Lisa van den Akker Persoonlijke verhalen 10 feb 2022, 16:27

Leestijd: 6 minuten

Nicole werd twee keer weduwe, verloor twee dochters en leeft nu in armoede met haar zes kinderen

Dat het leven van Nicole Kroezen (46) niet over rozen gaat is een understatement. Ze verloor twee partners en twee dochters en leeft nu met haar zes kinderen in armoede. “Soms denk ik, kan het bij ons nou nooit eens normaal gaan?”

Dat haar oudste zoon op zijn vijftiende blijvend hersenletsel opliep door een ongeluk tijdens het voetballen is eigenlijk bijzaak in haar leven. “Dat is voor ons eigenlijk heel normaal”, zegt Nicole lachend. Het zegt duidelijk iets over al het grotere leed dat ze heeft moeten doorstaan in haar leven.

Wiegendood

“Gert-Jan en ik trouwden toen ik 23 was. Kort daarna werd onze oudste zoon geboren, en iets later onze dochter Zoë. Op een ochtend, Zoë was toen 5 maanden oud, vond Gert-Jan haar ’s ochtends dood in haar bedje.

’s Avonds hadden we een gezonde baby naar bed gebracht, en ’s ochtends was ze plotseling overleden. Gert-Jan is direct naar het ziekenhuis geraced dat vlak achter ons huis lag. Maar ze konden niets meer voor haar doen, ze was al te lang overleden.

Ze onderzochten haar want de doodsoorzaak was onduidelijk. De uitslag duurde lang, pas zeven maanden na haar overlijden kregen we te horen dat het wiegendood was. Of te wel, ze konden geen oorzaak vinden. Het was een vreselijk moeilijke periode. Gert-Jan en ik gingen beiden heel verschillend om met het verlies van Zoë.

Verhuizen

Gert-Jan wilde er eigenlijk nooit over praten, hij raakte in een depressie en vluchtte voor zijn verdriet. Hij wilde verhuizen, want het huis waarin we woonden deed hem te veel aan Zoë denken. Toen zei ik: ‘Oke, maar dan gaan we wel verder weg wonen, ergens waar ik niet altijd de moeder ben van dat overleden kindje.’

Dus dat deden we, niet veel later verhuisden we, en ging het beter met ons. We kregen nog twee zoons en een dochter. Even leek het geluk aan onze kant, maar toen sloeg het noodlot opnieuw toe. In 2009 overleed Gert-Jan plotseling aan een hartinfarct.

Weduwe en zwanger

Van de ene op de andere dag was ik weduwe en bleef ik alleen achter met vier jonge kinderen. Tenminste, dat dacht ik, want drie weken na het overlijden van Gert-Jan had ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Gert-Jan en ik zouden nog een kindje krijgen, van ons samen, maar zonder hem erbij. In eerste instantie dacht ik: Hoe moet ik dit allemaal doen zonder hem? Maar het voelde ook als een teken van hem, dat ik door moest gaan en moest vechten voor onze kinderen.

Tot ik een paar maanden later in het ziekenhuis kwam, en het volledig mis bleek te zijn. Ik was twintig weken zwanger, en ze vertelden me dat mijn dochter niet levensvatbaar zou zijn. Ik keek naar buiten en het eerste wat ik dacht was: wat jammer dat er tralies voor het raam zitten, anders had ik mezelf hier direct naar buiten gestort. Het was meer dan ik aankon, het voelde alsof de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Ik dacht alleen maar: dit kan ik er niet bij hebben.

Zwangerschap afbreken

Direct besloot ik dat ik de zwangerschap wilde afbreken, de zwangerschap uitdragen terwijl ik wist dat dit kindje niet levensvatbaar zou zijn kon ik niet. Maar de gedachte dat ze het misschien wel zou overleven en dat ik in mijn eentje voor vier kleine kinderen én een zeer ernstig gehandicapt kindje zou moeten zorgen vond ik misschien nog wel beangstigender.

Mijn zwangerschap werd afgebroken en een paar maanden na het overlijden van mijn man, beviel ik met twintig weken zwangerschap van onze dochter Yenn. Het was een hele heftige periode waarin ik iedereen buitensloot. Ik wilde niet meer op mijn vriendinnen leunen, die al zo vaak voor me hadden klaar gestaan.

De enige die ik toe liet was Loek, hij zei: ‘Het kan me niet schelen of je hoog of laag springt. Ik kom naar het ziekenhuis.’ Hij steunde me in alles en sleepte me door die moeilijke periode heen. Uiteindelijk kregen we een relatie en is hij nooit meer weggegaan.

Nieuwe man

Het leven leek me weer toe te lachen, we waren gelukkig samen en kregen nog twee dochters. Maar ook dit keer duurde het zorgeloze leven niet lang. Loek raakte in 2019, tien jaar na het overlijden van mijn eerste man, besmet met de Stafylokokken bacterie. Hij belandde in het ziekenhuis waar hij veel medicatie kreeg om te proberen de situatie onder controle te krijgen. Maar de Stafylokokken bleken resistent voor de medicatie. Twee weken later overleed hij.

Voor de tweede keer in tien jaar werd ik weduwe. Soms dacht ik, waarom gebeurt het altijd bij mij? Kan het bij ons nooit eens normaal gaan? Wat heb ik verkeerd gedaan in het leven? Maar op die vragen krijg je natuurlijk geen antwoord.

Geldzorgen

Naast dat het overlijden van Loek zorgde voor veel verdriet en opnieuw een periode van zware rouw, zorgde het ook voor geldproblemen. Loek bleek niet verzekerd, waardoor ik opdraaide voor hoge kosten.

Toen hij nog leefde hadden we het goed. Natuurlijk hadden we een groot gezin en moesten we goed nadenken over onze uitgaven. Maar we redde ons prima.

Na zijn overlijden moest ik het doen met honderd euro per week. Dat is wat ik overhield na het betalen van de vaste lasten. Van die honderd euro moest ik eten kopen voor zeven personen maar ook kleding en cadeautjes moest ik ervan betalen. Het bezorgde mij slapeloze nachten.

Te hoog inkomen

Ik werk 30 uur per week als coördinerend begeleider met verstandelijk en visueel beperkten. Daarmee is mijn inkomen te hoog om in aanmerking te komen voor wat voor een hulp dan ook. Maar mijn kosten zijn met een groot gezin veel hoger dan bij een gezin met twee kinderen, ik hou bijna niets over.

’s Avonds en ’s nachts draaide mijn hoofd overuren, over hoe ik de volgende dag normaal zou kunnen eten, of hoe ik een cadeautje kon kopen voor een kinderfeestje. Uiteindelijk kwam ik terecht bij Burgerinitiatief Nederland, gelukkig konden zij mij wél helpen.

Voedselpakketten

Van hen krijg ik nu wekelijks voedselpakketten en soms wat extraatjes om bijvoorbeeld kleding voor de kinderen mee te kunnen kopen. Dat is voor mij zo’n opluchting. Af en toe krijg ik een bon voor bijvoorbeeld Albert Heijn. Dat vinden de kinderen geweldig, kunnen ze eindelijk iets lekkers uitkiezen.

Door die hulp ervaar ik eindelijk iets meer rust. Jarenlang heb ik in een overlevingsmodus gezeten. Ik zette mijn kinderen op de eerste plek, ik wilde zorgen dat voor hen alles goed en geregeld was. Daardoor kwam ik zelf niet aan het verwerken toe. Pas toen mijn jongste onlangs in therapie ging voor rouwverwerking dacht ik: nu moet ik zelf ook aan de bel trekken anders weet ik niet of ik het nog volhoud. Dus sinds kort zit ik zelf ook in therapie.

Als er iets is dat ik heb geleerd van alles wat ik heb meegemaakt, is het dat je moet genieten van iedere dag. Ik maak me niet druk om kleine dingen, of dingen waar ik geen invloed op heb. Dat heeft geen zin, iedere dag kan je laatste zijn. Daarom probeer ik elke dag te kijken naar de positieve dingen. Zelfs op mijn donkerste dagen kon ik iedere dag wel een moment vinden dat oké was.”

Ik trouwde met een weduwnaar: ‘Jij bent mijn moeder niet!’