Mirthe Diemel Gezondheid 12 jan 2025, 11:03

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik ben een overbezorgde moeder’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of dat nou iets is over vroeger, over hun kind of over het vader- of moederschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Merel (40). Ze is een overbezorgde moeder en continu bang dat er iets met haar kind is.

“Kinderen zijn je grootste spiegel, je grootste kwetsbaarheid, je bent nooit meer zorgeloos. Ik hoorde zulke uitspraken weleens voorbij komen, maar kon me er niks bij voorstellen. Als je kind ziek is, geef je het toch gewoon een paracetamolletje? Dat gaat wel weer over, en dan zijn ze weer beter. En als ze het niet goed doen op school, dan geef je ze bijles, of gaat praten met de juf of meester – hoe moeilijk kon het zijn?

Overbezorgde moeder vanaf positieve test

En toen werd ik zwanger en veranderde alles. Vanaf het moment dat ik die twee streepjes op de test zag staan, was ik een overbezorgde moeder. Gaat het allemaal goed daarbinnen? Groeit het goed? Is er straks wel een hartje te zien op de echo? O jee, ik heb per ongeluk mijn groenten niet gewassen, heb ik nu geen enge bacterie opgelopen die schadelijk is voor mijn baby? Het dieptepunt was misschien wel dat ik een belletje pleegde naar de dierentuin in onze stad om te vragen of er geen rare dierenziektes heersten, na een bezoekje. Gék werd ik van mezelf. Al weet ik het ook aan de hormonen, die doen gekke dingen met je. Ik dacht: als mijn baby er straks gezond en wel is, kan ik weer door.

Hormonen en slaapgebrek

Little did I know. Want toen mijn baby er eenmaal was – een heerlijk jochie van 3,5 kilo – veranderde mijn zwangerschapszorgen naar babyzorgen. Was hij wel gezond? Dronk hij wel genoeg? Hij sliep slecht, was er niks anders aan de hand? Waarom spuugde hij zoveel melk? Waarom rolde hij nog niet, terwijl het buurmeisje dat al wel deed? Die hormonen waren nog ernstig aanwezig en dat ik nu ook nog eens slaapgebrek had, hielp totaal niet mee.

Zoveel zorgen

Ik heb in die beginperiode meer dan eens bij de huisarts gezeten en ontwikkelde zoveel zorgen wat betreft mijn kind. Het niet weten of alles goed gaat met je kind, bezorgd zijn, of in elk geval niet de controle hebben, dat vond ik iets heel overweldigends. Daar had ik me echt op verkeken.

Eigen angst

En nog steeds vind ik het overweldigend. Mijn zoon is nu 7 jaar en ik dacht dat het nú dan wel makkelijker zou worden, maar ik kan me nog steeds druk maken om hem. Heeft hij het wel goed op school, wordt hij niet gepest, o, hij heeft koorts, sluimert er niks ergers? Het komt met vlagen en hoewel ik door de jaren heen – ook dankzij gesprekken met een coach – iets meer heb leren relativeren, en ook te weten dat het vooral mijn eigen angst is, blijf ik het pittig vinden. Soms slaap ik letterlijk gewoon niet of heb geen eetlust, omdat ik me zo aan het focussen ben op mijn kind.

Nooit meer onbezorgd

Ik vind het intensief en hoewel ik mijn zoontje voor geen goud zou willen missen, vind ik mijn leven wel zwaarder geworden. Het is tevens de reden geweest niet aan een tweede te beginnen, dat risico durfde ik gewoon niet aan. Het nooit meer onbezorgde leven, altijd willen zorgen dat het goed gaat met je kind. Ik heb nog steeds de hoop dat het mettertijd beter zal worden, maar dat maakt wel dat ik het op momenten nu zwaar vindt en moeilijk kan genieten. Iets wat ik me vooraf nooit had kunnen bedenken.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’

Opgebiecht… ‘Ik heb het gevoel dat mijn leven al 14 jaar on hold staat’