemt. Kan ze zich dan handhaven of zullen andere mensen haar dan niet begrijpen? Als ik zelf al zoveel moeite heb met de pietlut die ze soms is..

Ik heb nu besloten dat ik eerst maar eens moet afwachten hoe ze zich ontwikkelt als ze puber is. Als ze met zichzelf in de knoop raakt, wordt het tijd om te zoeken naar een coach. Iemand met meer afstand kan haar wellicht beter begeleiden bij het ontrafelen wat allemaal in haar hoofd gebeurt dan ik.”