Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 22 jan 2024, 07:04

Leestijd: 7 minuten

Ilze (42) kreeg acht keer een miskraam en brak negende zwangerschap af: ‘Ik ging volledig aan mijn gevoel voorbij’

Een zwangerschap is iets heel speciaals, maar ook iets heel spannends, zeker als het niet vanzelfsprekend is dat het altijd goed gaat. Dat weet Ilze (42) maar al te goed, zij heeft acht keer een miskraam gehad en één keer zelf de zwangerschap afgebroken vanwege het edwardssyndroom. “Ik luisterde niet naar mijn gevoel, maar dat komt toch een keer op je bordje terecht.”

“Mijn eerste zwangerschap was met mijn ex-partner. Ik was toen nog helemaal bleu, ik dacht: ik ben zwanger en er gaat een kind komen. De zwangerschap was niet helemaal gepland, maar desondanks was ik er erg blij mee. Tot ik rond de 9 weken een echo kreeg en daarop geen kloppend hartje te zien was. Uiteindelijk bleek ik een missed abortion te hebben gehad.

Kinderwens aangewakkerd

Ik kon toen kiezen: of we wachten het af en wekken de miskraam middels tabletten op, of we laten het weghalen door middel van curettage. Ik ben best radicaal van mezelf en besloot meteen dat ik het wilde weghalen. Dat hebben we gedaan en toen is het helaas in mijn relatie ook misgegaan. Ik ben er eigenlijk gewoon alleen in komen te staan, dat zegt ook genoeg over zijn karakter. Maar met deze zwangerschap was wel mijn kinderwens aangewakkerd, die werd alleen maar heftiger.

Ik ging toen nadenken over het alleenstaand ouderschap. Uiteindelijk heb ik daarvoor gekozen, na er ook met mijn omgeving over te praten. Ik heb me toen aangemeld bij een kliniek voor vruchtbaarheidsbehandelingen. Na een half jaar op de wachtlijst kwamen er allerlei onderzoeken, maar daar kwam niks uit. Het zag er goed uit, de voorraad was super. Ik mocht toen gaan starten en een donor uitzoeken. De eerste drie pogingen met IUI lukten niet, maar bij poging vier was het raak.

Roze wolk

Ik was weer helemaal in de gloria en zat op een roze wolk. Ik was alleen maar bezig met babydingen bekijken op internet, tot het moment dat ik hoorde dat het hartje niet klopte, dat was met de termijnecho rond de 11 weken. Ook toen besloot ik direct dat ik het weer wilde laten curetteren. Ondanks dat ik me de dag na de miskraam echt heel lamgeslagen voelde, besloot ik daarna er direct weer voor te gaan.

Ik was elke keer één op de vier pogingen zwanger. Na de tweede zwangerschap heb ik nog drie keer een miskraam gehad. Elke keer voelde ik het moment dat het niet goed meer was, ik kende mijn lichaam onderhand zo ontzettend goed. Dan belde ik het ziekenhuis en dan zeiden ze dat ik de hoop nog niet op moest geven, maar als ze dan bloed gingen prikken, bleek ik gewoon gelijk te hebben. Bij de vijfde miskraam heb ik voor het eerst de miskraam laten opwekken met tabletten, omdat ik had gelezen dat curettage eigenlijk helemaal niet zo goed is, omdat het vleesbomen kan veroorzaken.

Pauzeren

Na de vijfde miskraam besloot ik even te pauzeren en onderzoek te doen. Dat vond ik erg lastig, want al die tijd ging ik elke keer maar door. Je springt op de trein en je hebt een eindstation in zicht, maar ik ging volledig aan mijn emoties voorbij. Nu wilde ik echt onderzoek laten doen, waar ik wel erg van baalde, want dat zou betekenen dat ik echt even stilstond.

Door een onderzoek in Nederland kwamen ze erachter dat ik een stollingsziekte heb. Als je zwanger bent, dan veranderen je stollingswaarde, dus dat was een mogelijke oorzaak. Daarnaast zijn ze er in Gent achter gekomen dat mijn auto-immuunsysteem niet goed is. Een embryo is 50 procent niet lichaamseigen, waarbij mijn lichaam denkt: dit is niet lichaamseigen, dus het moet eruit. Er kon natuurlijk van alles aan de hand zijn, maar deze twee dingen kwamen wel echt naar voren.

Medicatie

Ik kreeg toen voor beide problemen medicatie. Ik kreeg prednison voor mijn auto-immuunsysteem en voor de stollingsziekte kreeg ik bloedverdunners. De zesde zwangerschap ging aan het begin weer goed, de medicijnen deden hun werk. Ik kreeg elke week een echo en elke week kreeg ik weer goed nieuws. Toen we bij de termijnecho aankwamen, die ik overigens heel spannend vond, zag de echoscopist een aantal dingen die los van elkaar niet heel verontrustend waren, maar bij elkaar opgeteld toch wel zorgwekkend waren.

Ik moest toen een vlokkentest doen. Ik vond dat heel eng, zo’n grote naald die langs je kindje heen gaat, dat is heel heftig. Uiteindelijk viel de punctie zelf wel mee, maar werd ik later toch gebeld dat het helaas niet goed was. Mijn kindje had het edwardssyndroom. Kinderen met deze aandoening worden niet ouder dan 1 jaar. Ik vond dat verschrikkelijk, je weet niet wat er gaat gebeuren, of hij pijn heeft en hoe hij eraan toe is.

Zwangerschap afbreken

Mijn radicale kant kwam toen weer naar boven. Ik wilde dit mezelf en mijn kind niet aandoen, waarop ik besloot om de zwangerschap af te breken. De bevalling werd opgewekt, maar het is eigenlijk allemaal in een waas aan mij voorbij gegaan. Na de bevalling kreeg ik wel alle tijd om met mijn kindje samen te zijn en naar hem te kijken. Ik heb hem laten cremeren, maar ik kon hem gelukkig wel inschrijven als mijn zoontje.

Het erge is dat ik twee maanden later gewoon weer ben gestart met het traject. Ik stapte weer in die trein, ik bleef maar gaan. Achteraf gezien had ik echt meer tijd moeten nemen om dit te verwerken. Ik zag elke keer zo op tegen dat lamgeslagen gevoel na de miskraam, dat ik dat eigenlijk niet echt toeliet. Het was altijd één dag even heel erg kut, maar zodra mijn menstruatie weer begon, ging ik gewoon weer door. Ik ging volledig aan mijn gevoel voorbij.

Wachten tot het misging

Na de zesde zwangerschap kreeg ik nog drie keer een miskraam, ondanks dat ik nog steeds de medicatie gebruikte. Inmiddels was ik al ruim 40 jaar, dat speelde misschien ook wel mee. Waar je bij de eerste twee zwangerschappen nog op een roze wolk zit, werd ik bij de derde al iets voorzichtiger en daarna was het eigenlijk elke keer wachten tot het misging. Ik was altijd heel erg op mijn hoede, ik durfde geen blijdschap toe te laten.

Wat mij nog elke keer de hoop en het doorzettingsvermogen gaf, was een zin die iemand een keer tegen mij zei: ‘Ilze, de aanhouder wint.’ Dat heb ik altijd heel erg aangehouden, ik voelde dat het een keer zou lukken. Het is natuurlijk geen garantie, maar het geeft wel de hoop en kracht om door te gaan. En toen kwam zwangerschap nummer tien.

Geen slecht nieuws

Juist op het moment dat ik had besloten dat ik ermee ging stoppen, dat ik er klaar mee was en mijn leven anders wilde indelen, had ik twee dagen later een positieve test. Vanaf dat eerste moment keek ik elke keer voor de wekelijkse echo in mijn agenda wanneer ik tijd had om de miskraam op te wekken. Zo ging ik gewoon al denken. Ik wachtte elke week opnieuw op slecht nieuws, dat was echt een routine geworden. Maar dat slechte nieuws kwam maar niet.

Pas vanaf week 36 dacht ik: er gaat echt een kindje komen. Ook toen heb ik pas de kinderkamer afgemaakt. Nu ik erop terugkijk, vind ik het heel jammer dat ik niet van mijn zwangerschap heb kunnen genieten. Nu mis ik mijn buik en het gevoel van een kindje in je buik, maar toen heb ik dat ook heel lang genegeerd. Ik durfde dat gevoel niet toe te laten. Maar dit kindje besloot wel te komen.

Verwerking

Na mijn bevalling kwam eigenlijk pas echt het besef wat mij is overkomen. Dat is nog een steeds een stukje verwerking, van alle zieltjes die ik verloren ben. Dat komt er nu ook wel uit, ook al ben ik intens gelukkig met mijn kind, dat verdriet komt nu eigenlijk pas echt naar buiten. Tijdens mijn laatste zwangerschap liep ik bij een psycholoog waar ik EMDR-therapie volgde, van haar heb ik hele goede handvaten gekregen die ik ook nu nog steeds meeneem om het allemaal te verwerken.

Ik kan nu zeker zeggen dat ik gelukkig ben, maar ik zit nog steeds in een verwerkingsfase. Dat zijn twee dingen die naast elkaar kunnen bestaan. Ik wil aan andere ouders die dit meemaken meegeven dat het verdriet er mag zijn. Ik luisterde niet naar mijn gevoel, maar dat komt toch een keer op je bordje terecht. Ik heb geleerd dat het goed is om dat gevoel toe te laten, omdat je het toch moet verwerken. En ook al voelt het soms eenzaam, weet dat je niet alleen bent.”

Lynn is extreem bang om een miskraam te krijgen: ‘Ik lag alleen maar op bed’