Lisa van den Akker Ouders 7 dec 2020, 12:44

Leestijd: 3 minuten

Moeder Paula: ‘Hij kon me zó kwetsen dat ik hem alleen nog maar terug wilde pakken’

Vol idealen en met het hoofd in de wolken beginnen ouders aan de opvoeding van hun kind. Dat wordt later namelijk liever, socialer, slimmer en succesvoller dan wie dan ook. Helaas komen die hooggespannen verwachtingen lang niet altijd uit. Deze moeder vertelt openhartig over haar (heimelijke) teleurstelling.

‘Ik hoop dat het later allemaal goed komt’

Paula de Jong had altijd een hechte band met haar zoon Sebastiaan. Tot hij geleidelijk aan transformeerde in een nukkige, ontevreden puber. Nu kijkt ze uit naar de dag waarop hij het huis uitgaat.

‘’t Klinkt hard als je zegt dat je teleurgesteld bent in het karakter van je kind. Toch voel ik dat soms zo. Bastiaan (16) heeft een aantal trekjes waar ik moeite mee heb. Hij is erg op uiterlijk gericht, hard, heel negatief en heeft snel zijn oordeel klaar. Ik zou zo graag wat meer eigenschappen in hem terug willen zien waar ik veel waarde aan hecht. Want hij heeft wel degelijk ook een andere, gevoelige, zorgzame en kwetsbare kant. Maar die wordt in zijn contact met mij meestal volledig overschaduwd. Thuis is het namelijk vaak niet te harden. Er deugt niet veel aan mij. Hij groet me nauwelijks, praat bijna alleen nog maar in snauwen en grauwen tegen me en we doen nooit meer iets gezelligs samen. Daardoor verlies ik wel eens de proporties uit het oog en zie ik alleen nog maar zijn gebreken.

Een warme band

Vroeger hadden Bastiaan en ik een hele warme, lichamelijke relatie: we liepen nog vrij lang hand in hand. Bij de overgang van groep 6 naar groep 7 veranderde Bas van een vrolijk, opgeruimd kind in een chagrijnige, ontevreden puber. Ik kan die verandering niet verklaren, maar weet wel dat het in de loop der jaren steeds erger werd. Bastiaan straft mij omdat ik volgens hem alles voor hem heb verknald.

Natuurlijk heb ik dingen fout gedaan. Naarmate Bas ouder werd, werd ik steeds meer partij in een conflict met hem: ik stond er niet meer boven. Hij kon me zó kwetsen dat ik hem soms alleen nog maar terug wilde pakken. Ook vond ik het moeilijk hem de ruimte te geven, hem los te laten. Uit angst dat het mis zou gaan, heb ik hem te veel gestuurd en te weinig de kans gegeven zijn eigen koers te varen. Daardoor moet hij het gevoel hebben gehad dat er niet veel goed aan hem was. Zo heb ik hem eens verboden skinhead te worden. Ik zag alleen maar die neo-nazistische buitenkant en niet dat dit de zachte, gevoelige Bastiaan was die graag ergens bij wilde horen.

Voor mezelf kiezen

Hoewel ik mij schuldig voel, wil ik toch niet langer meer voor Bas door het stof kruipen. Al zoveel jaar laat ik mijn geluk afhangen van hoe het met hem gaat. Ik ben 49, ik wil nu voor mijzelf kiezen. Daarom heb ik besloten dat Bas het huis uit moet als hij zijn school heeft afgemaakt. Dat klinkt vastberadener dan het is. Ik ben doodsbang dat hij nooit meer langs komt, behalve voor een beleefdheidsbezoekje. Ik hoop dat we ooit in staat zijn erover te praten en de banden weer kunnen aanhalen. Als ik zeker zou weten dat het later allemaal goed komt, zou ik nu springend door het leven gaan.’

Lees ook:

Moeder Simone: ‘Soms verwijt ik hem stilletjes dat hij niet “gewoon” is’

Moeder Regien: ‘Toen Mats geboren werd, voelde ik een steek van teleurstelling’