Laura Saija Persoonlijke verhalen 22 apr 2023, 09:32

Leestijd: 3 minuten

Rianne (44): ‘Ik begreep niet waarom mijn zoon depressief was’

De zoon van Rianne werd op jonge leeftijd depressief. Jorg (15) was altijd een ontzettend blij kind. Hij was energiek en een enorme lolbroek. Daar kwam verandering in toen hij in de puberteit kwam. Opeens was hij niet meer die blije Jorg, maar veranderde hij in een stil, introvert kind.

Rianne begreep niet waarom haar zoon depressief werd. “Ik heb zijn hele leven hard gewerkt om te zorgen dat hem alles voor de wind ging.”

Zoon depressief

“Natuurlijk weet ik zelf ook hoe moeilijk de puberteit kan zijn, maar ik merkte bij Jorg dat er meer aan de hand was. Ik snapte alleen niet helemaal wat er mis was met hem. Hij verloor zijn interesse in dingen die hij eerder leuk vond.

Ik vond het maar vreemd, ik heb zijn hele leven hard gewerkt om te zorgen dat hem alles voor de wind ging. Hij mocht op elke sport die hij wilde doen, hij kreeg bijles als het niet goed lukte op school en mocht altijd vrienden over de vloer hebben.

Ongelukkig

Daarom vond ik het vreemd dat hij niet helemaal zichzelf was. Ik besloot de stap te zetten en het er met hem over te hebben. Ik vroeg mijn zoon wat er met hem aan de hand was en zei tegen hem dat hij het overal met mij over kon hebben.

Tot mijn grote verbazing zei hij dat hij zich vaak afvroeg wat voor zin het leven eigenlijk had. Hij vertelde dat hij zich ongelukkig voelde en niet wist wat hij met de toekomst aan moest. Ik schrok, maar was tegelijkertijd blij dat hij open en eerlijk zijn hart bij mij luchtte.

Luisterend oor

In eerste instantie wist ik niet wat ik met de situatie aan moest, behalve hem aanhoren en een luisterend oor bieden. Ik had totaal geen ervaring met depressie en helemaal niet bij kinderen. Die avond heb ik mezelf ingelezen en die dag daarna heb ik meteen de huisarts gebeld.

Ik wilde er alles aan doen om mijn zoon te helpen. We kwamen bij een psycholoog terecht en die stelde vast dat Jorg inderdaad een depressie had. Voor mij was dit moeilijk te begrijpen. Hij heeft toch altijd alles gehad wat hij wilde? Waarom overkwam mijn zoon dit?

Vragen

Er gingen allerlei vragen door me heen. Was het mijn schuld dat hij ongelukkig was? Wat had ik beter kunnen doen tijdens zijn jeugd? Een depressie is toch iets voor een volwassene, niet voor een kind? Ik besloot mezelf toch over mijn eigen gevoelens heen te zetten en richtte me op de hulp die mijn zoon nodig had.

In het begin ging de behandeling moeizaam, maar ik vond het knap dat hij zelf ook gemotiveerd was om ermee door te gaan. Ik steunde hem op elke manier dat ik kon. Ik luisterde naar hem zonder oordeel en zonder hem te bekritiseren.

Beter met emoties omgaan

Nu, een aantal jaren later, is mijn zoon weer het vrolijke en energieke kind van vroeger. Hij kan beter met zijn emoties omgaan. Natuurlijk heeft hij nog af en toe een dipje, maar omdat we goed met elkaar blijven communiceren, vertrouw ik erop dat hij zijn hart bij mij lucht.

Het doet mij vooral goed om te zien dat hij met zijn ambities voor de toekomst bezig is en dat hij regelmatig iets leuks doet met zijn vrienden. Begrijpen doe ik het nog steeds niet, maar ik heb wel geaccepteerd dat depressie een ziekte is en dat het niet mijn schuld is.”

Rianne: ’Mijn dochter werd gepest en deed een zelfmoordpoging’