Redactie Persoonlijke verhalen 4 jul 2022, 07:29

Leestijd: 5 minuten

Moeder Denise: ‘We gingen er aan kapot. Toen hebben we hem de deur uit gezet’

Elk jaar zijn er ouders die geen andere oplossing zagen. Ze hebben hun kind de deur uit gezet. Een heel moeilijke beslissing. Moeder Denise kan erover meepraten.

“Hoe het precies zover is gekomen, begrijp ik nog steeds niet. Mijn zoon was vroeger een lief en speels jongetje. Echt een knuffelkind ook, heel gevoelig. Ik maakte me af en toe zorgen: zou hij zich later wel redden in deze harde wereld?

We kónden niet meer. Hij moest vertrekken

Hij was ook heel ondernemend. Altijd spelen met vriendjes, altijd erop uit. Waar we ook waren, overal maakte hij vrienden. Echt een vrolijk, sociaal jongetje. Hij bedacht altijd de gekste plannen. In een boom klimmen vond hij leuk, maar het was nóg leuker om op de daken van schuren te klimmen en dan te proberen naar de schuur van de buren te komen en vervolgens zo ver mogelijk de straat door.

Op het dak

Aan het begin van de puberteit, toen hij in de brugklas zat, ging het nog wel. Hij was wel chagrijnig, maar op een manier waar ik prima mee om kon gaan. Het begon ermee dat de dingen die hij uithaalde, steeds extremer werden. Hij klom bijvoorbeeld niet langer op de daken van schuren, maar op de veevoederfabriek bij ons in het dorp. Daar haalden ze dan stunts uit.

Of hij ging met z’n vrienden ‘s avonds laat over de rails lopen. De uitdaging was: als laatste weg springen als er een trein aankwam. Op z’n Instagram-account zag ik de foto’s. Levensgevaarlijke situaties soms, het was maar goed dat ik ze achteraf pas zag.

https://www.jmouders.nl/elf-bekende-smoesjes-van-pubers-om-te-drinken/

Bier

Toen hij veertien was, had hij al voor het eerst bier gedronken. Ik rook het toen hij ‘s avonds laat thuiskwam van een feestje bij een vriendje. Ik schrok, dat had ik nooit verwacht op die leeftijd. Blijkbaar waren de ouders een stuk gaan wandelen en hadden de kinderen toen ‘voor de grap’ bier uit de koelkast gehaald.

Op tijd naar bed ging hij al nooit, maar in de loop van de jaren kwam hij ook steeds later thuis. Eerst was het nog rond middernacht, maar op zijn vijftiende kwam hij soms al om twee uur thuis. En dan niet in het weekend, maar gewoon doordeweeks, als hij naar school moest.

Niet zeuren

Hij kondigde dat soort dingen nooit aan, overlegde niet met ons. Erover praten lukte niet, dan werd hij boos. Hem iets verbieden, werkte niet. Hij klom gewoon het raam uit wanneer hij daar zin in had. Afspraken maken hielp ook niet, hij deed voortdurend waar hij zin in had. En wij moesten niet zo zeuren.

Lange tijd bleef ik wakker tot hij weer thuis was, maar op een gegeven moment trok ik dat niet meer. Ik was helemaal op. Ik moest mijn eigen slaap beter in de gaten gaan houden, realiseerde ik me toen ik een dag zo duizelig was dat ik in de badkamer onderuit ging.

Illusies

Toen hij ongeveer zestien was, kwam hij soms de hele nacht niet meer thuis. In het weekend zagen we hem soms drie dagen niet. Nooit kondigde hij iets aan, hij hield geen enkele rekening met de rest van het gezin. Als hij ‘s ochtends om half zes eens het huis binnen kwam strompelen, maakte hij iedereen wakker. En als ik vroeg waar hij was geweest, mompelde hij iets als: ‘Gewoon, met vrienden.’

Bier, softdrugs, meisjes – al mijn illusies dat mijn kind hier vast nog niet op jonge leeftijd aan zou beginnen, moest ik in korte tijd laten varen. Ik snap best dat tieners op die leeftijd experimenteren, maar hij maakte het echt bont.

Gesloten

Het meest ingewikkelde van alles vond ik dat hij in de loop van de jaren steeds geslotener werd. Vroeger vertelde hij nog dingen, maar toen trok hij zijn mond alleen nog open om commentaar te leveren of tegen ons te schreeuwen. Ik kon hem niet meer bereiken.

Ons gezinsleven kwam steeds meer onder druk te staan door hem. We hebben nog een oudere zoon en twee jongere dochters, die wisten amper meer wat ze tegen hem moeten zeggen. De spanning in huis werd ondraaglijk. Ik heb lang gedacht: het gaat wel over. Maar het ging niet over. We gingen eraan kapot.

De deur uit gezet

Voor ons was het klaar toen hij op de verjaardag van mijn man weer eens om 6 uur ‘s ochtends stoned thuis was gekomen, op zijn bed was neergestort en daar zo ongeveer de rest van de dag bleef liggen.

Toen besloten we: dit kan zo niet langer. Wij leden er allemaal onder en hij zou uit zichzelf niets veranderen. We hebben hem toen verteld dat we er klaar mee waren en dat hij voorlopig maar ergens anders moest gaan wonen.

Anoniem: ‘Ik wacht net zolang totdat onze kinderen het huis uit gaan, dan vertrek ik ook’

Bang

Mijn hart scheurde uit elkaar toen hij met zijn tas de deur uitging. Ik voelde me zo schuldig. Liet ik hem nu vallen? In hem zag ik nog steeds dat schattige, gevoelige jongetje. Nu hadden we hem de deur uit gezet.

Ik was wanhopig toen hij wegging, want ik was heel bang dat we hem kwijt zouden raken. Maar ik wist echt niet wat we anders moesten. Toen hij niet meer thuis woonde, veranderde de sfeer in huis op slag. Niet dat we het makkelijk vonden, maar er was meer lucht. We sliepen beter en onze andere kinderen werden weer vrolijk.

Redding

Inmiddels zijn we een jaar verder en woont hij weer thuis. Hij leek tot rust gekomen. Hij heeft zes maanden bij een vriend in huis gewoond. In die zes maanden zou hij examens gehad hebben. Omdat de examens vorig jaar vanwege corona niet doorgingen, was hij in één keer geslaagd. Zo was het al heel vaak gegaan op school: hij glipte er altijd nét tussendoor.

Inmiddels is hij gaan werken. Hoewel ik liever had gezien dat hij was gaan studeren, heeft hij nu een ritme. ‘s Avonds is hij moe en gaat op tijd naar bed en ‘s ochtends is hij weer vroeg op. De sfeer is veel beter. We hebben hem de deur uit gezet, maar het was geen definitieve breuk. Het werk is onze redding geweest. Ik heb er vertrouwen in dat hij nu stapje voor stapje volwassen wordt.

Columnist Femke: Examenstress? Dit zijn de 3 belangrijkste tips