Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 15 sep 2023, 11:44

Leestijd: 4 minuten

Özlem’s zoon had een onontwikkelde slik- en kauwreflex: ‘Hij stopte met ademhalen en werd helemaal paars’

Elke vrouw weet dat het geven van borstvoeding niet altijd van een leien dakje gaat. Het kan pijnlijk zijn of gewoonweg niet lukken. Het is soms lastig om de reden daarachter te vinden. Özlem weet daar alles van, haar zoon had namelijk een onontwikkelde slik- en kauwreflex. “De enkele keren dat mijn zoon mijn borst te pakken had, begon hij te kokhalzen.”

“Toen ik zwanger werd, wist ik al meteen dat ik borstvoeding wilde geven. Het liefste zo lang mogelijk. Direct nadat onze zoon geboren werd, probeerde ik hem aan de borst te leggen, maar het lukte niet. Hij hapte niet aan. Misschien moet hij nog even bijkomen van de bevalling, dacht ik.

Kokhalzen

Hoe vaak ik het ook probeerde, met hulp van de verpleegkundige en later van de kraamhulp, het lukte gewoon niet. De enkele keren dat mijn zoon mijn borst te pakken had, begon hij te kokhalzen. Ik bleef het proberen en weigerde hem kunstvoeding te geven.

Toen hij meer dan 10 procent van zijn geboortegewicht verloor, stonden de kraamhulp en verloskundige in mijn kraamweek erop dat ik hem voeding moest geven met de fles. Omdat hij niet uit mijn borst dronk, produceerde mijn lichaam geen melk meer. Ook nadat ik een professionele kolfapparaat huurde, bleef de melkproductie uit. Ik moest onze zoon dus wel kunstvoeding geven.

Kunstvoeding

We probeerden meerdere flessenmerken en verschillende spenen, maar onze zoon bleef zich verslikken. De melk kwam te veel of te snel, we moesten steeds stoppen met voeden en hem even bij laten komen. Een voeding duurde hierdoor ruim anderhalf uur en anderhalf uur later was er weer een volgende voeding.

Mijn moeder paste op toen ik weer begon met werken, maar zij durfde hem de fles niet meer te geven. Dit hoorde toch niet zo? Bij het consultatiebureau werden mijn zorgen telkens weggewuifd. Hij zat net iets onder de groeicurve, maar het was niet zorgelijk en hij bleef die lijn volgen, dus er was volgens hen niets aan de hand.

Grof gepureerd voedsel

Ik was heel blij toen we met vier maanden mochten beginnen met hapjes. Dat ging een stuk beter, totdat we over moesten stappen naar grof gepureerd voedsel. Onze zoon bleef kokhalzen en braken. Dan maar wat langer doorgaan met gepureerd voedsel tot hij toe is aan het groffe voedsel, dacht ik. Het bleef moeizaam gaan, ook in een later stadium, waardoor hij veel voedsel bleef weigeren.

We werden uiteindelijk doorverwezen naar een diëtiste. Het advies luidde: eten wat de pot schaft en het anders wegzetten totdat hij honger heeft. Hij zal het vanzelf wel eten als hij honger krijgt. Helaas werkte dit niet voor ons, onze zoon bleef maar weigeren. Volgens de diëtiste was hij gewoon koppig. Toen we constateerden dat hij gewicht verloor, heb ik besloten om ermee te stoppen. Dan maar op zijn manier. Ik was moe om de strijd aan te gaan zonder enig succes.

Stoppen met ademhalen

De grootse schrik kwam toen hij met anderhalf jaar zich in een cracker verslikte. Hij stopte met ademhalen en werd helemaal paars van kleur. Ik heb toen mijn vinger diep in z’n keel gestopt en het stukje eruit weten te vissen. Vanaf toen durfde ik hem helemaal geen harde en grote stukken voedsel meer te geven.

Toen onze zoon bijna 2 jaar was, begon hij te praten en ook te stotteren. We werden toen doorverwezen naar een logopediste. Het stotteren was in eerste instantie niet zo’n ramp, omdat dat vaker voorkwam bij kinderen die net leren praten. Maar toen de logopediste door bleef vragen naar zijn medisch verleden en hoe zijn ontwikkeling verliep vanaf zijn geboorte, wilde ze graag een paar testen uitvoeren.

Hieruit kwam naar voren dat de slik- en kauwreflex van onze zoon bij de geboorte niet was ontwikkeld. Hierdoor verslikte hij zich bij het drinken van zijn voeding en ervaarde hij pijn bij het slikken van grof voedsel.

Moeilijke behandeling

Als men ons vanaf de geboorte serieus had genomen, kon zijn onontwikkelde slik- en kauwreflex onder begeleiding worden verholpen toen hij nog een baby was. Hij hoefde alleen maar goed geobserveerd te worden tijdens de voeding door een deskundige. Nu was hij al ruim 2 jaar, waardoor de behandeling ook een stuk moeilijker was.

Door therapie is hij nu wel in staat goed te kauwen en te slikken, maar probeer een kind van die leeftijd maar te vertellen dat hij nu wel in staat is bepaald voedsel te eten wat hij al zo lang als vervelend heeft ervaren. De logopediste en ik hebben het consultatiebureau hierop aangesproken en als reactie kreeg ik een excuus. Ze zouden er in de toekomst op letten bij soortgelijke ervaringen. Ik ben in elk geval blij dat andere mensen er wellicht baat bij hebben.”