Vera Guldemeester Ouderschap 29 jul 2024, 13:20

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht… Ik denk dat mijn zoon door mijn beslissingen depressief is geworden 

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Emily (40). Emily denkt dat haar zoon door haar beslissingen depressief is geworden. 

“Toen mijn zoon Floris twaalf was, wist ik dat ik niet langer met zijn vader Dolf samen wilde zijn. Ik voelde het eigenlijk al jaren niet meer en gunde mezelf een beter leven. Ik vertelde aan Dolf hoe ik mij voelde en ik zag dat hij er erg van schrok. Hij vroeg of we er niet alsnog voor konden vechten en bijvoorbeeld in relatietherapie konden gaan, maar ik wist dat het toch niets zou uitmaken. Ik had mijn beslissing al genomen. 

Goede band met vader

Floris vond het verschrikkelijk om te horen dat we gingen scheiden. Ik snapte het, want Floris en Dolf hadden zo’n goede band. Een veel betere band dan Floris en ik. Ze deden in het weekend veel leuke samen en z’n vader ging altijd mee naar voetbaltraining. Ook de wedstrijden miste hij nagenoeg nooit.

Door de drukke baan van Dolf konden we geen co-ouderschap organiseren. Dolf stelde voor dat Floris twee weekenden per maand naar hem toe zou gaan. Om deze reden, en omdat ik geen betaalbaar huis kon vinden, besloot ik om na de scheiding te verhuizen naar de andere kant van Nederland. Daar woonde mijn familie en ik kon met Floris wel wat hulp gebruiken. Mijn moeder wilde graag helpen waar ze kon, dus dit was de beste beslissing. 

Nieuw leven

Het betekende dat Floris naar een nieuw dorp moest, nieuwe vrienden moest maken, naar een nieuwe school en naar een nieuwe voetbalclub moest. Ver weg van zijn vriendjes. Ik had verwacht dat het niet makkelijk zou worden, maar dat het zó moeilijk zou zijn? Dat had ik nooit verwacht. 

Na twee maanden in onze nieuwe woonplaats, ging het bergafwaarts met Floris. Hij vond zijn nieuwe school niets en hij miste zijn vader ontzettend. Ik merkte dat hij niet lekker in zijn vel zat. Het enige waar hij nog een beetje energie uit kon halen, was voetbal. Ook al vond hij het team niet zo leuk als zijn vorige team, het voetballen vond hij wél leuk.

Depressief 

Na vier maanden wilde Floris echt niet meer naar school. Zelfs zijn tweewekelijkse voetbaltraining en -wedstrijd sloeg hij steeds vaker over. Hij kon niet meer, hij was zo ongelukkig en depressief. Hij wilde naar zijn vader, hij miste hem ontzettend. Helaas was dat geen optie. Wel spraken we af dat hij ieder weekend naar hem toe zou gaan, in plaats van om het weekend. Daarmee hoopten wij hem iets mee op te kunnen vrolijken, maar ook dat leek hem niet veel meer te doen. Hij was depressief. 

Mijn schuld

Het is mijn schuld dat mijn zoon depressief is geworden en helemaal niet goed in zijn velletje zit. Als ik niet wilde scheiden, woonden we gewoon nog met zijn drietjes in onze oude woonplaats. Dan zat Floris nog op zijn oude school, had hij nog zijn eigen vrienden, die hij al sinds de basisschool had, en zijn eigen sportteam. Dan had hij nooit zo depressief geworden, dat weet ik zeker. Kon ik het maar terugdraaien, dat is het enige wat ik wil.”

Opgebiecht… Ik vind het moeilijk om mijn dochter op het rechte pad te houden