Sabine van der Spoel Ouderschap Gisteren, 09:02

Leestijd: 7 minuten

Petra’s dochter (12) werd op de fiets aangereden: ‘Ze is in mijn armen overleden’ 

Elke derde zondag van november herdenken we alle verkeersslachtoffers in Nederland. Op deze Internationale Dag ter Herdenking van Verkeersdoden herdenken we de twaalfjarige Eline, de dochter van Petra. Ze overleed toen ze onderweg naar school door een taxi werd aangereden. Aan J/M Ouders doet Petra haar verhaal. 

“Eline was een vrolijk meisje. Ze was sociaal, had veel vriendinnen en sportte graag. Een half jaar voor ze overleed werd ze ziek. Ze had een cerebellaire ataxie en moest daarna alles opnieuw leren. Van zitten tot staan en van lopen tot fietsen. Ze was een echte doorzetter.” 

Net van huis

“Het ongeluk vond plaats op maandagochtend 11 september 2006. Eline zat net drie weken op de middelbare school en was nog maar zeven minuten de deur uit toen we een telefoontje kregen. Eline had een ongeluk gehad, vlakbij ons huis. Een verpleegkundige die het zag gebeuren belde op. Toen ik vroeg of het ernstig was, zei ze alleen dat ik snel moest komen.” 

Mijn inmiddels ex-man is er meteen heen gegaan. Ik zou later komen. Ik wilde eerst Elines jongere zusje Suzanne naar school brengen. Van de ernst van de situatie was ik me toen niet bewust. Ons buurmeisje had op precies dezelfde plek een ongeluk gehad en had een gebroken been. Toen er niet veel later een bekende van school aanbelde en zei dat ik moest meekomen, vroeg ik me nog af waarom mijn man het niet alleen kon handelen. Op het moment dat ik de deur uitstapte, kwam er een traumahelikopter aangevlogen. Ik wist meteen dat het helemaal fout was.” 

Rennen naar Eline

“Met Suzanne onder mijn arm ben ik aan een stuk door naar het ongeluk gerend. Ik kon alleen maar roepen: ‘Niet voor mijn kind, niet voor mijn kind’. Ik voelde me zo overvallen. Toen ik aankwam, werd Eline op straat geïntubeerd. Mijn man en ik mochten toen niet bij haar komen.

Eline bleek geschept te zijn door een taxichauffeur. Hij had de lange file van die ochtend willen vermijden door van de rijbaan naar de busbaan te wisselen. Hij had extra gas gegeven en Eline geschept toen ze over wilde steken. 

Met spoed werd Eline in de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Agenten reden er met ons in de politieauto achteraan. Ik kan me nog herinneren dat ik vroeg of Eline wel echt in die ambulance zat die we volgden. Op straat hadden zoveel ambulances gestaan. Ook merkte ik op dat het zo aardig was dat de agenten ons naar het ziekenhuis brachten, ik zat zo erg in een roes.” 

Dubbelteam aan chirurgen 

“Eline werd via het Erasmus MC in Rotterdam binnendoor naar het Sophia Kinderziekenhuis gebracht. Daar stond een dubbelteam aan chirurgen klaar om haar te opereren. Ik heb toen gevraagd of ik haar nog één kusje mocht geven. Dat mocht, maar ze moest daarna heel snel door.

Wat volgde was een zware operatie. Eline bleek er heftig aan toe te zijn. Er bleek veel druk op haar schedel te hebben gestaan. Toen de chirurgen haar schedel open maakten, kwamen haar hersenen er direct uit. De chirurgen konden niet veel meer voor haar betekenen en stopten met opereren. Omdat Eline nog zo jong was, kreeg ze een traumabehandeling. In 24 uur tijd zou gekeken worden of de situatie zou verbeteren.” 

‘In mijn armen overleden’

“In die 24 uur zaten mijn man en ik afwisselend aan haar bed. Ik praatte tegen haar en zong liedjes. Aan elke verpleegkundige die binnenkwam vroeg ik of het al beter ging. Diep van binnen wist ik het antwoord wel, maar ik wilde niet geloven dat mijn kind doodging. 

Na 24 uur kwam het nieuws waar we zo bang voor waren. Eline was klinisch dood. Suzanne zat op dat moment op school. Ze werd opgehaald om samen met ons afscheid te nemen van haar zus. Goede vrienden en familie zijn naar het ziekenhuis gekomen en hebben allemaal rond het bed één voor één op hun eigen manier afscheid genomen. Na hun afscheid maakte het ziekenhuispersoneel Eline klaar voor het overlijden. Toen ze klaar was, ben ik bij haar in bed gekropen en heb ik haar in mijn armen genomen. Daarna hebben ze haar afgekoppeld.” 

Het afscheid 

“Na Elines overlijden moest er veel geregeld worden. We namen contact op met de begrafenisondernemer en ik heb een rouwtherapeut ingeschakeld. Zij was toevallig een moeder van een vriendje van Eline. Daarnaast was er nog een vriend van ons die ons ondersteunde in alles wat geregeld moest worden, hij kwam zelf uit de medische wereld. 

We hielden een condoleance van twee dagen. Hier kwamen honderden mensen op af. Voorafgaand aan de condoleance hebben vriendjes, neefjes, nichtjes en Suzanne de witte kist van Eline versierd. Elines been zat door het ongeluk in het gips en ook hierop konden ze tekeningen maken en teksten schrijven. Kinderen die niet bij Eline durfden te zijn, konden op het deksel van de kist tekenen, die hadden we in een andere ruimte geplaatst.

De afscheidsdienst in de kerk werd een oecumenische dienst. Mijn man en ik waren oecumenisch getrouwd en we wilden onze dochter op dezelfde manier begraven. Honderden mensen hadden zich verzameld om afscheid te nemen en de kerk was gevuld met een overvloed aan bloemen, bloemen van alle kanten – ook van de gemeente en de politie. Haar oude groep 8 was er ook en zong een kamplied, een eerbetoon aan hun tijd samen. Haar nieuwe vriendinnen van de brugklas waren er ook bij. 

Het was een mooie en diep emotionele dienst, maar thuiskomen van de uitvaart was vreselijk. Elines jasje hing nog aan de kapstok, haar slaapkamer was nog helemaal in tact en er was een lege plek aan tafel. 

Een eng mens 

In de dagen na de uitvaart kwamen vrienden elke dag eten brengen. De een bracht een eigengemaakte soep, de ander bracht een pasta. Dat was heel fijn, maar er waren ook veel mensen die niet wisten wat ze met de situatie aanmoesten.

Suzanne werd aanvankelijk door vrienden van en naar school gebracht, maar vier dagen na de uitvaart besloot ik dat ik dit zelf weer moest doen. Daar merkte ik dat mensen je als een eng mens gaan zien. Ze weten niet wat ze moeten zeggen en draaien je de rug toe. Dat was heel raar om mee te maken. Het had een verschil gemaakt als iemand tegen me had gezegd: “Fijn dat ik je weer zie”.

Rechtszaak 

Er is nog een rechtszaak gekomen tegen de taxichauffeur die Eline heeft aangereden. Het was een verschrikkelijke man van 78 jaar oud. Toen hij Eline aanreed, is hij uitgestapt en naast zijn auto gaan staan. Hij heeft niet naar haar op of omgekeken. Hij dacht ook helemaal niet dat hij aangeklaagd zou worden. Twee dagen na het ongeluk reed hij alweer vrolijk rond. Pas nadat hij aangeklaagd werd, is hij thuis gaan zitten en beweerde hij een hartprobleem te hebben. 

Zijn dochter had een verklaring voorgelezen waarin ze vertelde dat ze haar vader en hun opa kwijt waren, alsof zij het slachtoffer waren. Maar wie was er nou slachtoffer in deze zaak? Hij had een kind van 12 jaar oud doodgereden.

De taxichauffeur heeft twee jaar rijontzegging gekregen. Dat was voor ons heel heftig.” 

Nooit weg van jou

Op 17 november komt Nooit Weg van Jou uit, een boek met verhalen over overleden jonge mensen waarin ik over Eline vertel. Het boek is een mooi monument voor Eline, maar het is ook ter bewustwording voor alertheid in het verkeer. Ook hoop ik dat er met het boek een brug wordt geslagen tussen ouders van de slachtoffers en de maatschappij. 

Inmiddels ben ik zelf coach in rouw en verlies en wil ik aan cliënten en lotgenoten meegeven dat er altijd wel een lichtpuntje is, hoe donker het ook lijkt. Er gaat weer iets positiefs komen. Het verliezen van een dierbare is heel rauw, maar dat rauwe is de achterkant van de liefde, en het is die liefde die je ook weer overeind helpt.

Eline was een prachtig meisje met heel mooie stralende ogen en een heel mooie vrolijke lach. Zo blijf ik me haar herinneren.” 

Het is het ergste wat je als ouder kan overkomen: je kind verliezen. En stel je voor dat je in één klap niet één, maar twee kinderen verliest. Het overkwam Rhodé Meijer (25), die tegen een boom aanbotste met haar auto.

Rianne’s kind (12) werd door een fatbike aangereden: ‘Ze reden snel door’