Vera Guldemeester Ouderschap Vandaag, 11:03

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht… Ik ben jaloers op de band die mijn man met onze baby heeft

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Lianne (34). Lianne is jaloers op de band die haar man met hun baby heeft.

“Ik zou blij moeten zijn dat mijn man, Vincent, zo’n geweldige vader is. En dat ben ik ook. Echt. Maar diep vanbinnen steekt er iets. Het voelt alsof ik er niet helemaal bij hoor. Onze baby Julia kijkt anders naar Vincent dan naar mij. Hij weet precies hoe hij haar aan het lachen kan maken, hoe hij haar moet troosten. Bij mij lijkt ze een stuk minder enthousiast. Ze lacht wel, natuurlijk, maar niet zoals bij hem. En als ze verdrietig is, kan ik haar vaak niet kalmeren. Dat breekt me.

Band anders voorgesteld

Ik had me het eerste jaar zo anders voorgesteld. Ik dacht dat ik degene zou zijn die alles zou weten, die de sterkste band met haar zou hebben. Maar het voelt alsof ik altijd een stap achter Vincent sta. Alsof ik maar een soort ondersteunende rol speel. Zo voelt het echt. 

Trots op hem

Ik zie andere moeders die klagen over hoe weinig hun partners doen, hoe zij alles alleen moeten doen. En hier staat Vincent, die zich volledig inzet en niets liever doet dan tijd doorbrengen met Julia. Ik ben zó trots op hem. Maar het doet ook pijn, die constante vergelijking in mijn hoofd.

Onzekerheid

Misschien doe ik iets verkeerd. Misschien voelt Julia aan dat ik onzeker ben, dat ik soms twijfel of ik het wel goed doe als moeder. Soms denk ik dat Vincent van nature gewoon beter is in dit ‘ouderschapsgedoe’. Hij is zo geduldig en speelt zo leuk met haar. Hij doet stemmen na, zingt liedjes, verzint spelletjes, allemaal dingen die ik niet bedenk. Ik ben meer praktisch, degene die de flesjes klaarmaakt, de luiers verschoont en ervoor zorgt dat alles geregeld is.

Het is een fase

Ik probeer mezelf te troosten met het idee dat dit een fase is, dat onze band vanzelf sterker wordt. Maar toch blijft het knagen. Want wat als dit wel iets blijvends is? Gisteravond probeerde ik met Vincent te praten. Ik vertelde hem hoe blij ik ben met hoe geweldig hij het doet, maar ook hoe moeilijk ik het vind om mezelf soms ‘buitengesloten’ te voelen. Hij keek me aan, zichtbaar geraakt, en zei: ‘Lianne, dat is absoluut niet waar. Julia houdt van jou, net zoveel als van mij. Jij bent haar moeder. Jij bent haar alles.’ Ik wilde hem geloven, echt. Maar dat stekende en jaloerse gevoel is er nog steeds.

Loslaten

Voor nu probeer ik het los te laten, het stap voor stap te doen. Misschien moet ik minder streng zijn voor mezelf. Misschien moet ik gewoon vertrouwen dat onze band groeit, op haar eigen manier, in haar eigen tijd. Want uiteindelijk wil ik maar één ding: dat Julia gelukkig is.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’