Laura Saija Persoonlijke verhalen 3 okt 2022, 17:00

Leestijd: 4 minuten

Elise (37): ‘Mijn vriend en ik zijn alleen nog samen voor de kinderen’

Niet alle koppels overleven de tropenjaren; er zijn heel wat stellen die besluiten uit elkaar te gaan in die eerste heftige jaren met kinderen. Elise weet alles van deze zware periode die je doormaakt als jonge ouders. Samen met haar vriend koos ze ervoor om niet te scheiden omwille de kinderen, ook al is de liefde weg. “We slapen nog net niet op aparte kamers, maar we liggen wel met onze ruggen naar elkaar toe in bed.”

“Marlon en ik waren vanaf het moment dat ik hem leerde kennen onafscheidelijk. Ik leerde hem kennen in een bar waar ik vaak op vrijdagavond met mijn vriendinnen kwam. Hij zei dat hij graag zijn kookkunsten eens aan mij wilde laten zien. Toen ik de week daar op bij hem kwam eten, was het meteen dikke mik.

Snel zwanger

Al vrij snel gingen we samenwonen, omdat we toch altijd al bij elkaar sliepen. Het eerste jaar was geweldig, we deden leuke dingen samen zoals uit eten gaan, door de stad wandelen, met vrienden tafelen en borrelen. Ik was dolgelukkig en verliefd.

Toen wij een jaar samenwoonden kwam ik erachter dat ik zwanger was. Het was niet gepland, maar de omstandigheden waren goed. We woonden al samen, we hadden een stabiele relatie en we hadden een extra kamer voor de baby. Marlon en ik waren allebei erg blij met de positieve test en stortten ons volledig op deze zwangerschap en ons leven als aanstaande ouders.

Makkelijke baby

Negen maanden later werd Noah geboren, een wolk van een zoon. We waren apetrots en namen onze baby overal mee naartoe. We liepen door de stad met onze kinderwagen en als we ’s avonds bij vrienden gingen eten viel hij makkelijk in slaap in de kinderwagen. We konden hem ook prima meenemen naar een restaurant om een hapje te eten.

Een half jaar later begon het al te kriebelen en dachten we aan een tweede kindje. Het ouderschap beviel ons goed en ging ons tot nu toe makkelijk af. We dachten dat het wel een tijdje zou duren voordat ik zwanger was, maar ik was vrijwel meteen in verwachting van Evie.

Tweede kind

De zwangerschap was iets zwaarder dan bij Noah. Het viel me ook erg tegen dat ik tijdens deze zwangerschap continu achter een dreumes aan moest rennen. Marlon begreep niet dat ik hierover klaagde, we wilden toch graag een tweede kind?

Na de geboorte van Evie viel het mij allemaal erg tegen. Marlon nam de zorg van Noah op zich zodat ik me kon richten op de zorg van de baby. Ik voelde me er alleen voor staan, vooral op dagen dat Marlon moest werken. Ik had dan een dreumes en een baby onder mijn hoede en geen moment voor mezelf.

Alleen thuis

Een baby en een dreumes neem je ook niet zomaar mee als je gaat tafelen en een spelletje speelt met vrienden. Ook was het voorbij met uit eten gaan en veel andere leuke uitjes die we samen deden. ’s Avonds was ik te moe om nog iets te ondernemen en Marlon ging daarom vaak alleen naar vrienden terwijl ik thuis bleef bij de kinderen.

Toen Evie wat groter werd en ik ook weer meer energie kreeg om ’s avonds op pad te gaan, kwam ik erachter dat Marlon en ik eigenlijk niet meer wisten wat we samen moesten doen. Omdat we ook geen oppas voor handen hadden, leefden we een apart leven van elkaar. Hij ging alleen naar de verjaardagen van zijn vrienden, ik ging alleen naar mijn vriendinnen. Het is erin geslopen en het was een ongeschreven regel geworden dat we allebei één avond in het weekend weg konden en één avond thuis bleven bij de kinderen.

Geen gezamenlijk leven

We gooiden het op de tropenjaren, maar inmiddels zijn Noah en Evie al zeven en zes jaar. Nog steeds leven we voornamelijk apart van elkaar. We gaan voor de kinderen wel samen naar het sportveld of een dagje iets leuks doen, maar als volwassenen hebben we geen leven samen.

We slapen nog net niet op aparte kamers, maar we liggen wel met onze ruggen naar elkaar toe in bed. De enige reden dat we nog bij elkaar zijn, is dat we het de kinderen niet aan willen doen om te scheiden. We hebben ervoor gekozen om samen kinderen te nemen, zij moeten niet de dupe worden van de situatie.

Niet meer te redden

Soms denk ik eraan hoe verliefd we in het begin waren. Ik vraag mij vaak af of onze relatie nog te redden is en wat ik kan doen om de liefde nieuw leven in te blazen. Ik weet wel dat we dit niet voor altijd vol gaan houden.”

Samenwonen met je ex: woningsituatie zeer zorgelijk voor gescheiden ouders