Lisa van den Akker Persoonlijke verhalen 19 aug 2023, 10:33

Leestijd: 6 minuten

Rita was slachtoffer van huiselijk geweld: ‘Ik was zwanger en belandde met hoofdletsel in het ziekenhuis’

Het begon met mentale mishandeling, maar al snel ging het over op fysiek geweld. Ze kreeg zelfs meerdere keren een mes op haar keel. De 36-jarige Rita, moeder van een zoon van vijf, kan inmiddels rustig over de mishandeling van haar ex vertellen, maar dat was lange tijd anders. “Tijdens mijn zwangerschap belandde ik zelfs een paar keer in het ziekenhuis.”

”Ik leerde hem via via kennen. In het begin was hij leuk en lief, hoewel ik soms wel mijn twijfels had bij bepaald gedrag”, vertelt Rita aan J/M Ouders. “Zo belde hij me heel vaak om te weten wat ik aan het doen was en met wie. Maar ik wuifde mijn twijfels weg en praatte het goed door tegen mezelf te zeggen dat hij gewoon geïnteresseerd was.

Onverwacht zwanger

Dat alles veranderde toen ik onverwacht zwanger bleek te zijn. We waren toen ongeveer een half jaar samen. De zwangerschap was niet gepland, ik zou namelijk volgens doktoren niet spontaan zwanger kunnen worden. Dus toen dat toch wel zo bleek te zijn was ik in schok, en sprong ik niet direct een gat in de lucht.

Hij was er echter wel blij mee, en omdat ik zelf uit een gebroken gezin kom, wilde ik dat niet voor mijn kind. Ik besloot dat ik bij hem wilde blijven en samen een gezin wilde vormen. Die zwakte, daar maakte hij misbruik van.

Het begon eerst met mentale mishandeling. Me kleineren, zeggen dat ik niet goed genoeg was. Maar de mentale mishandeling ging over in fysieke mishandeling. Het duurde niet lang voordat ik de eerste klap kreeg. De aanleiding weet ik niet meer. Vaak was het omdat ik naar anderen had gekeken, of omdat ik iets had gedaan dat hem niet zinde.

Huiselijk geweld

Die eerste keer sloeg ik hem terug. Ik dacht: wat gebeurt me nu? Maar ik kon niet veel, ik was zwanger en hij was groter en sterker. Nadat hij me geslagen had was hij altijd weer lief, dus ik hoopte dat het een incident was en dat het niet meer zou gebeuren. Maar dat was niet zo, vanaf dat moment sloeg hij me dagelijks.

Het geweld en de manipulatie werd steeds erger en hij praatte zo op me in dat ik geloofde dat het mijn eigen schuld was, dat hij dit wel móest doen. Dat ik het verdiende. Na die eerste keer sloeg ik ook niet meer terug. Ik was alleen maar aan het overleven en probeerde me zo te gedragen dat hij me niet meer zou slaan.

Maar het stopte niet. Tijdens mijn zwangerschap belandde ik zelfs een paar keer in het ziekenhuis met hoofdletsel. Dan zei ik dat ik was gevallen of mijn hoofd had gestoten. Ik kon niet eerlijk zijn, want hij was er altijd bij. Niemand trok het in twijfel of stelde vragen. Ook heb ik meerdere keren een mes op mijn keel gehad. Het was allemaal heel gewelddadig.

Naar de psycholoog

Op een gegeven moment gaf hij aan dat hij vond dat ik psychische problemen had, hij deed alsof ik gek was en vond dat ik naar een psycholoog moest. Dat deed ik natuurlijk braaf, en dat bleek uiteindelijk mijn redding. In eerst instantie vertelde ik haar niets over het huiselijk geweld, ik had het met haar bijvoorbeeld over mijn jeugd. Hij ging ook meestal mee, waardoor ik niets kón zeggen.

Totdat ik een keertje alleen ging. Nog steeds zei ik niets over het geweld, maar wel over de manipulatie en mentale mishandeling. De psycholoog zei direct dat ze zoiets al vermoedde en dat ze dacht dat hij een narcist en een huwelijkssadist was.

Dat was voor mij een keerpunt. Ik zocht informatie op over narcisme en herkende alles. Toen begon ik in te zien dat het niet aan mij lag, maar aan hem. Opeens dacht ik, dit is niet mijn schuld en vanaf dat moment begon ik een plan te maken om eruit te komen.

Een plan maken

Maar dat was niet zo gemakkelijk. Hij hield alles in de gaten, als ik belde luisterde hij mee. Als ik een appje kreeg beantwoordde hij hem. Hij was er altijd. Ik was volledig geïsoleerd en bovendien hoogzwanger. Dus besloot ik te wachten tot na mijn bevalling.

Ik beviel van een zoontje en daarna werd de mishandeling nog erger. Ik was vooral doodsbang dat hij mijn zoontje iets aan zou doen. Want hoewel hij hem nooit fysiek heeft mishandeld, behandelde hij hem ook niet goed. Hij kon er bijvoorbeeld niet tegen als hij huilde. Dan pakte hij hem van me af, legde hem in zijn bed met de deken zo strak om hem heen zodat hij niet kon bewegen en liet hem dan uren huilen. Ik mocht dan niet naar hem toe.

Het brak mijn moederhart, ik vond dat het aller aller ergste, erger dan wat hij mij aan deed. En ik wist, dit kan zo niet langer. Ik zag ook dat het een groot effect had op mijn zoontje. Hij schrok bijvoorbeeld enorm van harde geluiden. Angst was eigenlijk zijn eerste emotie, dat vind ik nog steeds verschrikkelijk.

Geheime mail

Uiteindelijk is het me gelukt om in het geheim een mail te sturen naar een vriendin. Omdat ik inmiddels zelf ook wist hoe ik hem moest manipuleren, kon ik alleen met haar afspreken. Mijn zoontje was toen zes maanden. Ik nam haar in vertrouwen en vertelde haar over mijn situatie. Zij heeft daarna mijn vader benaderd en vertelt wat er aan de hand was. Zo kwam het dat op een dag mijn vader samen met mijn opa en oma op de stoep stond.

Mijn vader confronteerde hem, en hij ontkende het niet. Hij bleef eigenlijk heel rustig. Mijn vader heeft hem toen het huis uit gezet, en hij ging.

Aangifte

Natuurlijk was dat niet direct het einde. Hij begon me te stalken en te bedreigen. Ik deed aangifte en er volgde meerdere rechtszaken. Hij werd uiteindelijk veroordeeld tot zes maanden gevangenisstraf, maar ging daartegen in hoger beroep. Nu is hij ervan af gekomen met enkel een taakstraf. Dit terwijl inmiddels bekend is dat ik niet de eerste vrouw ben die hij heeft mishandeld. Hij is een veelpleger, dit is wat hij doet en blijft doen. Ik vind het erg dat het rechtssysteem zo werkt, want het maakt het moeilijk om aangifte te doen. Je krijgt het gevoel dat het toch geen zin heeft.

Inmiddels is het bijna vijf jaar geleden, ik woon nog steeds op een geheim adres en kijk nog altijd over mijn schouder. Maar echt bang ben ik niet meer. Ik heb therapie gehad, net als mijn zoontje. Dat heeft ons veel geholpen. Op advies van de therapeute heb ik mijn zoontje vertelt wat er is gebeurd. Ik vertelde hem dat zijn vader ziek is en mij veel pijn heeft gedaan. Hij sloeg zijn armen om me heen en zei: ‘Gelukkig heb ik mama nog, en jij bent mijn beste vriend.'”

Ben je zelf slachtoffer van huiselijk geweld, of heb je vermoedens van huiselijk geweld? Lees hier wat je dan het beste kunt doen en waar je terecht kunt.

Kindermishandeling blijft buiten beeld door personeelstekort in onderwijs en kinderopvang