Soraya Vogelaar Pubergedrag 16 jul 2021, 15:05

Leestijd: 5 minuten

Moeder Esther schreef een boek over haar leven met twee tienerdochters

Het leven met tieners: menig ouder zou er een boek over kunnen schrijven. Moeder Esther Leijten-Kupers, besloot dit ook echt te doen. Begin deze maand kwam haar boek ‘Je krijgt er zoveel voor terug’ uit bij uitgeverij Boekscout. J/M Ouders sprak haar over de belevenissen in een gezin met twee tieners en de lessen die ze leert van haar tienerdochters. Over leven met twee tienerdochters.

Het dagelijks leven met twee tieners

Esther is vertaler Engels van beroep, in 2017 won zij een prijs voor haar vertaalwerk. Volgens haar is dit ook het moment geweest waarop ze het aandurfde om haar boek te schrijven. Haar boek staat vol met anekdotes en korte verhalen uit haar leven met haar twee tienerdochters. Esther: ‘Ieder verhaal begint eerst met een grappige uitspraak van een van mijn dochters. Daarop volgt het verhaal.’

De dochters van Esther zijn 16 en 19 jaar oud. In haar boek zijn de namen van haar dochters gefingeerd. Hier is bewust voor gekozen. Esther: ‘Er staan geen wereldschokkende details in het boek. Maar ik vind het wel belangrijk dat hun privacy gewaarborgd blijft. Ik denk ook niet dat ze anders toestemming hadden gegeven voor het boek hoor.’

Herhalen, herhalen, herhalen

Het boek is dus een bundel van allerlei gebeurtenissen die ze meemaakt met haar dochters. Ze komt in deze fase voor allerlei verwonderingen te staan. Esther: ‘Ik dacht altijd dat je alleen bij kleine kinderen regels en andere dingen hoeft te herhalen. Maar dit blijkt toch anders. Ik verbaas me over hoeveel ik herhaaldelijk moet uitleggen in deze fase. Ik leg elke avond opnieuw uit dat ze toch echt even hun mobieltje weg moeten leggen en naar boven moeten om aan hun huiswerk te werken.

Zodra ze uit school komen, stappen ze van de fiets en laten ze deze met tas en al buitenstaan. En ze eten in een mum van tijd de voorraad boodschappen op. Dan lijkt het altijd alsof er een heel leger langs is geweest, maar het zijn echt maar twee tieners. Daarnaast is bankhangen hun grootste hobby en eten ze graag chips. De lege chipszakken proppen ze vervolgens onder de kussens op de bank.’

Naast de bijzondere gedragingen van de tieners, merkt ze ook dat er een hoop veranderd is in de opvoeding door de digitale ontwikkelingen van nu. ‘Met de scholen van tegenwoordig kun je alles online bijhouden en dat is niet per se prettig. Vroeger konden we dat niet, dan moesten we van onszelf op aan. Nu hebben ze door dit systeem zo veel vangnetten. Ze hoeven nergens meer zelf bij stil te staan. Als er iets is, zegt de leraar het wel of dan zegt mama het wel, denken ze dan gauw.

Aandoenlijke kleine monsters

Toch is het niet alleen maar kommer en kwel, het is ook gezellig in huis. ‘Deze tienerfase heeft ook iets grappigs; ik vind het leuk dat je ziet dat er langzaam zelfstandige personen ontstaan, die ieder hun eigen gevoel voor humor hebben.’ Een voorbeeld van die humor komt naar voren in de generatiekloof tussen Esther en haar dochters. ‘Ik ben totaal niet handig met technische apparatuur. Mijn jongste dochter zei daarop van de week – toen ik dus daarmee bezig was – ‘Oh ik houd echt van oude mensen met apparatuur’. Het zijn aandoenlijke kleine monsters. Het is ook zo leuk dat opvoeden echt een lange termijninvestering is. De resultaten worden pas later duidelijk in hun karakter.’

LEES OOK: Dit zijn de 5 meest voorkomende valkuilen wanneer je een tiener opvoedt

‘Wij hebben ook een leven!’

‘Op vakantie waren we met een zeilbootje gaan varen op de Zeeuwse wateren. De WiFi deed het niet zo goed en dat vonden de meiden niet leuk. Er kwamen uitspraken als: ‘Hoe kunnen jullie ons dit aandoen?! Wij hebben ook een leven.’ Ik vond dat ze zich niet zo druk moesten maken. Toen we na de vakantie thuiskwamen, bleek het internet het thuis ook niet goed te doen. Ik was er toen zelf van ontdaan. Ons werk moest natuurlijk weer opgepakt worden na de vakantie. Toen zeiden de meiden: ‘Zie je nou wel? Nu zie je ook wat wij hebben moeten doorstaan op vakantie.’

Loslaten

Ze benadrukt dat haar boek zeker niet een pedagogisch advies is, maar vooral dient om andere ouders een hart onder de riem te steken. ‘Opvoeden is de belangrijkste taak en dat is soms lastig. Je doet uiteindelijk ook maar wat. De buien die pubers hebben, gaan uiteindelijk over. Ik had eerst de neiging om me erin te laten meeslepen. Maar laat dat vooral los. Go with the flow want het gaat vanzelf over. Als je er middenin zit kan het vervelend voelen, maar het worden echt wel leuke mensen.’

‘Je moet vooral geen verwachtingen hebben, dan komt het goed. Verwacht niet teveel qua school of dat ze zich hetzelfde als jij zullen gedragen. Onze kinderen volgen allebei vmbo-onderwijs. Als ik dat zeg, kijken mensen mij vaak met een blik vol medelijden aan. Dan zeggen ze: ‘Ach, ze kunnen altijd nog doorstromen naar de havo later.’ Maar er zijn ook bloemisten nodig. Er is dus niks mis mee. Het is niet altijd nodig om aan de verwachtingen of ontwikkelingen te voldoen die de maatschappij oplegt. Toen onze meisjes leerden fietsen zonder zijwieltjes waren ze ouder dan vijf. Maar ze gaven het zelf bij ons aan toen ze er uiteindelijk klaar voor waren om zonder zijwieltjes te fietsen. Zonder gedoe met duwstangen en andere hulpstukken.’

‘Realiseer je dat je niet alleen bent. De puberfase kan weleens tot waanzin drijven en daar wordt niet altijd bij stilgestaan. Maar blijf tijdens de frustrerende momenten ook letten op de positieve kanten. Verlies de mooie momenten niet uit het oog als het bijvoorbeeld op school minder goed gaat met je tiener.’