Redactie Scheiden 19 jun 2018, 12:41

Leestijd: 2 minuten

Puber wil geen co-ouderschap meer

Wat een droevig verhaal. Laat ik beginnen met te zeggen dat wat je nu aan haar hebt voorgesteld, getuigt van heel veel liefde voor je dochters. Bijzonder om te lezen dat je jezelf en je gevoel zo weggecijferd hebt om je dochter te helpen bij deze moeilijke situatie. Je twijfel over de juistheid van deze actie kan ik me goed voorstellen, het is ook niet niks en aan beide opties zitten nare kanten. 

Ik vind het altijd heel jammer om te lezen dat dit soort noodgrepen nodig zijn en er niet op een andere manier een goede verdeling te vinden is. Maar daarvoor moeten twee partijen samen overleggen, water bij de wijn doen en afspraken maken. Natuurlijk weet ik niet hoe dat bij jullie precies gelopen is en ken ik niet de kant van het verhaal van vader, maar jammer voor je dochter is het wel. Je ziet vaker dat co-ouderschap goed gaat als kinderen jonger zijn en dat het lastiger wordt als ze pubers zijn. Tenslotte mogen ze dan zelf beslissen (en dat vind ik ook goed) en gaan er andere dingen meespelen in hun leventje. Het lastige is dat een kind van die leeftijd al heel wat lijkt, maar een belangrijke beslissing als ‘waar woon ik en hoe houd ik iedereen te vriend en gelukkig’ is wel erg veel gevraagd van een puber. 

Grote kans dat je dochter in een loyaliteitsconflict zit: of ik maak mijn vader ongelukkig en zie hem niet meer of ik maak mijn moeder ongelukkig. Dat jij de beslissing voor haar genomen hebt, kan voor haar op de korte termijn als opluchting voelen: ‘Er is iets besloten en jij vindt het goed.’ 
Het lastige voor jou is nu dat als je haar te veel van je eigen twijfel laat merken, dat loyaliteitsconflict helemaal terug is. Lastig, want zo voelt het voor jou wel. 
Er is niet zomaar te zeggen hoe je hiermee moet omgaan. Ik kan allerlei goede raad geven, maar je moet het maar kunnen. Ik wil je meegeven dat je kunt proberen eerlijk te zijn tegen je dochter en te vertellen dat je het heel moeilijk vindt, maar er wel achter staat als zij het zo wil. Hopelijk kunnen jullie goede afspraken maken wanneer en hoe jullie elkaar wel zien, zodat het voor jou ook te doen is. 
‘Je kind gelukkig willen zien’ is een heel dapper en goed uitgangspunt van je, maar jij bent er zelf ook nog! Bedenk ook dat het met pubers vaak anders loopt dan je nu denkt. De toekomst zal dat leren. Hoe dan ook veel sterkte ermee!