Rachelle Abbas Ouders 8 jan 2021, 10:09

Leestijd: 4 minuten

Negatieve emoties verbergen voor je kind: wel of niet doen?

Van huilen in het kleinste kamertje in huis (aka het toilet) tot het huis woedend verlaten. Veel ouders willen niet dat hun kinderen hen emotioneel zien worden. Maar is het verbergen van negatieve emoties voor je kind wel het juiste om te doen?

Veel ouders maken zich zorgen om het tonen van negatieve moties aan hun kinderen. Kinderen zouden bijvoorbeeld kunnen denken dat het hun schuld is of simpelweg de emotie ‘vangen’.

Emoties laten zien

De angst voor ’emotionele besmetting’ is best reëel, want je kan als ouders bijvoorbeeld de angst om naar de tandarts te gaan, overdragen aan je kinderen. Aan de andere kant is het idee dat we ‘echt’ moeten zijn tegenover onze kinderen, en dat ze baat hebben bij het kijken naar een ouder die worstelt en uiteindelijk goed omgaat met negatieve emoties ook niet onbelangrijk. We zijn immers allemaal menselijk. Als je kind ziet dat jij emotioneel bent, zou het hen dan niet helpen om leren om te gaan met hun eigen emoties?

Als het gaat om je emoties laten zien aan je kinderen, zijn er drie opties: onderdrukking, oncontroleerbare emoties en praten over emoties.

Onderdrukking

Onderdrukking van emoties is wanneer je de uiterlijke tekenen van een emotie verbergt. Helaas werkt dat niet zo goed – het onderdrukken van je emoties verhoogt je bloeddruk en fysiologische opwinding. We kennen allemaal wel het moment dat iemand aan je denkt te zien dat je verdrietig bent en vraagt ‘gaat het wel?’, dan barst je zo in huilen uit.

Recent onderzoek heeft ook aangetoond dat wanneer ouders negatieve emoties ervaren (zoals boosheid of wrok) en ze dat verbergen voor kinderen, zij een lagere kwaliteit van de relatie ervaren en minder gevoelig zijn voor de behoeften van hun kind.

In feite zijn zelfs baby’s erg afgestemd op de dynamiek van de interactie met ouders. Als je deze natuurlijke dynamiek dempt, kunnen baby’s dat heel shocking vinden. Een bekend experiment is de ‘still-face’, waarbij de ouder een platte, negerende uitdrukking voor een korte periode van tijd heeft. Het is een betrouwde stress-indicator, zelfs voor de allerkleinste kinderen – ze voelen zich duidelijk niet op hun gemak bij een niet-expressieve ouder en doen dan juist pogingen om de ouder te laten communiceren.

Oncontroleerbare emoties

Aan de andere kant is een oncontroleerbare uitdrukking van woede en verdriet door de ouder ook niet nuttig voor je kleine. Oncontroleerbare emotie betekent emotie met hoge intensiteit, zonder het te reguleren of er eigenaar van te worden. Schreeuwen, dingen omgooien en iemand anders de schuld geven wanneer je emotioneel bent, zijn hier allemaal voorbeelden van.

Praten over emoties

Dus, als in het ene uiterste je emoties onderdrukken slecht is, en bij de andere oncontroleerbare uitdrukking óók slecht is, wat is dan de middenweg?

Dat zou praten over emoties kunnen zijn. Je kind laten zien dat je emoties hebt en dat je er ook mee probeert om te gaan. Een klassiek onderzoek wees uit dat zesjarigen een beter emotioneel begrip hebben en een beter perspectief hadden wanneer hun moeder op hun derde al zou hebben gesproken over emoties. Sterker nog, hoe meer de moeders over emoties spraken, hoe beter de uitkomst was.

In een ander onderzoek hielden moeders een dagboek bij van de emotionele uitingen die ze hun kleuters hadden getoond, inclusief details over hoe ze ermee omgingen. De moeders die meer verdriet en spanning vertoonden hadden hogere emotionele kennis. In gevallen waar moeders de redenen achter hun verdriet aan hun kind uitlegden, bleek het prosociaal gedrag van het kind hoger te zijn.

Zo pak je het aan

Hoe je thuis dan een gebalanceerde aanpak kan toepassen? Deze drie opties kun je overwegen:

• Je bent heel emotioneel en je moet de kamer even verlaten om te huilen. Je kind voelt dan dat er wat mis is, maar weet niet wat
• Je bent zo verdrietig dat je niet meer kunt stoppen met huilen in het zicht van je kind
• Je bent heel verdrietig en huilt een beetje en vertelt je kind dat je heel moe bent en een slechte dat hebt gehad

Eigenlijk biedt alleen de onderste ‘scenario’ je kind de mogelijkheid om over emoties te leren en ermee om te gaan. Onderzoekers noemen de ouder die de laatste optie gebruikt een ’emotionele coach’. In die stijl van opvoeden worden negatieve emoties gezien als een kans voor kinderen om te leren problemen op te lossen.

In plaats van je emoties verbergen, is het dus verstandig om er openlijk over te praten met je kind, vooral over de oorzaken van je emoties en hoe je daarmee probeert om te gaan.

Leg de volgende keer dat je verdrietig, boos of gefrustreerd bent uit wat er aan de hand is in termen die je kind kan begrijpen. Naast het feit dat het goed voor je kind is, kan het ook goed voor jou zijn – kinderen zijn heel medelevend en zullen je advies geven wat waarschijnlijk een lach op je gezicht tovert. 😉

Lees ook:

• Zou ’emoties’ een vak op school moeten zijn?
• Je kind leren over emoties: 6 simpele manieren hoe jij als ouder kunt helpen