Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 22 mrt 2023, 14:58

Leestijd: 4 minuten

Roelie (43): ‘Mijn man en ik zijn allebei ongeneeslijk ziek’

Als één ouder binnen een gezin ongeneeslijk ziek is, dan is dat al erg, maar twee? In het gezin van Roelie en haar man Roland is dit het geval. “Op dit moment zijn we als gezin enorm aan het genieten van de weken of maanden die we nog samen hebben. We proberen van de kleinste dingen te genieten.”

“Roland en ik waren al jaren collega’s voordat de vonk oversprong. Relaties op de werkvloer waren binnen het bedrijf verboden, dus besloot ik toen ik een vacature voorbij zag komen te solliciteren en van baan te veranderen. Vanaf dat moment konden we eindelijk open zijn over onze relatie en kwam alles in een sneltreinvaart. Binnen een jaar werd ik ten huwelijk gevraagd, woonden we samen en was ik zwanger van onze eerste dochter. Twee jaar later kwam daar nog een tweede dochter bij. Het leven lachte ons toe.

Geheugenproblemen

Op het moment dat onze jongste dochter naar de basisschool ging, besloot ik om weer fulltime te gaan werken. Ik vond het niet alleen heerlijk om veel te werken, ook konden we het geld goed gebruiken. Na een paar maanden merkte ik dat ik geheugenproblemen kreeg. Ook nadenken ging steeds moeilijker. Ik schonk er niet zoveel aandacht aan, ik dacht dat het door de drukte en slaaptekort kwam. Onze jongste dochter stond namelijk nog steeds iedere nacht naast ons bed.

Pas toen ik ook evenwichtsproblemen en minder kracht in mijn armen en benen kreeg, wist ik dat het niet goed met mij ging. Ik besloot naar de huisarts te gaan en hij stuurde me door naar het ziekenhuis. Daar werd ik uitgebreid onderzocht. Niet lang daarna kreeg ik te horen dat ik MS (multiple sclerose) had.

Doorwerken

De eerste tijd probeerde ik veel afleiding te vinden en bleef ik doorwerken. Ik merkte dat ik van mijn werk en het contact met mijn collega’s juist energie kreeg. Wel ging ik wat minder werken, zodat ik ook voldoende mijn rust kon pakken. Vier jaar lang ging het goed op deze manier, tot ik merkte dat mijn lichaam meer en meer ging protesteren. Al snel kwam ik in een rolstoel terecht en moest ik zelfs stoppen met werken. Ik baalde enorm, want dit was niet wat ik wilde. Ik wilde lekker werken en na het werk met de meiden in de speeltuin spelen. Samen. Ik wilde niet toekijken vanuit mijn rolstoel.

Buikpijn

Alsof dit al niet erg genoeg voor ons gezin was, had Roland steeds vaker last van buikpijn. Hij dacht dat het stress was. Toen hij opeens bloed bij zijn ontlasting had, besloot hij een afspraak bij de huisarts te maken. Hij werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Een week later lag hij al op de operatietafel. Hij had darmkanker. De tumor werd succesvol verwijderd. Tenminste, dat dachten we. Na een aantal maanden kwamen de klachten terug en bleek de kanker uitgezaaid te zijn.

Allebei ongeneeslijk ziek

Op dit moment zijn we als gezin enorm aan het genieten van de weken of maanden die we nog samen hebben. We proberen van de kleinste dingen te genieten. Zo kijken we veel films, doen we spelletjes en stappen we als we allebei een goede dag hebben in de auto om naar onze favoriete ijssalon te rijden. Roland wordt niet meer beter en ik ook niet. Het is erg verdrietig dat we allebei ongeneeslijk ziek zijn, zeker voor onze dochters van negen en elf jaar. Hoe lang ik nog goed genoeg ben om thuis te wonen, dat weten we niet, maar hopelijk duurt het nog een hele poos.

Nieuw gezin

We hebben onze dochters uitgelegd wat er allemaal gaat gebeuren. Als Roland is overleden en ik niet meer in staat ben om voor ze te zorgen, dan gaan de kinderen bij mijn broer en zijn gezin wonen. Die zien we bijna dagelijks en dan weten we zeker dat ze een goed leven krijgen. Ik krijg al tranen in mijn ogen als ik eraan denk. We maken er voor nu elke dag het beste van en genieten van de tijd die ons nog rest.”

Vitaminetekort bij je kind: dit zijn de symptomen