Redactie Persoonlijke verhalen 6 mrt 2021, 06:47

Leestijd: 4 minuten

‘Mijn kinderen vertellen dat hun moeder zou sterven, was het zwaarste wat ik ooit heb gedaan’

Nicholas Lee moest in 2009 zijn twee jonge kinderen vertellen dat hun moeder en zijn vrouw Jodi niet lang meer zou leven. ‘Het leven zoals we het kenden, zou voorgoed veranderen.’ Zijn vrouw overleed aan darmkanker.

Buikpijn

‘In 2006 had ik een goede baan bij Unilever en werd ik met mijn gezin in Vietnam geplaatst. Mijn vrouw gaf les in het speciaal onderwijs. In Vietnam hadden we de tijd van ons leven. Mijn contract was net verlengd en ik had een uitje met mijn team toen ik een telefoontje kreeg van mijn vrouw en klaagde ze over buikpijn.

Ze was 39, fit en had geen kanker in de familie, dus we maakten ons relatief weinig zorgen. Sterker nog: we dachten geen seconde aan darmkanker.

Nog twee jaar te leven

De volgende dag ging Jodi naar de huisarts en vanaf dat moment escalareerde het snel. Er werden scans gemaakt en om 11 uur ‘s avonds stond een ambulance voor het huis. Ze werd met het vliegtuig naar Bangkok gevlogen voor een spoedoperatie. Op de scan bleek dat ze een tumor in haar darmen had. Het vliegtuig moest laag vliegen, omdat de specialist vreesde dat haar darm open zou knappen op een normale hoogte. De tumor blokkeerde ongeveer haar volledige darmen.

De operatie verliep heel goed, maar toen kwam de specialist vertellen dat de kanker was uitgezaaid naar haar lymfen en lever. Ze had darmkanker in een vergevorderd stadium en zou in het beste geval nog twee jaar leven. Het leven zoals we het kenden, zou voorgoed veranderen.’

Het gezin keerde terug naar Adelaide, waar ook de rest van hun familie woonde. Jodi onderging verschillende behandelingen en Chinese geneeskunde, maar niets leek echt een verschil te maken. Alle bloedonderzoeken wezen in de verkeerde richting.

Zo praat je met je kinderen over kanker

Kinderen

In augustus 2009 beseften we dat we daar al onze opties waren. We namen de kinderen mee naar het strand en vertelden ze dat mama heel erg ziek was, niet meer beter zou worden en zou overlijden. We wilden ze niet bang maken, maar de kans geven om met ons te praten over wat er door hen heen ging. Dat bleek een goed besluit.

Jodi stierf in januari 2010 op haar 42ste aan darmkanker. Ze was de strijd waardig aan gegaan met enorm veel moed. Het was vreselijk om toe te moeten kijken hoe ze wegkwijnde, en ik voelde me zo machteloos.

Leegte

‘Ik was dankbaar voor de 18 maanden die we na de diagnose nog samen hadden, maar ik was totaal niet voorbereid op haar dood. We hadden nog zoveel samen te doen, nog zoveel dingen tegen elkaar te zeggen. Hoe moesten de kinderen door zonder hun moeder? Hoe kon ik leven zonder haar? Ik was en ben enorm trots dat Jodi mijn vrouw was, maar ik ben nog trotser op onze twee prachtige kinderen.

Soms word ik overvallen door een onoverkomelijke rouw en leegte. Ik besefte dat je geen controle hebt over rouw. Je kan er alleen naar luisteren en het over je heen laten komen. Ik beperkte mijn focus op drie dingen. Zorgen voor de kinderen, zorgen voor mezelf en voorkomen dat iemand anders moet doormaken wat ons gezin moest doormaken. Dat was de belangrijkste reden waarom ik de Jodi Lee Foundation oprichtte.

Ik kan Jodi niet terughalen, maar de hoeveelheid levens die we hebben gered met de stichting is ongelooflijk. Er ligt nog steeds een belangrijke taak voor ons. Het is een misverstand dat darmkanker alleen mannen op leeftijd overkomt. Het raakt mannen en vrouwen gelijk.

Voorkomen

Hoe kan het dat een kanker die zo te voorkomen valt, zo weinig aandacht en geld krijgt? Een deel van het probleem is dat er weinig over wordt gepraat. Darmkanker heeft geen Olivia Newton-John of Kylie Minogue. Maar ze zijn er wel, want het aantal gevallen darmkanker ligt hoger dan borstkanker’, schrijft Nicholas.

‘Jodi wordt ongelooflijk gemist door haar vrienden en familie. Ze was een geweldige vrouw en een inspirerende moeder voor Jack en Arabella. Haar lach, haar sprankelende ogen en gevoel voor humor trok mensen aan. Niet ieder verhaal heeft een happy ending, maar Jodi’s verhaal had zo anders kunnen aflopen. Ga alsjeblieft altijd naar het volksonderzoek en ga naar de dokter als je het niet vertrouwt.’

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Today marks 8 years since we began our mission to empower people to take active steps to prevent bowel cancer and live healthy lives ❤️ A huge heartfelt thank you to everyone who has supported us over the years ? We could not have done it without you. Together we can save lives ❤️ . . . . . #awareness #savelives #bowelcancer

Een bericht gedeeld door Jodi Lee Foundation (@jodileefoundation) op 9 Aug 2018 om 2:30 (PDT)

Suzan: ‘Slechts een enkeling die dat ziet’