Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Jessie (41): ‘De ruzie tussen onze kinderen mondde uit in een grote burenruzie’

Jessie woonde jarenlang in een gezellige straat met buren die als vrienden aanvoelden. Hun dochters waren vanaf jonge leeftijd onafscheidelijk. Tot één burenruzie alles veranderde. “Nu lopen we met een boog om elkaars huizen heen.”

“Toen wij hier kwamen wonen, voelde het meteen goed. Vier gezinnen in hetzelfde blokje, allemaal met een dochtertje dat in hetzelfde jaar geboren was. Nu zijn ze twaalf, maar als ik terugdenk aan de tijd dat ze nog met z’n vieren in prinsessenjurken door de straat renden, krijg ik het er warm van. Die vriendschap tussen de meiden liep vanzelf en daardoor ook tussen ons als ouders. Er was altijd leven in de brouwerij. Spontane borrels, kinderfeestjes waar iedereen aanhaakte, zomerse barbecues, kerststukjes knutselen in de garage. Het was altijd leuk.

Naar de middelbare school

Maar alles veranderde toen de meiden naar de middelbare school gingen. Er ontstonden groepjes, appgroepjes, geheimen. Onze dochter had over iets gelogen. Iets doms, maar niet onherstelbaar. Tenminste, dat dachten we. De meiden kregen ruzie en het werd al snel menens. Eén van de vier koos haar kant. De andere twee sloten zich af. En met die scheiding tussen de meiden, begon ook de afstand tussen ons als ouders. Eerst voelde het nog tijdelijk. Je denkt: ze maken het wel weer goed, maar nee… Het werd alleen maar erger.

Een grote burenruzie

Zeker toen ook de ouders ermee gingen bemoeien. Een aantal ouders hebben hier zelfs tierend aan de deur gestaan. Ze zeiden verschrikkelijke dingen over mijn dochter. Wij konden dat natuurlijk niet accepteren, dus gingen wij er ook met een gestrekt been in. Het mondde uit in een grote burenruzie.

Met een boog om hun huizen lopen  

De vrolijke zwaaitjes waren weg. We zeiden elkaar niet eens meer gedag. Het deed, en doet nog, veel pijn. We lopen nu letterlijk met een boog om hun huizen heen. Parkeren voor hun deur? Geen denken aan. Laatst had ik een tas vol met boodschappen en de kortste route was voor hun raam langs, maar ik liep om. Gewoon, om gedoe te voorkomen. Soms denk ik: hoe heeft het zó uit de hand kunnen lopen? Door een misverstand, een appje, een ruzie tussen kinderen. Maar blijkbaar was het erg genoeg om de vriendschap niet meer te kunnen herstellen. 

Verleden achter ons laten 

Voor nu blijf ik hopen dat de meiden ooit weer tot elkaar komen. Dat ze volwassen worden, hun ruzie vergeten en wij als ouders ook het verleden achter ons kunnen laten. Maar tot die tijd leven we in stilte naast elkaar, helaas.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Burenruzie: ‘De buurman diende een schadeclaim in voor wat waterspetters’