Lise Steegmans Persoonlijke verhalen 8 apr 2022, 17:17

Leestijd: 5 minuten

Nadine (34): ‘Hoe vertel ik mijn moeder dat ze de kids niet meer uit school mag halen?’

Nadine (34) is moeder van zoontjes Ivo (4) en Mark (5). Ze voedt de kinderen in haar eentje op en kan daarbij rekenen op grote steun van haar moeder. Totdat ze niet langer blind kan zijn voor haar moeders problemen.

“Kan ik het maken om mijn kinderen als chantagemiddel te gebruiken?”

Sprankjes geluk

“Mijn ex-man, Paul, is twee jaar geleden voor zijn werk naar Noorwegen verhuisd. Een begrijpelijke keuze, ik wist hoe veel behoefte hij had aan een nieuwe start. In goed overleg zijn Ivo en Mark bij mij in Nederland gebleven. We woonden in Utrecht, maar zijn na Paul’s vertrek naar Weert verhuisd. Daar kom ik vandaan en daar woont mijn familie. Ik wist altijd al dat ik uiteindelijk terug wilde naar Limburg, zo snel had ik alleen niet verwacht.

Uiteindelijk bleek de timing goed: mijn moeder ging net met pensioen, dus die had alle tijd om mij te helpen met Ivo en Mark. Sinds Paul weg is, kan ik niet anders dan toegeven dan dat ik het zwaar vind, twee kinderen in mijn eentje. En in Weert woon ik dichtbij mijn moeder in de buurt, dat is toch even wat anders dan anderhalf uur rijden.

Laura was tienermoeder: ‘Ik wil laten zien dat jonge moeders ook succesvol kunnen zijn’

Ook voor mijn moeder is het een goede zaak dat ze haar kleinkinderen dicht in de buurt heeft. Twee jaar geleden is mijn vader plotseling overleden en sindsdien is ze niet meer dezelfde. Hoewel ze in een mooi huis woont en nu dus gepensioneerd is, haalt ze weinig plezier uit het leven. Ivo en Mark zijn haar sprankjes geluk, ze geniet van iedere seconde die ze met hen mag doorbrengen. Ze neemt weinig initiatief om de leegte die mijn vader heeft nagelaten, op te vullen, maar voor Ivo en Mark maakt ze alle tijd en maakt ze de leukste uitstapjes. Ivo en Mark zijn hartstikke gek op haar.

Een glaasje teveel

Maar sinds ik terug in Weert woon en veel vaker dan voorheen bij mijn moeder over de vloer kom, vallen me dingen op waar ik eerder blind voor was. Ik wist altijd al dat ze van een glaasje wijn houdt, maar nu zie ik hoeveel lege flessen er bij de keukendeur staan. Haar huis vond ik altijd rommelig op een knusse manier. Pas nu valt me op dat ze de zaken echt niet op orde heeft. Overal liggen hoopjes troep en stapels papieren. Het huis raakt voller en voller.

Nu is dat allemaal niet erg, ik bedoel, een gepensioneerde weduwe kan maar beter proosten op het leven. En wat ik rotzooi noem, kan voor de ander een way of life zijn. Maar laatst zette ik Ivo en Mark op een maandag af bij school en bleek dat ze een studiedag hadden. Ik moest door naar mijn werk, maar gelukkig kon ik de kids droppen bij mijn moeder. Het was half tien in de ochtend toen ze deur open deed – dolenthousiast dankzij de onverwachte volle dag met haar kleinkinderen – en toen rook ze gewoon naar drank! Was dit een kegel van gisteravond of had ze net een slok achter de kiezen? Ik heb lang nagedacht met welk antwoord ik gelukkiger zou zijn. Conclusie: in beide gevallen vind ik het geñant. Je hoeft toch niet iedere dag te drinken?

Laveloos

Een paar dagen later haalde ik Ivo en Mark weer op. Toen ik de straat van mijn moeder in liep, werd ik aangesproken door een buurvrouw. Of het wel goed ging met mijn moeder. ‘Hoezo zou het niet goed gaan?’ vroeg ik. ‘Afgelopen zaterdag liet ik ‘s avonds laat de hond uit toen ik de voordeur van je moeder open zag staan. Ik ben toen naar binnen gegaan om te kijken of alles goed was en toen lag ze laveloos op de bank. Ze werd maar niet wakker, dus toen ben ik stilletjes weggegaan en heb de voordeur achter me dichtgetrokken’, vertelde de buurvrouw.

Daar schrok ik van. Wat als Ivo en Mark boven in bed hadden gelegen? En wat als er iemand met kwade bedoelingen naar binnen was gestapt? Op een subtiele manier heb ik bij de oudste gepolst of oma wel eens drinkt als ze hen uit school haalt. Hij zei dat als zij cola krijgen – waar ik het ook niet mee eens ben – oma ook iets lekkers pakt…

Ontkenningsfase

Lang heb ik getwijfeld over hoe ik mijn moeder hier op moet aanspreken. Ik heb helemaal geen zin om politieagent te spelen of om me zorgen te moeten maken om mijn moeder. Ze is oud genoeg om haar eigen leven te leiden. Bovendien; ik heb het druk genoeg met mijn eigen leven. Een full-time baan, twee kleine kinderen… En over die drank, daar hebben we het wel vaker over gehad. Maar zij vindt gewoon niet dat ze te veel drinkt. Dat kun je een verslaafde in de ontkenningsfase noemen, maar daar ga ik haar niet uit kunnen halen. Dan moet ze zelf inzien dat ze te veel drinkt en zo ziet zij het niet.

Als laatste machtsmiddel overweeg ik nu om haar te chanteren met Ivo en Mark. Dat ze mijn jongens niet meer mag zien totdat ze toegeeft dat ze te veel drinkt en hulp zoekt. Naar mij luistert ze niet, maar voor mijn jongens doet ze alles. Ik zie het als mijn laatste strohalm, een daad van pure wanhoop. Voor mij zal ze haar leven niet op de rit zetten, maar voor haar kleinkinderen toch wel?

Toch voelt het wrang. Juist omdat Ivo en Mark de reden van zoveel blijdschap voor haar zijn. Moet ik haar die afnemen? Van de andere kant: dit gaat om mijn kinderen. Ik wil er blind op vertrouwen dat die in goede handen zijn en dat doe ik nu niet.

Nanda’s dochter kreeg een ongeluk: ‘Ik zag hoe ze werd aangereden en de dader reed door’