Lisa van den Akker Opvoeden 13 dec 2021, 13:42

Leestijd: 2 minuten

Opvoedruzie binnen een samengesteld gezin: een psycholoog vertelt hoe je dat oplost

Raak je regelmatig geïrriteerd door de lakse houding van je partner? Vind je dat je man de kinderen te vaak hun zin geeft? Je bent echt niet de enige. Veel ouders hebben regelmatig ruzies over de opvoeding en de taakverdeling in huis. Psychologe Annette Heffels bespreekt dit keer de opvoedruzie die veel voorkomt in samengestelde gezinnen, de: ‘jouw-kind-mijn-kind-ruzie’. Annette vertelt wat jullie eraan kunnen doen.

De opvoedruzie

Hans is getrouwd met Carol. Samen hebben ze een dochter, Lieke van 5. Hans heeft nog twee zoontjes, Tom (9) en Bas (11) uit een eerdere relatie, die elk weekend bij hen wonen. Zijn zoontjes weigeren vaak te gehoorzamen aan Carol, want ‘Jij bent mijn moeder niet.’ Hans vindt dat Carol meer geduld met zijn kinderen moet hebben en wat minder streng moet optreden. Zo ongezellig doet ze toch ook niet tegen haar ‘eigen’ kind? Bovendien geeft zij Lieke veel meer aandacht dan Tom en Bas.

Omgekeerd klaagt Carol erover dat Hans voor zijn zoontjes veel te toegeeflijk is, en dat hij haar niet steunt als ze de jongens vraagt om iets wel of niet te doen.

De oplossing

Als ouders samenwerken en elkaar steunen is in een gewoon gezin al ingewikkeld genoeg. Je hebt immers allebei je eigen persoonlijkheid, die gevormd is in je eigen gezin van herkomst. Je wilt de fouten van je ouders vermijden en je wilt vooral dat je kinderen gelukkig worden. Hoe je daarvoor moet zorgen, weet eigenlijk niemand. Basisingrediënten voor een goede opvoeding zijn liefde, structuur en autonomie, maar voor het mengen van deze ingrediënten voor jouw unieke kind bestaat nog geen definitief kookboek.

In samengestelde gezinnen is opvoeden nog ingewikkelder. Vooral omdat je niet vanzelfsprekend houdt van de kinderen die je bij je nieuwe partner cadeau hebt gekregen. Die kinderen zijn bovendien loyaal aan hun ‘echte’ vader of moeder en dus zetten zij zich af tegen de nieuwe partner of proberen hem buitenspel te zetten. Wanneer de stiefouder hierop reageert, en vooral wanneer hij probeert om mee te gaan opvoeden, stuit hij op verzet. De reactie van de biologische ouder, die toch al gebukt gaat onder schuldgevoel vanwege de scheiding, is om het kind te beschermen. Als beide nieuwe partners kinderen hebben, zullen ze elkaar scherp in het oog houden om te zien of de eigen kinderen niet voorgetrokken worden.

Een stiefgezin wordt geen gewoon gezin en een stiefouder moet zich zeker de eerste jaren zeer terughoudend opstellen. Hij of zij is opvoeder van de eigen kinderen en zo mogelijk de steun van zijn partner als het gaat om de opvoeding van diens kinderen. De echte ouder bepaalt de regels. Het is mooi als je gaat houden van zijn/haar kinderen, maar dat is niet iets wat je kunt dwingen en je partner kan jou daar evenmin toe verplichten. Eigenlijk is het een wonder dat het zo vaak goed gaat met de opvoeding in stiefgezinnen.

https://www.jmouders.nl/opvoedruzie-geen-verantwoordelijkheid-nemen/