Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 8 nov 2024, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht… ‘Ik heb het gevoel dat mijn leven al 14 jaar on hold staat’  

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of het nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Maxime (40). Maxime heeft het gevoel dat haar leven al veertien jaar on hold staat. 

“Al veertien jaar ben ik alleenstaande moeder van mijn lieve dochter Noa. Na telkens teleurgesteld te zijn in de liefde, besloot ik dat ik het helemaal zelf wilde gaan doen. Mijn ouders vonden het maar niets, ze dachten dat het een gekke bevlieging was, maar ik wist zeker dat een kind mij compleet zou maken.

Direct heftig

Eenmaal zwanger was ik dolblij. Na mijn bevalling vond ik het echter direct al heftig, hoe blij ik ook was. Omdat mijn familie niet in de buurt woonde, kreeg ik weinig hulp van hen. Een keer per maand kwamen ze naar me toe, maar vaker ook niet. Ik vond het erg jammer. Zelf had ik geen auto in de drukke stad waar ik woonde, dus met een baby op bezoek gaan bij mijn ouders was niet zo makkelijk.

Aangewezen op mezelf

Ik had wel een paar goede vriendinnen, maar dat waren geen vrouwen die me konden helpen met oppassen of bij nood. Ze konden zichzelf nog net in leven houden, laat staan een kind. Ik was dus vooral op mezelf aangewezen. Gelukkig vond ik wel een fijn kinderdagverblijf voor Noa.

Het werd iets beter

De eerste jaren vond ik het zwaarst. Ik had het gevoel dat ik nergens heen kon met Noa. Na een halfuur begon ze al te huilen. Toen ze vier was, werd het gelukkig wat beter. We konden wat dingetjes samen doen: even naar het park of de bioscoop. Ook had ze soms een ‘playdate’ met een vriendje of vriendinnetje, waarbij de moeder dan meeging. De kinderen gingen dan lekker spelen en wij koffie drinken. Zo zag ik ook nog eens een andere moeder. Mijn vriendinnen hadden namelijk nog steeds geen kinderen en waren daar echt niet aan toe.

Alles alleen

De jaren gingen zo door. Ik had vaak het gevoel dat het vooral overleven was. Ik deed bijna alles alleen, en echt leuke dingen doen, zoals een spontane reis, uitgaan of een weekje weg, zat er gewoon niet in. En daar baalde ik van, steeds meer eigenlijk. Aan de ene kant baalde ik omdat ik zo nodig alleen een kind wilde en nu dus alles alleen moest doen. Aan de andere kant baalde ik ook omdat ik nog zo jong was en ook andere dingen wilde doen, die eigenlijk helemaal niet zo gek waren.

Leven on hold

Inmiddels is Noa alweer veertien. Ik vind het naar om te zeggen, maar het voelt alsof mijn leven de afgelopen veertien jaar on hold heeft gestaan. Met een kind kun je gewoon niet alles doen wat je daarvoor wel kon. Natuurlijk weet ik dat ik over een paar jaar weer meer vrijheid heb en dan misschien spijt zal krijgen van alle momenten die ik samen met haar had kunnen doorbrengen. Daar probeer ik me steeds meer aan vast te houden.”

Joanne heeft na vijftien jaar nog steeds spijt van haar derde kind: ‘Heeft mij bijna de das omgedaan’.

Opgebiecht… ‘Ik vind mijn dochter ordinair’

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.