Anonieme moeder: ‘Ik weet hoe moeilijk het is om te vertrekken wanneer je wordt mishandeld.’

We wisten allemaal dat hij een affaire had. Daar schaamde hij zich niet voor. Hij zei dat het haar schuld was door zichzelf te laten gaan. Toen hij dat tijdens een ander dinertje opbracht wist niemand wat hij moest zeggen. “Ik voel me gewoon niet tot haar aangetrokken,” gooide hij de kamer in.  Wat moesten we daar op zeggen? Iemand veranderde van onderwerp, ik weet niet meer hoe.

Aan mijn tafel zittend, jaren later, keek ze uit het raam en overwoog mijn vraag. “Hoe kan ik vertrekken? Dan moet ze soms alleen bij hem blijven. Hij zal ook een deel van de zorg afdwingen. Dat kan ik haar niet aandoen.”

Ik wist dat ze gelijk had. Weggaan bij mishandeling is heel moeilijk. Hij was emotioneel en verbaal misbruikend, controlerend en intimiderend, maar dat zou hem niet weerhouden om een deel van de zorg te krijgen.

Shirley raakte haar kinderen kwijt: ‘Als single moeder ben je voor Jeugdzorg aangeschoten wild’

Weggaan is heel moeilijk

Rond haar twintigste werd mijn zus fysiek mishandeld door haar vriend. Ik kon niet begrijpen waarom ze zo lang bij hem bleef. “Ik zou het nooit hebben gepikt,” zei ik toen ze bij hem weg was. “Als een man mij ooit pijn zou doen, was ik meteen weg.” Ik dacht dat het makkelijk was en kon me niet in haar verplaatsen. Bleven niet alleen vrouwen met weinig zelfwaardering of een drugsverslaving bij mishandelende mannen.

Ze kon het toen niet uitleggen. Nu hoeft dat niet meer. Nu weet ik dat mishandeling nooit een simpel verhaal is. En vertrekken nooit makkelijk .

Ik bleef meer dan tien jaar in mijn huwelijk, lang nadat dat giftig was geworden. Ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen.

Maar toch bleef ik tijdens jaren van schelden, manipulatie, en controle. Ik bleef toen hij me volgde in huis en uren naar me schreeuwde. Ik bleef nadat hij zei: “Als je zou worden verkracht zou je er waarschijnlijk van genieten.” En ook toen hij ons kind probeerde te ontvoeren.

Ik bleef omdat hij redenen had. Ik bleef omdat ik excuses voor hem bedacht.

Het belangrijkste excuus was zijn worsteling met psychische klachten. Dat voelde als een valide excuus.  In goede en slechte tijden, nietwaar?

Hoe kan je iemand verlaten met wie het zo slecht gaat? Ik bleef omdat ik mezelf voorhield dat de situatie zou verbeteren.

Soms was dat ook zo. Hij zocht hulp en het ging een tijdje beter. Ik voelde hoop: het zou goedkomen. Maar het duurde alleen tot we na vloed weer terug werden getrokken door eb, terwijl we worstelden om aan land te blijven.

Ook sterke vrouwen blijven als hun man ze mishandelt