Lise Steegmans Persoonlijke verhalen 15 jul 2022, 08:28

Leestijd: 4 minuten

Renates zoon slikte een knoopcelbatterij in: ‘Mijn moederinstinct heeft hem gered’

In veel bewegend of pratend kinderspeelgoed zit een knoopcelbatterij. Voor kinderen zijn die levensgevaarlijk. Renates (38) tweejarige zoontje Ceejay (toen 1) slikte zo’n batterij in en belandde op de Intensive Care. Met haar verhaal wil ze andere moeders waarschuwen: ‘Al kan ik hier maar één kind mee redden.’

In 2021 zijn in Nederland 25 kinderen in het ziekenhuis beland door een ingeslikte knoopcelbatterij.

Knoopcelbatterij in speelgoed

Renate: “Ik stond in de keuken fruit klaar te maken voor Ceejay, terwijl hij rustig in de huiskamer zat te spelen. Ineens hoorde ik hem stikgeluiden maken, en toen ik naar hem toe rende, zag ik hem kokhalzen. Meteen daarna begon hij te huilen. Ontroostbaar was hij. Als eerste reactie heb ik hem ondersteboven gehouden, maar er kwam niks uit zijn keel. Dat er niks vast zat bleek, omdat hij wel geluid produceerde. Niet veel later begon hij over te geven en kon daar niet mee stoppen. De huisarts zit bij ons om de hoek, dus ik heb Ceejay in een deken gewikkeld en ben daar met een spugend kind in mijn armen heen gerend.

Moedergevoel

Ik vertelde mijn verhaal en de dokter keek met een houten spateltje en een lampje in de keel van Ceejay. Niks te zien, was zijn reactie. Ik zei nog dat het misschien wat dieper in zijn slokdarm zou kunnen zitten, maar de dokter dacht dat hij waarschijnlijk gewoon ziek was geworden. Vooral omdat hij zo heftig aan het spugen was. Hij wilde me naar huis sturen, maar het zat me niet lekker. Mijn moederinstinct zei dat er iets niet goed zat, maar ik wist niet wat. Dus verzon ik ter plekke dat ik de dag ervoor iets had zitten naaien, waardoor mijn zoon wel eens een naald zou kunnen hebben ingeslikt. Pas toen nam hij me serieus en haastte ik me met een verwijzing voor een röntgenfoto naar het ziekenhuis.

Daar werd Ceejay meteen meegenomen voor een röntgenfoto. Ik was zo blij dat ze me in het ziekenhuis wél serieus namen, ook al kon ik niet zeggen wat er precies aan de hand was. Maar: er werd eindelijk actie ondernomen. Op de foto zagen de artsen meteen een knoopcelbatterij vastzitten in zijn slokdarm. De batterij was ondanks het overgeven toch blijven zitten. Binnen een halfuur lag mijn zoon in de operatiekamer. De batterij was gaan lekken en de verbrande plek kon wel eens doorzetten in een perforatie van zijn slokdarm. Snel handelen kon dat voorkomen. Toen Ceejay geopereerd was en de artsen mij vertelden dat dit net niet gebeurd was, dacht ik: Zo, de batterij is eruit. Opgelost. Niets bleek minder waar.

Slikproblemen

Omdat het zuur uit de batterij nog verder kon doorbranden in de slokdarm, werd Ceejay vierentwintig uur lang in slaap gehouden en beademd. Het was vreselijk om te zien dat niemand iets voor hem kon betekenen en we niet wisten hoe dit zou aflopen. Het kon zomaar zijn dat hij littekenweefsel zou ontwikkelen en daar later slikproblemen mee kon krijgen. Of zijn slokdarm kon alsnog doorbranden, omdat het zuur kon doorwerken. Ik voelde me machteloos en de rollercoaster van emoties was doodvermoeiend. Een kijkoperatie na twee loodzware weken in het ziekenhuis bevestigde dat de brandplek rustig was en het gevaar was geweken.

Niet te repareren

Dat de toestand van Ceejay nog kritieker was dan ik dacht, bleek uit de informatie die ik achteraf van de artsen kreeg. Ze vertelden me dat ik er net op tijd bij was en dat het weinig scheelde of Ceejays slokdarm was geperforeerd. Het idee dat mijn zoon misschien wel zijn hele leven door een slangetje zou moeten eten als ik niet naar mijn moedergevoel had geluisterd, is beangstigend. Als kinderen een batterij inslikken telt elke minuut en kan hun slokdarm al binnen twee uur doorbranden. Iets wat zelfs de beste artsen niet meer kunnen repareren.’

Achteraf bleek dat de batterij uit een boekje met geluid gevallen is. Het zat achter een klepje met één klein schroefje dat waarschijnlijk is losgeschoten tijdens het gooien en spelen. Later hoorde ik dat als kinderen een batterij in hun mond stoppen, het kleine schokje wat ze dan krijgen voor een slikreflex kan zorgen. Voordat Ceejay weer thuis kwam, heb ik elk meubelstuk opzij geschoven om te checken of er niks lag dat hij misschien wel kon doorslikken. Ook heb ik al zijn speelgoed gecheckt op batterijen en op elk schroefje een druppel secondelijm gedaan, zodat ze niet los kunnen komen.

Onderneem actie

Als ik maar één kind kan redden met mijn verhaal, vind ik dat al voldoende. Moeders moeten weten dat het gevaar in een klein hoekje zit, en je nooit oplettend genoeg kunt zijn. Daarnaast is een moederinstinct iets wat je absoluut niet mag negeren. Laat je nooit afschepen door een arts en onderneem desnoods zelf actie als je het niet vertrouwt. Je kunt beter tien keer te vaak in het ziekenhuis zitten, dan één keer te weinig.”

Steeds meer kinderen belanden in het ziekenhuis door ingeslikte knoopcelbatterijen