Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 18 dec 2021, 09:44

Leestijd: 3 minuten

Saar kan er niet tegen als haar kind huilt: ‘Soms doe ik zelfs mijn handen op mijn oren’

Saar (29): “Het is echt niet oké dat ik mijn kind negeer, dat weet ik, maar ik kan soms gewoon echt niet meer. Mijn zoontje van 4 huilt echt om alles. Om elk onbenullig ding huilt ‘ie. Als zijn broek nat wordt, omdat hij zelf in de plassen aan het stampen is. Als ik zijn banaan al opgemaakt hebt terwijl hij dat (kennelijk) zelf wilde doen. Of als ik even naar boven loop om de was op te hangen, zonder dat te zeggen, en hij merkt dat ik weg ben.

Ik hoor hem huilen, maar ga niet naar hem toe

Het is niet zo dat hij niet kan praten, want dat kan hij heel goed. Ook emoties onder woorden brengen kan hij, want dat is iets wat we vaak benoemen. En ook echt wel erkennen, laat ik daar duidelijk over zijn. Mijn zoontje mag echt boos zijn of verdrietig zijn, maar om elk klein dingetje huilen… Daar kan ik gewoon echt slecht tegen.

Dan denk ik, kom op jochie, er is niks aan de hand. Je broek is nat, dat droogt wel weer. Maar voor hem is dat kennelijk heel dramatisch. En het is niet even huilen, nee het is echt een huilbui en vaak is daarna alles te veel voor hem. Als er dan ook maar iets niet precies gaat zoals hij dat wilde, dan is het alweer huilen. Of piepen, en dan praat hij ook nog eens heel zeurderig en met een piepstem.

Als ik dan moe of overprikkeld ben, of met mijn hoofd ergens anders zit, dan kan ik dat gewoon niet hebben. Ik weet dan niet hoe ik daarmee om moet gaan, dus negeer ik hem. Ik negeer het gehuil. Dan hoor ik hem vanuit de keuken alweer huilen om iets, als hij in de woonkamer speelt, maar dan ga ik niet naar hem toe. Dan zucht ik heel hard en soms doe ik zelfs mijn handen op mijn oren…

Rot toch op, denk ik soms

Ondertussen kan ik goed onderscheid maken tussen een huil als er echt iets aan de hand is of een zeurhuil, zo noem ik het maar. De zeurhuiltjes negeer ik dus regelmatig, maar dat gaat er bij de kleine man niet in. Hij blijft dan zeuren, piepen en huilen en komt naar me toe tot ik vraag wat er nu weer aan de hand is. En dat vraag ik dan vaak net te hard of te boos, waardoor hij nog harder gaat huilen. Ik weet wel dat dit natuurlijk helemaal niet handig is, maar ik trek dat gepiep op dat moment heel slecht. In mijn gedachten roep ik ook echt onaardige dingen op zo’n moment, zoals rot toch op. Om me meteen daarna schuldig te voelen, want ik had nooit gedacht dat ik zulke dingen zou denken over mijn eigen kind.

Een fase, hoop ik

Vaak neem ik hem later even bij me, zeg ik sorry en leg ik hem uit dat hij niet hoeft te piepen, zeuren of huilen om alles, maar dat hij gewoon kan praten en dat ik dan echt wel naar hem luister. Dit werkt soms even, tot hij weer breekt en alweer huilt omdat zijn koekje gevallen is… Het is een fase. Hoop ik.”

Drie redenen waarom je de driftbui van je kind niet moet negeren