Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht… Mijn man denkt dat ik op dieet ben, maar ik eet nog net zo slecht 

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Yolanda (45). Yolanda’s man denkt dat ze op dieet is, maar stiekem eet ze nog net zo slecht en veel als ervoor. 

“Ik zou nu vol in de motivatie-modus moeten zitten. Sportkleding aan, smoothie in de hand, elke avond op tijd naar bed. En vooral: gezond eten. Dat was immers de belofte aan mezelf én aan mijn man. Ik zou nu, eindelijk, serieus werk maken van die kilo’s die er sinds de geboorte van onze jongste, inmiddels alweer vier jaar geleden, maar bleven aankleven. Maar eerlijk? Het lukt me gewoon niet om een dieet te volgen.

Zin in echt eten 

De eerste dagen van mijn dieet gingen nog wel. Salades, kwark met fruit, water met schijfjes citroen. Heel Instagramwaardig allemaal. Mijn man keek goedkeurend toe en ik voelde me zowaar trots. Maar ergens halverwege week één begon het al te kriebelen. Ik had gewoon zin. Zin in lekker eten. Geen worteltjes, maar chips. Geen sla, maar tosti’s met kaas. En hoe harder ik mezelf verbood, hoe groter die drang werd.

Braaf knagen op komkommer

Nu heb ik mijn eigen draai aan mijn dieet gegeven. Overdag, als hij in de buurt is, ben ik de picture perfect afvalkoningin. Ik knaag braaf op komkommer, loop een extra blokje om en doe zelfs alsof ik me inlees over calorieën. Maar zodra hij de deur uit is, begint het grote smokkelen. De voorraadkast is mijn geheime partner-in-crime. Een handje chips hier, een stuk chocola daar. En als de dag echt tegenzit, dan mag die zak winegums ook mee naar de bank.

Vicieuze cirkel 

Het is eigenlijk te triest voor woorden. Ik wil afvallen, écht, maar het voelt alsof ik in een vicieuze cirkel zit. Hoe meer druk ik voel om het goed te doen, hoe harder ik naar die troostsnacks grijp. En ergens ben ik als de dood dat mijn man erachter komt. Hij is helemaal van het ‘samenwerken aan een gezonde toekomst’ en hij steunt me in alles, maar ik weet gewoon dat hij teleurgesteld zou zijn als hij wist hoe het echt zit.

Stiekeme snackmomenten

En toch… ik ben niet gelukkig zo. Niet met hoe ik eruitzie, maar ook niet met hoe ik mezelf voor de gek houd. Die zak chips lost niks op. Die maakt de dag even lekker, maar daarna komt dat schuldgevoel er gewoon bovenop. Ik lieg tegen hem. En dat voelt gewoon rot. Misschien dat ik binnenkort de switch maak en écht doorzet, maar voor nu zit ik een beetje gevangen tussen wat ik wil en wat ik blijkbaar nodig heb om overeind te blijven. En tot die tijd? Zullen er gewoon nog wat stiekeme snackmomenten zijn, verstopt tussen de schijnheilige worteltjes door.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’