veraguldemeester Lezerscolumn 19 okt 2024, 09:03

Leestijd: 3 minuten

Puber in huis #1: “Had iemand me niet van tevoren kunnen waarschuwen?”

Alleenstaande moeder Norah (45) trekt het niet meer. Sinds de puberteit zijn intrede heeft gedaan bij haar zoon Bram (14), herkent ze hem niet meer. De sterke band die ze hadden, lijkt verdwenen te zijn. Ze schrijft wekelijks een column over het alleenstaande moederschap met een heftige puberjongen in huis.

“Ik had nooit gedacht dat het leven met een puber zo moeilijk zou zijn. Bram’s vader verliet mij voor een andere, veel knappere en jongere vrouw toen Bram negen jaar was. Nu, zo’n vijf jaar geleden dus. Ik was kapot van verdriet, maar ik wist ergens ook wel dat ik het moederschap makkelijk alleen aan zou kunnen. Want dat werd het: het alleenstaande moederschap. De vader van Bram en ik hadden, nadat we uit elkaar gingen, best wel wat afspraken gemaakt, maar na drie maanden hield hij zich er al niet meer aan. ‘Te ingewikkeld en niet te combineren met mijn nieuwe vriendin’, zei hij. Ik had geen keuze.

Nieuw leven inrichten

Er zat toen niets anders op dan helemaal opnieuw te beginnen. Bram en ik, samen. We verhuisden naar een nieuw appartementje, vlakbij mijn werk. Ook ging hij naar een nieuwe school in de buurt. Wel zo makkelijk, dacht ik. Al snel waren we samen een team, vier handen op één buik.

Een vreemde jongen in huis

Dit ‘vier handen op één buik’-gevoel bleef tot er vorig jaar een grote zwarte wolk boven ons appartement kwam te hangen: de puberteit. Van de ene op de andere dag was ‘mijn Brammetje’ een vreemde geworden. Samen een film kijken? Echt niet. Hij sloot zich het liefst de hele dag op in zijn kamer, ook wel het ‘stinkhol’ genoemd, want door al die hormonen rook het er nou niet echt lekker.

Waarschuwing

Van de ene op de andere dag mocht ik mijn puber ook opeens niets meer vragen. ‘Hoe was het op school?’ werd met een harde zucht afgedaan. En vroeg ik iets waar hij het niet mee eens was? Dan kreeg ik een ‘Hou je kop’ naar m’n hoofd geslingerd. Had iemand me niet van tevoren even kunnen waarschuwen voor deze versie van de puberteit?

Heel wat zorgen

Inmiddels heb ik het afgelopen jaar al heel wat voor mijn kiezen gehad als alleenstaande moeder van een puberzoon. Ik was altijd heel erg van het praten en dingen uitleggen, maar die tijd is geweest; daarmee kan ik echt dat hoofd niet meer bereiken. Het lukt me gewoon niet. Hij heeft dingen gedaan die echt niet door de beugel kunnen. Ik heb het gevoel dat ik als moeder niet anders meer kan doen dan zijn ‘teugels aantrekken’. Ik ga hulp voor hem zoeken. Het was even een moeilijk dilemma, maar ik ga het doen. Ik wil mijn zoon niet kwijt. De komende weken neem ik de lezers van JM ouders mee in het alleenstaande moederschap van een ‘ontspoorde’ puber. Hoe krijg ik hem weer op de rails?”

Op een gegeven moment is het dan echt zover, je kind verandert langzaam in een puber. Maar hoe weet je nu of die puberteit al echt is begonnen? Deze zes tekenen wijzen er duidelijk op.

Danique: ‘Mijn dochter (13) hing ‘s nachts buiten op straat rond’