Sofie Obbens Persoonlijke verhalen 11 jan 2025, 13:02

Leestijd: 6 minuten

Pleegmoeder Grian vangt kinderen in crisis op: ‘Je doet het voor dat ene glimlachje’

Pleegmoeder Grian heeft in 25 jaar al 250 kinderen in crisissituaties opgevangen. Het zijn voornamelijk vluchtelingenkinderen met, hoe jong ook, een intens heftig verleden. Als Grian gebeld wordt, kan het kindje binnen een uur bij haar op de stoep staan. Soms is het een baby van een paar uur oud en is het midden in de nacht. “Je doet het voor die ene glimlach, dat ene dansje of vrolijke gebrabbel.”

Grian deelt op haar social media de hartverscheurende verhalen van de kindjes die zij opvangt.

Onbekend kindje

“Daar zit ik dan. Een onbekend kindje in mijn armen. Het is 3 uur in de nacht. Kort daarvoor was ik wakker gebeld met de vraag of ze een baby konden brengen, het kindje was op het politiebureau. Natuurlijk kan dat. En dus gingen ze rijden, via de kinderafdeling van het ziekenhuis voor voeding en een dekentje, en vervolgens door naar mijn huis. Het kindje dat thuis in een bedje hoorde in plaats van in een politieauto, in plaats van bij mij. Wat een stress, wat een triestigheid.

Hij begint te huilen en ik leg hem tegen me aan, maar ontdek dan dat hij alleen maar een rompertje aanheeft. Och, arme ziel. Het is veel te koud. Dus snel wat kleertjes en een wollen dekentje uit de kast gehaald, daarin gewikkeld en uiteindelijk valt hij in mijn armen in slaap. Het is inmiddels bijna ochtend, de vogels fluiten al. Ik slaap niet meer, ik luister naar de stilte van het huis. Mijn huis.

Wat een leed, wat een hartverscheurende verhalen zijn er in dit huis al verteld. En tegelijk, wat een prachtige dingen zijn er al gebeurd in al die jaren. Er is hoop, er is liefde. Maar voor nu is er koffie. De dag is begonnen.”

• Naam: Grian (49)
• Beroep: pleegmoeder en moeder
• Huwelijkse staat: alleenstaand
• Woont samen met: Een wisselende samenstelling van kinderen. Grian is biologische moeder van drie volwassen kinderen, heeft 1 adoptiezoon en 2 kinderen in tijdelijke opvang

Pleegmoeder

“25 jaar geleden deden mijn toenmalige partner en ik vrijwilligerswerk in een azc. Er was een tienermoeder die niet voor haar dochtertje kon zorgen en wij vingen haar dochter op als een logeergezin. Van haar voogd kregen we de vraag of we dit vaker wilden doen en zo rolden we erin.

De verhalen zijn vaak intens verdrietig. Als een kind veel problematiek laat zien, kan het heel zwaar zijn. Het is dan echt niet alleen maar schattig. Bijvoorbeeld wanneer je een kind hebt waarbij de klik niet optimaal is. Het kind kan gedrag vertonen dat jou triggert, maar de kunst is dan om dit bij jezelf te houden. Zoek uit wat jou triggert en waarom het kind zo doet. Je moet veel geduld hebben en dat is altijd een uitdaging. Maar ik hou van uitdagingen en vind het fantastisch als ik verandering kan bereiken bij een, vaak getraumatiseerd, kindje.

Ook de instanties om het kind heen maken de pleegzorg soms zwaar. Als pleegmoeder ben je vrijwilliger en heb je officieel geen stem, terwijl ik op dat moment wel 24/7 met het kindje ben. Iemand anders beslist uiteindelijk over het kind, ik heb geen gezag. Mijn doel is dat er in het belang van het kindje wordt gekozen en meestal gaat dat goed.

Slapeloze nachten

Slapeloze nachten heb ik ook, maar daar stel ik me op in en dat doe ik met liefde voor de kinderen. Als er een pasgeboren baby komt zonder moeder die voor het kindje kan zorgen, verscheurt dat je hart. Dan gaat de agenda leeg en ga je ervoor. Het geeft me zoveel energie dat ik die kwetsbare kindjes de nabijheid kan geven die ze zo hard nodig hebben. Soms liggen ze nachtenlang wakker en de hele dag dicht tegen me aan. Mijn draagdoek is een extra kledingstuk geworden. Je doet het voor die kleine stapjes dat een kindje lacht, brabbelt of rustig slaapt. Het fijne van crisis is dat het een aantal dagen, weken en maanden duurt en dan is het weer klaar.

Afscheid

Vaak wordt gezegd: ‘Pleegzorg zou te zwaar voor me zijn, steeds maar weer afscheid nemen zou ik niet kunnen’. Maar dan denk ik: wat moet je daarvoor kunnen? Ben ik dan een monster omdat ik het wel kan? En kan ik het eigenlijk wel? Ik heb vaak ook een gebroken hart als een kindje weer vertrekt. Dan ben ik echt even in de rouw. Maar dat mag er zijn. Ik vind het vreemd om te zeggen dat iemand dat niet zou kunnen.

Wanneer de klik met een kindje minder is, kan het ook een opluchting zijn als het weer vertrekt. Je kunt niet van ieder kind houden met je hart, maar je kunt wel ieder kind liefhebben. Liefhebben is een werkwoord. Liefhebben bevat emoties, maar je kunt het ook zonder emotie als werkwoord uitoefenen.

Eigen bubbel

Ook wordt er wel gevraagd: ‘Hoe is het voor je eigen kinderen?’ Mijn kinderen, die nu volwassenen zijn, zijn ermee opgegroeid en weten niet beter. Ze hebben geleerd dat de wereld groter is dan hun eigen leven. Er zijn meer culturen en er is meer problematiek dan in onze eigen bubbel van onze westerse maatschappij.

Het mooie is dat je het als gezin samen doet en evalueert. Toen mijn dochter tiener was, gaf ze aan dat ze liever even geen tienermeiden wilde. Daar ben ik toen ook mee gestopt. Er zijn ook periodes geweest dat er überhaupt geen ruimte in ons gezin was voor crisisopvang, bijvoorbeeld in de periode na de scheiding. Crisisopvang kan je sturen, je kunt aangeven of je er op dat moment wel of niet voor openstaat.

Tijdelijk

De insteek van crisisopvang is dat het tijdelijk is, totdat onderzocht is of het kindje kan terugkeren naar huis of totdat er een passend pleeggezin voor het kindje gevonden is. Toch zijn sommige kinderen voor langere tijd bij me gebleven. Mijn adoptiezoon was tien weken te vroeg geboren. Hij lag in de couveuse en zijn tienermoeder was niet meer in beeld. Ik was de eerste die zijn handje aanraakte. Ik had nog nooit zo’n klein baby’tje gezien. Zo’n kwetsbaar baby’tje, daar ga je toch voor? Ik heb hem zelfs nog drie jaar borstvoeding gegeven. Hij is nu een gezonde jongen van tien jaar. Hij heeft wel wat fysieke problemen overgehouden aan de vroeggeboorte, maar zijn emotionele ontwikkeling gaat super.

Zo zijn er meerdere kinderen die lange tijd bij me zijn gebleven. Ook een jongen van 12 uit Eritrea, die was gelijk zo eigen, zo lief. Hij paste zo mooi in het rijtje van onze kinderen en mocht blijven tot zijn gezinshereniging, dat was na drie jaar.

Veerkracht

Ik ga hier voorlopig nog mee door. Ik zeg wel vaker dat er geen baby meer bij komt voor langdurige opvang, omdat ik mezelf daar te oud voor vind. Maar dat zeg ik vaker en je kunt er ook een tijdje stoppen. Crisisopvang voor vluchtelingenkindjes blijft bijzonder. Ik heb er veel ervaring mee en vind de problematiek en cultuurverschillen interessant. Het is ongelooflijk hoeveel veerkracht kinderen met trauma hebben. Ik hou van de crisisopvang, het is echt mijn passie.”

Volg Grian op Instagram of LinkedIn.

Lees hier het verhaal van Sara van Gezinshuis Amsterdam: ‘Deze liefde kunnen we ook aan andere kinderen geven’

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Gri- enzo (@gri_enzo)