Vera Guldemeester Lezerscolumn 28 okt 2024, 13:01

Leestijd: 2 minuten

Puber in huis #3: “Aanpakken die hap”

Alleenstaande moeder Norah (45) trekt het niet meer. Sinds de puberteit zijn intrede heeft gedaan bij haar zoon Bram (14), herkent ze hem niet meer. De sterke band die ze hadden, lijkt verdwenen te zijn. Ze schrijft wekelijks een column over het alleenstaande moederschap met een heftige puberjongen in huis.

“Ik had dus een dealer in huis, en dat was mijn zoon Bram van veertien. Nooit had ik verwacht dat mijn kind zoiets zou gaan doen. Maar nu het wel zo was, kon ik maar één ding doen: aanpakken die hap. Als ik dat niet zou doen, zou het alleen maar van kwaad tot erger worden, en dat wilde ik echt niet.

Paniek

Ik vertel het nu wel zo makkelijk, maar ik was aardig in paniek toen ik die dichtgesealde zak had opengeknipt. Ik schrok me echt rot. Op zo’n moment ging er van alles door me heen. Ik kon niet meer rationeel nadenken. Ik belde daarom mijn zus, mijn steun en toeverlaat, en vertelde haar wat er was gebeurd. Haar ‘Oké, het komt goed. Het is niet dat hij iemand vermoord heeft’ zette me weer even met beide benen op de grond. Natuurlijk was dat niet het geval, maar toch vond ik het best ernstig. Een gesprek met haar zorgde er gelukkig voor dat ik minder paniekerig werd.

Fatbike kopen

Toen ik hem thuis hoorde komen, ben ik met die zak voor mijn neus aan de keukentafel gaan zitten. Hij kwam de woonkamer in, keek naar mij en daarna naar die zak. ‘Ik kan het uitleggen’, zei hij direct. Via via was hij in contact gekomen met een dealer, die hem heel veel geld beloofde als alles was verkocht. ‘Ik kon er makkelijk een fatbike van kopen’, was zijn antwoord.

Niet genoeg zakgeld

Woest was ik. Hij vond zijn zakgeld niet genoeg, dus ging hij daarom maar dealen. Hoe kon hij dat ooit gaan doen? Ik gaf hem alles wat zijn hartje begeerde. Alles. Oké, soms moest hij even ergens op wachten, want als alleenstaande moeder is het soms ook de eindjes aan elkaar knopen, maar uiteindelijk kreeg hij het heus wel.

Terugbrengen

Op de vraag wie hem die zak met wiet had gegeven, wilde hij niet antwoorden. Wat ik ook deed, hij zei het niet. Ik vertelde hem dat hij het nog die dag terug moest brengen. Deed hij dat niet, dan zou ik de politie bellen. En daar moet je op je veertiende echt geen problemen mee krijgen, denk ik zo.

Uit huis

Nog die middag bracht hij de zak weer terug. Tenminste, dat moest ik op zijn mooie blauwe ogen geloven. Het was in ieder geval weg uit mijn huis. En Bram? Die kreeg nogmaals huisarrest, en nu wel iets langer dan een week. Wat was ik klaar met zijn domme gedrag.”

Norah schrijft wekelijks een column over het alleenstaande moederschap met een pittige puberjongen in huis. Bekijk hier haar andere verhalen.

Puber in huis #1: ‘Had iemand me niet van tevoren kunnen waarschuwen?’

Puber in huis #2: ‘Ik had opeens een dealer in huis’