Mirthe Diemel Leeftijd 7 jan 2025, 09:03

Leestijd: 4 minuten

Opgebiecht: ‘Ik vind het moederschap zwaar en ben opgelucht als mijn kinderen even weg zijn’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of dat nou iets is over vroeger, over hun kind of over het vader- of moederschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Alice (39). Ze vindt het moederschap erg zwaar en is opgelucht als haar kinderen even buiten de deur zijn.

Toen ik nog geen kinderen had, wist ik één ding zeker: ik wilde moeder worden. Als ik om me heen zwangere vrouwen zag, voelde ik een soort afgunst. Zij waren al zo ver, zij zouden kinderen krijgen. Ik was kortom dolgelukkig toen ik een positieve test in mijn handen had. Wauw, nu zou het eindelijk gaan gebeuren!

Geen roze wolk

Negen maanden later viel ik van die roze wolk af, want ik vond de kraamtijd behoorlijk pittig. Joah bleek een huilbaby en de eerste drie maanden liep ik rond met een kind dat alleen maar in de draagzak wilde slapen – enórm vermoeiend. Maar ineens gingen die donkere wolken weg en begon Joah ineens een karaktertje te krijgen, hij werd een stukje meer mens in plaats van een hulpeloze baby. Ja, nú vond ik het wel leuk worden! Zo leuk zelfs, dat ik al snel dacht: ik wil dit graag nog één keer goed mee maken, in de wetenschap dat het pittig kan zijn, maar uiteindelijk allemaal goed komt.

Tweede kind

Anderhalf jaar later werd Mint geboren. Een wolk van een baby, huilde weinig, sliep goed, kortom: ik kon mijn geluk niet op. Maar dat veranderde gaandeweg weg toen Mint ouder werd. Want twee kinderen was wel even hele andere koek dan één kind. En hoewel Mint dus een makkelijke baby was, ontpopte ze zich tot een drammerige dreumes – en later peuter. Veel hangen, huilen, opgetild willen worden… Een soort verlatingsangst en eenkennigheid tegelijkertijd. In elk geval gékmakend. Helemaal omdat ik ook nog een peuter had rondlopen.

Moederschap anders dan voorgesteld

Toen snapte ik pas goed wat ze met de tropenjaren bedoelden. Weinig slaap, veel zorgen, weinig tijd voor jezelf, ik vond het enorm pittig. Maar ik dacht ook: het is een fase, het wordt beter. En dat werd het ook wel, ze zijn nu ouder, 7 en 5, en het gaat eigenlijk hartstikke goed met ze. Maar nog is het moederschap niet wat ik me ervan had voorgesteld toen ik die allereerste positieve test in mijn handen had.

Een grote brok verantwoordelijkheid

Er is onbezorgdheid weg, het leven is duurder geworden en zelfs nu ze kunnen praten is er nog genoeg om je zorgen over te maken. Of ze wel meekomen op school, of ze wel aansluiting vinden met leeftijdsgenootjes. Het is gewoon één grote brok verantwoordelijkheid die je erbij krijgt en dat heb ik me nooit zo gerealiseerd. Ik had alleen maar die blik op die eerste paar maanden met een kersvers baby’tje in mijn hippe kinderwagen. Nu weet ik dat het moederschap een soort onbeperkt abonnement is.

Stiekem opgelucht

Natuurlijk: nu ze naar school gaan, komt er wel weer meer tijd voor mezelf. En dat doet me zó goed. Als ze er niet zijn – omdat ze op de buitenschoolse opvang zitten of bij opa en oma logeren, dan voel ik me dus stiekem ook enorm opgelucht. Dan zijn ze uit mijn aura, zie ik ze niet en hoef ik me niet druk te maken om wat er allemaal met ze kan gebeuren of wat ze allemaal willen. Ik hoef me kortom geen zorgen te maken en alleen aan mezelf te denken.

Buikpijn

Komen ze weer bijna thuis, dan kan ik echt buikpijn krijgen. Dat ebt weg hoor, zodra ze er zijn, en dan pak ik de draad wel weer op. Maar die zwaarte in het moederschap voel ik na al die jaren nog steeds. Ik ben soms jaloers als ik andere moeders zie. Zij lijken zo gelukkig, ondernemen van alles met hun kinderen met een dikke glimlach, waarom heb ik dat niet? Ik val mezelf wat dat betreft enorm tegen. Schaam me er stiekem ook een beetje voor. Maar goed, dit is hoe het is, dus ik probeer er maar het beste van te maken. Ze zeggen dat de tijd vliegt als je kleine kinderen hebt, en voor je het weet zijn ze groot. Daar hou ik me dan maar een beetje aan vast.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’

Opgebiecht: ‘Mijn 9-jarige dochter slaapt nog steeds bij ons in bed’