Mirthe Diemel Kleuter 30 nov 2024, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Mijn dochter (6) slaapt nog met een speen’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten. Deze keer spreken we met Miranda, die opbiecht dat ze haar 6-jarige dochter nog steeds met een speen laat slapen.

“Ik was zo’n moeder die altijd riep dat haar kind nóóit in het openbaar met een speen zou rondlopen. Geen gezicht vond ik het, helemaal niet bij grotere kinderen: zo’n uit de klauwen gewassen peuter die dan nog met zo’n ding in zijn mond loopt. Dat ging me niet gebeuren.

Zuigbehoefte

Het bijzondere is: toen Yara werd geboren, wílde ze in eerste instantie geen speen. Al kon ze die wel gebruiken. Ik gaf flesvoeding en hoeveel ze op het maximum aantal voedingen per dag zat, blééf ze vragen om meer. Echt die zuigbehoefte, maar van een speen wilde ze niks weten – terwijl in mijn vingers de kloven stonden omdat ze daar wel de hele dag op sabbelde.

De goede speen

Ik denk dat Yara een maand of vier oud was toen ik dat gesabbel beu was en probeerde het zoveelste speenmerk. En… hap! Ik kreeg niet eens de kans meer om de speen af te pakken, ze was er meteen aan verknocht. Mooi, dacht ik, dan blijft er nog wat van mijn vingers over. En die speen zou ik alleen geven als ze ging slapen of als ze écht die zuigbehoefte had. Ik wilde dan wel weer proberen om de speen met een maand of acht af te bouwen, omdat kindjes hem dan niet echt meer nodig hebben.

Stoppen lukte niet

Nou, little did I know. Ik probeerde de speen af te pakken met acht maanden, met tien maanden, met anderhalf. En toen ze twee was en écht oud genoeg om te begrijpen dat een speen voor baby’s is, lukte met het ook niet. Ik probeerde het hoor: aan een jongere baby geven, op de post doen, aan Sinterklaas geven, maar niks hielp. Zodra Yara in bed lag, krijste ze de hele boel bij elkaar. Even doorzetten, zou je dan denken, maar Yara hield langer vol. Na de zoveelste krijsnacht was ik het beu en gooide ik die speen in haar bed: hier heb je dat rotding, zoek het uit.

Overdag niet meer

Het lukte me wel om de speen met drie jaar overdag weg te doen. Ook dát was een strijd, maar ik hield voet bij stuk: als je de speen niet geeft, kun je ook niet spelen/eten/praten of noem maar op. Het feit dat ze dus al drie jaar lang met die speen rond had gelopen in het openbaar, was me al een doorn in het oog, maar nu was ik dáár eindelijk vanaf.

Nieuwe poging

Ik heb het daarna nog meerdere malen geprobeerd in de nacht, stoppen met de speen. Ik heb gedreigd. Ben boos geworden, heb het lief gevraagd. Maar Yara kán niet zonder haar speen. Ik vind het vreselijk, voel me falen als moeder, al weet ik dat Yara het niet expres doet. Ze is gewoon verknocht aan dat ding. Natuurlijk durf ik dat aan niemand op te biechten, welk kind van zes slaapt er nou nog met haar speen? Maar goed, nu ze haar tanden begint te wisselen, wil ik wel echt van die speen af, zodat niet al haar ‘volwassen’ tanden scheef gaan staan. Deze Sinterklaasviering doen we weer een nieuwe poging, in de hoop dat Yara het nu wel kan loslaten. En intussen troost ik mezelf met de gedachte dat ze op haar achttiende heus geen speen meer zal dragen. Daar ga ik dan maar van uit.’

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer Opgebiecht verhalen lezen?

• Opgebiecht… Ik kan niet wachten totdat mijn zoon het huis uitgaat 
• Opgebiecht… De kinderbijslag gebruik ik voor mezelf  
• Opgebiecht… ‘Mijn man denkt dat ik iedere maand 1000 euro spaar, maar ik maak alles op’
• Opgebiecht… ‘Ik maak het huiswerk en de werkstukken van mijn zoon (14)’